ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Ο Ανδρέας Γεωργιάδης γεννήθηκε στη Μεσόγη της Πάφου το 1948. Σπούδασε Φυσιογνωσία και Γεωγραφία στην Αθήνα και μετεκπαιδεύτηκε στον Καναδά. Από το 1978 δίδασκε σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης και το 2005 προήχθη σε Επιθεωρητή Φυσιογνωστικών-Βιολογίας.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

1990 «Ακαριαία» (Λευκωσία)
1999 «Αίσωπος εσαεί»(Λευκωσία)
2001 «Ο tempora, ο mores!» (σάτιρες)(Λευκωσία)
2002 «Φυσιοδρόμιο» (Βραβείο Jean Monnet)(Λευκωσία)
2003 «Fisi0dromo» (δίγλωσση έκδοση ιταλικά-ελληνικά)(Λευκωσία)
2009 «Αίσωπος νυν και αεί» (Βραβείο Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού Νεανικού ιβλίου)      (Εκδ.Γερμανός)
2011 «Εκατόν συν (+) μία Σατιρικές Τοξοβολές»(Βιβλιεκδοτική)
2014 «Φόνοι και δίκες στην πρώιμη Αγγλοκρατία 1. Νικολής Χατζηαντώνη Τσιακολής»(Εκδ.Γερμανός)
2015 «Ελληνική Μυθολογία εμμέτρως»(Εκδ.Γερμανός)
2015 «Σατιρικές Τοξοβολές Β’»(Εκδ.Γερμανός)
2016 «Αισώπειοι Μύθοι»(Εκδ.Γερμανός)
2016 «Άνθη σοφίας εμμέτρως»(Εκδ.Γερμανός)
2017 «Φόνοι και δίκες στην πρώιμη Αγγλοκρατία 2. Γιωρκής Αντώνης Γιαλλούρης     (Εκδ.Γερμανός)
2021  Παλατινή Ανθολογία επιλεγμένα ποιήματα  (Εκδ.Γερμανός)
2022 Αισώπειοι Μύθοι (Εκδ. Γερμανός)
2022 Σατιρικές Τοξοβολές Γ’ (Λευκωσία)
2023  Ελληνική Μυθολογία 30 σονέτα  (Λευκωσία)
2023  Ιστορίης ένεκεν (Λευκωσία)

.

.

ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΝΕΚΕΝ (2023)

ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΛΟΣ ΟΥΤΕ ΣΑΛΑΜΙΝΙΑ

Αδίκως αναμέναμε
την άφιξη του στόλου.
Ούτε η Πάραλος ούτε η Σαλαμινία
δεν έφθασαν ποτέ
ν’ ανυψωθεί το ηθικό.

Έτυχε στη Μητρόπολη
να κυβερνούν οι ολιγαρχικοί.
Σε τέτοιες περιπτώσεις
ο στόλος δεν απομακρύνεται
των χωρικών υδάτων.

Έφταιε η απόσταση
μας είπανε αργότερα.

Και ένιψαν τας χείρας.

Η Πάραλος και η Σαλαμινία ήταν ταχέα πλοία χρησιμοποιούμενα
υπό των Αθηναίων για τη μεταβίβαση επειγουσών διαταγών.

ΠΡΟΑΙΣΘΗΣΗ

Σαν έφθασαν τα νέα από το Μαντζικέρτ
η Κερύνεια βάλθηκε να κλαίει γοερά.
Η Μόρφου απορημένη
ρωτούσε να μάθει το γιατί.
Αυτή δεν αποκρίθηκε.
Και να της έλεγε
πού να το πιστέψει!

Η μάχη του Μαντζικέρτ μεταξύ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και των Σελτζούκων
έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου του 1071. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ Διογένης
ηττήθηκε και με την ήττα αυτή σημειώνεται η αρχή του τέλους της βυζαντινής κυριαρχίας
στην Ανατολή και η βαθμιαία τουρκοποίηση της Μικράς Ασίας.

ΣΑΤΡΑΠΗΣ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗΣ

Σατράπης της Βακτριανής
ο κύπριος Στασάνωρ
εν έτει 321 π.Χ.

Ούτω πως επαίρετο
Κύπριος προς Αμερικάνο
ατενίζων την Αμμόχωστο
εν έτει 2021 μ.Χ.

