Τα πράγματα είναι άσχημα, παντού, και δεν θα μπορούσαν, βέβαια, να μην είναι αφού, ως ανθρώπινο είδος, είμαστε από τον «παράδεισο» διωγμένοι.
Μπορεί να μην πιστεύει κανείς σε αυτές τις ορολογίες, τους μύθους, τα δόγματα περί «παραδείσων», αλλά η αλήθεια είναι ότι δίνουν μια καλή ερμηνεία στην απαίσια συμπεριφορά μας ως ανθρώπων. Ανθρώπων κακών, που έχουν, όμως, γνώση της καλοσύνης.
Αλλά, τι κάνουμε; Καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, συμβιβασμένοι με την κυριαρχία του Κακού, ή κάνουμε ό,τι μπορούμε εναντίον του πληρώνοντας το τίμημα; Διότι υπάρχει τίμημα εκ μέρους του Κυρίαρχου Κακού και μάλιστα είναι βαρύτερο όσο μεγαλύτερη είναι η ζημιά που προξενεί ο «παραπτωματίας» στο Κακό.
Π.χ. ο Ιησούς Χριστός. Είναι μεγάλη η ζημιά που προξένησε στο Κακό, εξ ου και η τιμωρία Του υπήρξε απίστευτα σκληρή.
Ο αγώνας για επιστροφή στο Καλό, έχει για μας αρχηγό τον Ιησού Χριστό. Πρώτος και μεγαλύτερος σύμμαχος της Εκκλησίας Του, του οργανωμένου δηλαδή κόσμου που πιστεύει στον αγώνα, είναι η Τέχνη. Τόσο η Εκκλησία όσο και η Τέχνη, κάτω από τη συνεχή, ανελέητη πίεση που ασκεί πάνω τους το Κακό, πιο συχνά χάνουν τον λογαριασμό, παρά μένουν πιστές στον αγώνα. Περνούν στο εχθρικό στρατόπεδο, γνωρίζοντάς το μεν κατά βάθος, αλλά αρνούμενες να το παραδεχτούν, για λόγους που επιβάλλει η σκληρή πραγματικότητα της κυριαρχίας του Κακού.
Το έναυσμα για να γράψω αυτό το κείμενο, ένα ακόμα κείμενο που θέλει να συμβάλει στην προσπάθειά μας να ξέρουμε τι μας γίνεται, στάθηκαν κάποιοι στίχοι του Παντελή Μηχανικού, που ανάρτησε στη σελίδα του στο F/Β γνωστός φιλόλογος, από τους κορυφαίους του Πανεπιστημίου Κύπρου:
Ποιος ήταν τόσο λεβέντης όπως τον Ριμαχό.
Εφτά χιλιάδες φορές θα σκοτώνονταν
για να υπερασπίσει το χώμα
απ’ όπου διάβηκε η αγάπη του.
Ποιος είναι λεβέντης σαν τον Ριμαχό
ποιος έχει αγάπη σαν τον Ριμαχό
να υπερασπίση τούτα τα χώματα.
Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο «Ριμαχό». Δεν είναι κανενός συγκεκριμένου ανθρώπου όνομα, είναι απλά συμβολικό ενός πραγματικού ήρωα, που θα έδινε και τη ζωή του για τα «πιστεύω» του.
Τι κάνουμε όταν ξέρουμε πως ο φιλόλογος που επικαλείται αυτούς τους στίχους, ούτε ένα δαχτυλάκι δεν σήκωσε (όχι να δώσει… τη ζωή του!) όταν κλήθηκε απλώς να διαμαρτυρηθεί για τον παραγκωνισμό του Μόντη και δεν το έκαμε; Δεν δικαιούμαστε να πούμε: να ένας που παριστάνει τον πολεμιστή εναντίον του Κακού αλλά στην ουσία το εξυπηρετεί με τον χειρότερο τρόπο; Με την καλλιέργεια της πεποίθησης στους άλλους -αφού είναι και δάσκαλος- ότι ο καλύτερος τρόπος επιβίωσης μέσα στον κόσμο του Κακού είναι να το υπηρετείς παριστάνοντας τον πρωταθλητή του Καλού;
Δικαίως θα ρωτήσει κάποιος, καλά, πού να ξέρουν οι φοιτητές του την περίπτωση που δεν σήκωσε ούτε δαχτυλάκι ο ίδιος όταν κλήθηκε να «υπερασπίση το χώμα απ’ όπου διάβηκε η αγάπη του»;
Ναι, δεν μπορούν να ξέρουν.
Άρα; Άρα, ας μην πιστεύουμε ποτέ τα μεγάλα λόγια, κι όσο πιο μεγάλα είναι, με τόσο δισταγμό και διερευνητική διάθεση ας τα αντιμετωπίζουμε. Κι ας μη λέμε όλοι εύκολα μεγάλα λόγια. Κι εκείνοι που τα γράφουν χωρίς πολλή σκέψη για τη δική τους συμπεριφορά, ας το σκέφτονται δυο φορές πριν μιλήσουν. Αλλιώς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ρίχνουμε νερό στον μύλο του Κακού, που η δουλειά του είναι να κάνει αόρατο για μας τον Παράδεισο.