Ο Στασάνωρ, (4ος αιώνας π.Χ.), ήταν Έλληνας Κύπριος
από τους Σόλους της Κύπρου που διακρίθηκε ως αξιωματικός
του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Γι’ αυτό διορίστηκε σατράπης
της Βακτριανής και Σογδιανής.

ΤΩΡΑ ΘΡΗΝΕΙΤΕ

«Λακεδαιμόνιοι δέ ύμας προκαλοΰνται
ές σπονδάς και διάλυσιν πολέμου,
… διαλλαγώμεν,
και αύτοί τε άντι πολέμου
ειρήνην έλώμεθα
και τοΐς άλλοις Έλλησιν
άνάπαυσιν κακών ποιήσωμεν.»

Ο «Κλέων ό Κλεαινέτου,
άνήρ δημαγωγός κατ’ εκείνον τον χρόνον ών
και τω πλήθει πιθανώτατος»
σας έπεισε περί του αντιθέτου.
Τώρα θρηνείτε
επί των ερειπίων.

ΛΑΘΟΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Όταν οι Αθηναίοι
ζήτησαν την συμβουλή
για τη στρατιά της Σικελίας,
το Μαντείον διέταξε
να φέρουν από τις Ερυθρές
την ιέρειαν της Αθηνάς.
Τ’ όνομά της Ησυχία.

Δεν ερμηνεύσατε ορθώς,
Αθηναίοι, τον χρησμό.

Τώρα η στρατιά
ησυχάζει
«έν ταίς λιθοτομίαις».

ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΗΣΕ

Στο Μαντείον των Δελφών
έστειλαν αναθήματα
«Βρασίδας και Άκάνθιοι
άπ’ Αθηναίων»,
«Αθηναίοι άπό Κορινθίων»,
«Φωκείς άπό Θεσσαλών»,
«Όρνεάται άπό Σικυωνίων»,
«Άμφικτύονες άπό Φωκέων»,
οι γειτονικοί λαοί των Θεσπιών
ανδριάντα της Φρύνης,
ο Κροίσος την αρτοποιόν του….

Τον Κράτην ενόχλησε
το άγαλμα της Φρύνης
που το αποκάλεσε
ανάθημα της των Ελλήνων ακρασίας.

Και τ’ αναθήματα
από αδελφοκτόνους πολέμους;
Εκείνα τ’ αναθήματα;
Εκείνα, Κράτη;

Η ΤΥΧΗ ΜΙΑΣ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑΣ

Η πλάκα που σε σκέπαζε,
Όνασε Ονάσαντος,
έγινε αγία Τράπεζα
εις τον Σταυρό της Μίνθης.

Έμπρακτη απόδειξη
Ελληνοχριστιανικής συνύπαρξης.

Όνασος Ονάσαντος: Πάφιος που έζησε τον 4° αιώνα π.Χ.
Γ. Χατζηκωστής, Πάφιοι της αρχαιότητας

ΑΞΙΑ

Η Αξιοθέα,
η γυναίκα του Νικοκλή
του βασιλέως των Παφίων,
σαν έμαθε το θάνατο
του συζύγου της
και των αδελφών του,
μάζεψε τις γυναίκες
και τις «έπεισε
μηδέν άνάξιον ύπομείναι τού γένους».
Κι εκείνες έσφαξαν τα παιδιά τους
κι αυτοκτόνησαν με ξίφη
κι άλλες έπεσαν στη φωτιά.
Κι η Αξιοθέα
όταν τις είδε όλες
να τελειώνουν τη ζωή γενναία,
μπήγοντας το ξίφος στο κορμί
ερίχτηκε στις φλόγες
«ίνα μηδέ νεκρού σώματος
οί πολέμιοι κρατήσωσιν».

Αυτά συνέβαιναν στην Πάφο
το 310 προ Χριστού,
γυναίκες της Κύπρου.

Πολύαινος, Στρατηγήματα Η, Κεφ. ΜΗ, Αξιοθέα

ΟΙ ΝΙΚΕΣ ΜΑΣ

Άλωση της Θεσσαλονίκης, 1185 μ.Χ.

Ενώ ο εχθρός περιορίζετο
σε απλόν αποκλεισμό
εν αναμονή της άφιξης του στόλου,
κάποιοι στρατιώτες
ορμήσαντες έξω του τείχους
συνέλαβαν τινά πολέμιον.
Τον έντυσαν λαμπρά φορέματα
και τον διαπόμπευαν
δια μέσου της πόλεως.
Στέλλει γραφήν ο στρατηγός
στον βασιλέα κι αναφέρει
«εύτυχώς ημίν τά είς τήν
μάχην φέρεται».

Δεύτερη μέρα συλλαμβάνουν
δυο δυστυχή ιππάρια.
Θρίαμβοι πάλιν εις την πόλη
και γράμμα εις τον βασιλέα
«εύτυχούμεν τά κατά πόλεμον».

Άλλην ημέρα δέκα ιππείς
έτρεψαν σε φυγήν δύο λατίνους.
Αναφορά στον βασιλιά
«νενικήκαμεν και τρίτον πόλεμον».

Κι έκεί που ένικούσαμε
αλώθηκεν η πόλις!

.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ (2023)
30 ΣΟΝΕΤΑ

2. Ο γάμος του Δία

Ο Δίας ερωτεύτηκε την Ήρα
και ήθελε να της φορέσει βέρα.
Αυτή όμως τον έκανε καπύρα
και τελικά του ‘δώσε τον αέρα.

Ο Ζευς όμως είχε μεγάλη πείρα,
καθόλου δεν σηκώνει από φοβέρα.
Πουλί έγινε κι έπιασε τη γύρα
και ναρκωμένο από τον κρύο αέρα,

δήθεν, στης Ήρας ξάπλωσε τον κήπο.
Και η θεά, ακούστε τι θα είπω,
στον κόρφο της το βάζει να ζεστάνει.

Εκείνο άρχισε να τη θηλάζει.
Της άρεσε και γνώμη τότε αλλάζει
κι είπε το ναι και βάλανε στεφάνι.

5. Η Λήδα και ο Κύκνος

Μια μέρα ο Δίας πρόσεξε τη Λήδα
πλησίον του Ταΰγετου και είπε
«από τις πλέον όμορφες που είδα
γι’ αυτό ενδείκνυται να δράσεις τύπε».

Στη Λήδα ευθύς έγινε κολλιτσίδα.
Αυτή «μακρά μου τέτοιοι λωποδύται»
και έκανε «τον άνθρωπον ουκ οίδα».
Μα επιμένει κι ίτε λέει ίτε

και καταφεύγει ο Ζευς στην Αφροδίτη.
«Εντάξει» είπε «πατέρα μου αλήτη»
και σ’ ένα κύκνο τον μεταμορφώνει.
Kι εκείνη ως αετός να τον γραπώσει.
Τον αγκαλιάζει η Λήδα να τον σώσει
κι εν συνεχεία ο κύκνος την γκαστρώνει.

9. Αφροδίτη και Αγχίσης

Μονάχος ο Αγχίσης στο καλύβι
βλέπει μπροστά του μιαν πανώρια κόρη.
Δεν ήξερε η τύχη τι του κρύβει
κι ότι με μια θεά θα ’χε love story.

Τα χέρια του απ’ τη χαρά του τρίβει,
πετάει ύστερα το πανωφόρι
κι έκαναν ό,τι πρόσταζε η ήβη
κι ας γεννηθεί κορίτσι ή αγόρι.

Και το πρωί πριν η αυγή ροδίσει
ξύπνησε η Αφροδίτη τον Αγχίση.
Την έβλεπε ολόφωτη να λάμπει.

«Ο γιος μας να ονομασθεί Αινείας.
Θα τον δοξάζουν και τιμούν της Τροίας»
είπε προτού χαθεί «όρη και κάμποι».

12. Η γέννηση του Διονύσου

Σαν πρόσεξε ο Δίας τη Σεμέλη
την όμορφη, την έβαλε στο μάτι
και είπε οπωσδήποτε τη θέλει·
πήγε νυχτιάτικα να κάνει κάτι.

Τη χάιδευε γιατί ήταν όντως μέλι
μα πρόσεξε η Ήρα την απάτη
και να εκδικηθεί είπεν, εν τέλει,
τον άντρα της, αυτόν τον ακαμάτη.