Άντης Ροδίτης
Λεβέντες σαν τον Ριμαχό υπάρχουν;
Τα πράγματα είναι άσχημα, παντού, και δεν θα μπορούσαν, βέβαια, να μην είναι αφού, ως ανθρώπινο είδος, είμαστε από τον «παράδεισο» διωγμένοι.
Μπορεί να μην πιστεύει κανείς σε αυτές τις ορολογίες, τους μύθους, τα δόγματα περί «παραδείσων», αλλά η αλήθεια είναι ότι δίνουν μια καλή ερμηνεία στην απαίσια συμπεριφορά μας ως ανθρώπων. Ανθρώπων κακών, που έχουν, όμως, γνώση της καλοσύνης.
Αλλά, τι κάνουμε; Καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, συμβιβασμένοι με την κυριαρχία του Κακού, ή κάνουμε ό,τι μπορούμε εναντίον του πληρώνοντας το τίμημα; Διότι υπάρχει τίμημα εκ μέρους του Κυρίαρχου Κακού και μάλιστα είναι βαρύτερο όσο μεγαλύτερη είναι η ζημιά που προξενεί ο «παραπτωματίας» στο Κακό.
Π.χ. ο Ιησούς Χριστός. Είναι μεγάλη η ζημιά που προξένησε στο Κακό, εξ ου και η τιμωρία Του υπήρξε απίστευτα σκληρή.
Ο αγώνας για επιστροφή στο Καλό, έχει για μας αρχηγό τον Ιησού Χριστό. Πρώτος και μεγαλύτερος σύμμαχος της Εκκλησίας Του, του οργανωμένου δηλαδή κόσμου που πιστεύει στον αγώνα, είναι η Τέχνη. Τόσο η Εκκλησία όσο και η Τέχνη, κάτω από τη συνεχή, ανελέητη πίεση που ασκεί πάνω τους το Κακό, πιο συχνά χάνουν τον λογαριασμό, παρά μένουν πιστές στον αγώνα. Περνούν στο εχθρικό στρατόπεδο, γνωρίζοντάς το μεν κατά βάθος, αλλά αρνούμενες να το παραδεχτούν, για λόγους που επιβάλλει η σκληρή πραγματικότητα της κυριαρχίας του Κακού.
Το έναυσμα για να γράψω αυτό το κείμενο, ένα ακόμα κείμενο που θέλει να συμβάλει στην προσπάθειά μας να ξέρουμε τι μας γίνεται, στάθηκαν κάποιοι στίχοι του Παντελή Μηχανικού, που ανάρτησε στη σελίδα του στο F/Β γνωστός φιλόλογος, από τους κορυφαίους του Πανεπιστημίου Κύπρου:
Ποιος ήταν τόσο λεβέντης όπως τον Ριμαχό.
Εφτά χιλιάδες φορές θα σκοτώνονταν
για να υπερασπίσει το χώμα
απ’ όπου διάβηκε η αγάπη του.
Ποιος είναι λεβέντης σαν τον Ριμαχό
ποιος έχει αγάπη σαν τον Ριμαχό
να υπερασπίση τούτα τα χώματα.
Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο «Ριμαχό». Δεν είναι κανενός συγκεκριμένου ανθρώπου όνομα, είναι απλά συμβολικό ενός πραγματικού ήρωα, που θα έδινε και τη ζωή του για τα «πιστεύω» του.
Τι κάνουμε όταν ξέρουμε πως ο φιλόλογος που επικαλείται αυτούς τους στίχους, ούτε ένα δαχτυλάκι δεν σήκωσε (όχι να δώσει… τη ζωή του!) όταν κλήθηκε απλώς να διαμαρτυρηθεί για τον παραγκωνισμό του Μόντη και δεν το έκαμε; Δεν δικαιούμαστε να πούμε: να ένας που παριστάνει τον πολεμιστή εναντίον του Κακού αλλά στην ουσία το εξυπηρετεί με τον χειρότερο τρόπο; Με την καλλιέργεια της πεποίθησης στους άλλους -αφού είναι και δάσκαλος- ότι ο καλύτερος τρόπος επιβίωσης μέσα στον κόσμο του Κακού είναι να το υπηρετείς παριστάνοντας τον πρωταθλητή του Καλού;
Δικαίως θα ρωτήσει κάποιος, καλά, πού να ξέρουν οι φοιτητές του την περίπτωση που δεν σήκωσε ούτε δαχτυλάκι ο ίδιος όταν κλήθηκε να «υπερασπίση το χώμα απ’ όπου διάβηκε η αγάπη του»;
Ναι, δεν μπορούν να ξέρουν.
Άρα; Άρα, ας μην πιστεύουμε ποτέ τα μεγάλα λόγια, κι όσο πιο μεγάλα είναι, με τόσο δισταγμό και διερευνητική διάθεση ας τα αντιμετωπίζουμε. Κι ας μη λέμε όλοι εύκολα μεγάλα λόγια. Κι εκείνοι που τα γράφουν χωρίς πολλή σκέψη για τη δική τους συμπεριφορά, ας το σκέφτονται δυο φορές πριν μιλήσουν. Αλλιώς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ρίχνουμε νερό στον μύλο του Κακού, που η δουλειά του είναι να κάνει αόρατο για μας τον Παράδεισο.
Άντης Ροδίτης