Την έγκυο Σεμέλη πείθει η Ήρα
να παραστεί στον γάμο με τον Δία.
Και δέχτηκε, ο νους της και μια λίρα.

Ήρθε ο Ζευς με το αστροπελέκι
κι επήλθε της Σεμέλης η κηδεία.
Μα το μωρό Διόνυσος να στέκει!

17. Δαίδαλος και. Πασιφάη

Σαν έφτασε ο Δαίδαλος στην Κρήτη
του Μίνωα έκτισε τα παλάτια
-έχοντας φήμη άριστού τεχνίτη-
μα και λαβύρινθο με μονοπάτια.

Η Πασιφάη ήθελε κι εζήτει
-μια κι είχε για τον ταύρο μόνο μάτια-
συνεύρεση κι ας ήταν από σπίτι,
KL ενέδωσε σε τούτα τα γινάτια

ο Δαίδαλος. Και φτιάχνει αγελάδα
ξύλινη. Βάζει μέσα την Πασιφάη
και την κουβάλησε στην πεδιάδα.

Ο ταύρος τη μυρίστηκε και πάει
και τη βατεύει όπως ποθούσε
και τον Μινώταυρο κυοφορούσε.

21. Η Λερναία Ύδρα

Ο ήρωας καθόλου δεν κωλώνει.
Ο Ηρακλής τον ανιψιό του παίρνει
και φτάσανε ίσια στην Αμυμώνη
αφού πρώτα περάσαν απ’ τη Λέρνη.

Αρέσκετο στα βάτα να τρυπώνει
και τα κεφάλια έξω να τα φέρνει.
Το ’να μετά το άλλο κατορθώνει
να της τα κόβει μα τον τρόμο σπέρνει:

Στη θέση τους φυτρώναν δύο άλλα
Κι ο Ηρακλής φοβήθηκε τα μάλα.
Αλλά κάτι κορμοί πυρακτωμένοι

εμπήγονταν και καίγαν τα κεφάλια
κι η Ύδρα ήτανε σε μαύρα χάλια.
Τη σκότωσαν κι έφυγαν δοξασμένοι.

30. Φρίξος και Έλλη

Καίτοι είχανε τον Φρίξο και την Έλλη
δεν ήτανε ποσώς ευτυχισμένος
και χώρισε ο Αθάμας τη Νεφέλη
αφού ήταν μ’ άλλην ερωτευμένος.

Με την Ινώ παντρεύτηκε, εν τέλει.
Αλλά αυτήν, πανθομολογουμένως,
για τα παιδιά καθόλου δεν τη μέλει.
Αντίθετα ο Φρίξος ο καημένος

έπρεπε να θυσιαστεί· μαχαίρι
πανέτοιμο να πάρει τη ζωή του.
Μα η Νεφέλη μπόρεσε να φέρει

ένα κριάρι· με την αδελφή του
καβάλησαν πετούσανε να φύγουν
μα τα νερά την Έλλη, τέλος, πνίγουν.

.

ΣΑΤΙΡΙΚΕΣ ΤΟΞΟΒΟΛΕΣ Γ’  (2022)

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ

Όπως ίσως γνωρίζετε, δόθηκε το βραβείον
πέρσι στον διαγωνισμό, σε μένα τον πληβείον!
Ως ήτανε επόμενον, εχάρηκα τα μάλα
κι ενδόμυχα επίστεψα θα πάω και για άλλα.
Πολλοί ενθουσιάστηκαν, μα πρώτιστα και κύρια,
κάτι κυρίες όμορφες μου ’παν συγχαρητήρια.
Ήμουν εκείνη τη βραδιά αστέρι ανατέλλον
κι Ακαδημίας Αθηνών μέλος αντεπιστέλλον
πίστεψα ότι θα γενώ στο προσεχές το μέλλον
κι άγγελος ότι φάνταζα εν μέσω των αγγέλων.
Αφού, λοιπόν, αντάλλαξα τηλέφωνα, e-mail
και ήπια με τις φίλες μου και μερικά κοκτέιλ,
σεμνώς εφιληθήκαμε στας παρειάς μονάχα
κι εν τέλει απεχωρίσθημεν ως βλάχος με τη βλάχα.
Χαρίεις εκατάφερα εις το hotel να φθάσω
κι όνειρα πλάθων έγειρα στην κλίνη να πλαγιάσω.
Ένιωσα τότε να κτυπά αγρίως η καρδιά μου
και είπα είν’ επόμενο, απ’ την πολλή χαρά μου.
Ψηλάφισα τους κτύπους μου κι είδα ανωμαλία
στη λειτουργία της καρδιάς, σε κόλπους και κοιλία.
Κάλεσα τότε ένα ταξί για το νοσοκομείον
κι η νύχτα μου εθύμιζε τη νύχτα των Ιμίων!
Τέσσερα χάπια μου ’δωσαν να καταπιώ αμέσως
κι ένιωθα όπως ένιωθε ψυχορραγών ο Νέσσος!
Φαντάστηκες η σάτιρα απόψε να χηρέψει;
Να χάσει τ’ άξιο τέκνον της επάνω εις την στέψη;
Ακόυα και τον Πρόεδρο λόγια να λέει ωραία
και να τελειώνει: «Τον Σουρή νενίκηκας, Αντρέα!».
Μα όμως, σας παρακαλώ, φέτος μη με βραβεύσετε
γιατί την εκδημία μου, μάλλον, θα επισπεύσετε!

ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ… 100 ΕΤΩΝ!

Αυτός εδώ ο κύριος είν’ εκατό χρονών
κι όπως θα καταλάβατε γέννημα Ινδιών.
Κατέχει το παγκόσμιο των μαραθωνοδρόμων
άνω των ενενήκοντα αρσενικών ατόμων.
Σε έξι μαραθώνιους τερμάτισεν αισίως
και θα μετέχει συνεχώς, δήλωσεν, ετησίως.
Το μυστικό του έγκειται εις τη διατροφή του
το τζίντζερ, κάρι, τέιον, κατά τη δήλωσή του.
Ακόμα, εσυμπλήρωσε, χαμογελά και τρέχει
είτ’ έχει ηλιοφάνεια ή είτε ψιλοβρέχει.
Φάουτζα ονομάζεται και μένει στο Λονδίνο
και μιμητής του ασφαλώς επιθυμώ να γίνω!
Είναι δε στα υπόψη μου και να τον ξεπεράσω
μα περιμένω ασφαλώς στα… γηρατειά να φτάσω

ΤΗΣ ΕΚΑΨΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΔΙΕΓΡΑΨΕ
ΑΠΟ ΦΙΛΗ
ΣΤΟ FACEBOOK

Η Χάρις και η Ράσμουσεν από την Αϊόβα
ακόμα και την ίδια συχνά φορούσαν γόβα.
Ήτανε φίλες καρδιακές εις τη ζωή για χρόνια
μ᾿ ανάμεσά τους μπήκανε εσχάτως τα δαιμόνια.
Έγιναν και στο φέισμπουκ φίλες κατά τη μόδα
αλλά όμως εγύρισεν αλλιώτικα η ρόδα.
Κι οι δυο τους αποφάσισαν να κάνουν ένα πάρτι
αλλά η μια κινδύνεψε να φύγει απ’ τον χάρτη.
Ελάχιστοι απάντησαν στην πρόσκληση με «ναι»
και έτσι ακυρώθηκε το γλέντι ρεφενέ.
Το φταίξιμο επέρριπτε η μία εις την άλλη
και έφτασε η σχέση τους να ᾿ναι σε μαύρο χάλι.
Η Ράσμουσεν διέγραψε τη Χάρις από φίλη
κι η Χάρις πήρε κι άναψε και έγινε φυτίλι.
Επήγε, λοιπόν, κι έβαλε φωτιά το άλλο βράδυ
και παρ᾿ ολίγον να ᾿στελλε τη φίλη της στον Άδη.
Αν δεν επιθυμείς κι εσύ τα μούτρα σου να φας
τέρμα στα μπλοκαρίσματα και στας διαγραφάς!

ΙΔΑΝΙΚΗ ΣΥΖΥΓΟΣ

Έτσι της πρέπει της γυνής, με το λουρί δεμένη
κι όχι να είναι, τάχατες, απελευθερωμένη.
Έτσι δεμένη με λουρί, έτσι να νιώθει σκλάβα
μήπως και πεις αργότερα είχε λάκκο η φάβα.
Δεν πρέπει να εισέρχεται εις τας καφετερίας
και να συναναστρέφεται μ’ άλλας τινάς κυρίας.
Καθότι, λεν, ο σατανάς έχει πολλά ποδάρια
κι ενδέχεται να έχουμε ερωτικά ζευγάρια.
Πρέπει να είναι συνεχώς στο σπίτι της κλεισμένη
και τότε επιτρέπεται, μόνον, να ’ναι λυμένη.
Έτσι κρατώντας το λουρί θα βγαίνεις στο σεργιάνι
κι εκείνη πάντα θα φορά σεμνό, μακρύ φουστάνι.
Αν παρ’ ελπίδα μια στιγμή κάποιον λοξοκοιτάξει
θα μετανιώσει, λέω, πικρά για την αισχρή της πράξη.
Η δε γυνή, δεν λέγεται, τον άνδρα να φοβείται
κι αν παρ’ ελπίδα εκτραπεί, τότε… «ενθάδε κείται»;
Εμπρός, λοιπόν, τι κάθεστε, άντρες ξεσηκωθείτε-
πάρτε λουρί στο χέρι σας και να με μιμηθείτε!

Η ΛΗΔΑ ΚΑΙ Ο ΚΥΚΝΟΣ 

Σερφάροντας στο Facebook κάποιαν ημέραν είδα
μίαν γυναίκαν όμορφη που την ελέγαν Λήδα.
Της έστειλα ένα μήνυμα όλως ιδιαιτέρως
λέγοντας με κυρίευσεν αυτόματα ο έρως.
«Θέλω να γίνω ο κύκνος σας, αγαπητή μου Λήδα,
και μην μου πείτε, “κύριε, σας λάσκαρε η βίδα”.
Ελπίζω να γνωρίζετε τι έλεγε ο μύθος
και μη θαρρείτε ανάρμοστο πως διαθέτω ήθος.
Ο Δίας την επρόσεξε στις όχθες του Ευρώτα
και ερωτεύθηκε ευθύς, κατά τα ειωθότα.
Βοήθεια εζήτησε από την Αφροδίτη
κι εκείνη μεταμόρφωσε σε κύκνο τον αλήτη.
Η Αφροδίτη έλαβε του αετού την όψη
και τάχα τον εδίωκε, να λάβετε υπόψη.
Η Λήδα τον λυπήθηκε και τον σφιχταγκαλιάζει
μα κείνος τότε ερωτικά άρχισε να πειράζει.
Το ποιους μετά εγέννησε η Λήδα το γνωρίζεις
και μην μου πεις “Αντρέα μου, μα γλαύκα μας κομίζεις;”.
Κι εγώ μέσ᾿ στην αγκάλη σας θα ήθελα να πέσω
κι ελπίζω εκ πρώτης όψεως κάπως να σας αρέσω.
Να βγάλουμε τον Κάστορα, κι ίσως τον Πολυδεύκη
επάνω στον Ταΰγετο, κάτω από μια πεύκη.
Την Κλυταιμνήστρα ημπορεί ή την ωραία Ελένη
και του ντουνιά θα είμαστε οι πολυζηλεμένοι».
Εκείνη τότε έγραψε στου Fecebook τον τοίχο
τίποτε περισσότερο, ένα μονάχα στίχο:
«Εσείς, θαρρώ, θα ήσασταν το κύκνειό μου άσμα»
και σ᾿ απειροελάχιστο δευτερολέπτου κλάσμα
με μπλόκαρε η άτιμη χωρίς οίκτο καθόλου
κι ανοικτιρμόνως μ᾿ έστειλε να πάω κατά διαόλου.

Αριστείο, 7ος Παγκόσμιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός,
Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.)

Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΗΣ ΣΟΥΗΔΙΑΣ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ
ΚΑΥΤΗ ΠΑΙΚΤΡΙΑ ΡΙΑΛΙΤΙ

Ήθελα να ’μουνα εγώ πρίγκηψ της Σουδίας
κι ας μην το εγκρίναν οι θεοί, ούτε κι αυτός ο Δίας.
Εγώ να ‘μουν ο Κάρολος, να πάρω τη Σοφία
κι ας μην χαρακτηρίζεται από σεμνοτυφία.
Μοντέλο των εσώρουχων ήταν και σερβιτόρα
κι έπαιξε σε ριάλιτι, εσχάτως, η σινιόρα.
Στα είκοσι της φόρεσε εις τον λαιμό της βόα
κι απ’ την σκηνή ολόκληρη η Σουηδία εβόα.
Και τι με νοιάζει σε καυτές σκηνές αν έχει παίξει
και αν πολλών αρσενικών τα σάλια είχαν τρέξει;
Πρίγκηψ, λοιπόν, θα ήθελα να ’μουν της Σουηδίας
κι ας πείτε «μα Αντρέα μου λέγεις ανοησίας».
Δική μου τότε να ’κανα ετούτη τη Σοφία
έστω και αν κατέληγα εις τα… νεκροταφεία!

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ FERRARI!

Όνειρό μου ήταν πάντα ν’ αποκτήσω μια Ferrari
κι αν τετράτροχη δεν βρίσκεις -αχ ο διάολος να πάρει-
τότε αρκείσαι και σε τούτη, τη Fernanda τη Ferrari!
Θα μου πείτε είν’ και τούτη άλογο πολλών αλόγων
και κοιτώντας από πίσω δεν της βρίσκω έναν ψόγον!
Και συνέχεια κοιτώντας δεν ευρίσκω έναν λόγον
ν’ απορρίψω τη Fernanda με τα πλούσια προσόντα
έστω κι αν φανεί κατόπιν ότι ήταν… ανακόντα!
Δεν με νοιάζει αν με σφίξει δυνατά και με συνθλίψει
κι ότι πριν να με συνθλίψει η μπορεί και να μου στρίψει,
φτάνει λίγο να τη ζήσω και να αίρομαι στα ύψη.
Αλλά σκέφτομαι στο Face πόση θα πλακώσει θλίψη
και καμιά αυτοκτονία η μπορεί να μας προκόψει.
Κι έτσι μπήκα επομένως σε πολύ μεγάλες σκέψεις
και ας πείτε: «Πώς το τέκνον του παπά να το πιστέψεις;».

Ο ΜΕΝΙΠΠΟΣ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΩΝ

Ο Μένιππος ο κυνικός και συγγραφεύς σατίρων
έγραψε έργα φοβερά κι ήταν μεγάλος είρων.
Τα έργα του εχάθησαν, δεν σώθηκε κανένα,
μονάχα αποσπάσματα εδώ κι εκεί σπαρμένα.
Η σάτιρά του έμεινε γνωστή και ως Μενίππεια
Γεννήθηκε στα Γάδαρα, το λέω κάπως ήπια,
εις τη Συρία κι ήμαρτον, το λέω άρον άρον,
κι έκτοτε έμεινε γνωστός «Μένιππος των Γαδάρων».

Μήπως χαθούν τα έργα μου, φοβάμαι, εις το τέλος
και πάει στον αγύριστο ο άφθαστος μου γέλως.
Μήπως πάθω το πάθημα εκείνο του Μενίππου
και πουν, στη οικογένεια ήμουν κι εγώ του… ίππου!

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΡΙΟ

Στο Ρίο Ντε Τζανέιρο πήγα στο σαμπαδρόμιο
και θέαμα, ομολογώ, δεν έχω δει παρόμοιο.
Εκεί με επλησίασε μία Βραζιλιάνα
μια λυγερή κι ευκίνητη, πραγματική ζαργάνα.
Αφού εσυστηθήκαμε, είμαι απ᾿ την Ελλάδα
της είπα, και το κάλλος μου της έφερε ζαλάδα.
Κι εμένα με εθάμπωσε, ομολογώ τωόντι
και είπα να μία γυνή για το δικό μου δόντι.
Ευθέως την ερώτησα «μην έχετε ιόν;».
«Δεν έχω» μου απάντησεν «μα θέλω έναν υιόν
να ‘χει βραζιλιάνικο αίμα κι ελληνικόν
τουτέστιν έναν παίδαρον Ολύμπιο, θεϊκόν,
να μοιάζει του Απόλλωνα ή έστω και του Δία»
κι αμέσως τότε μ’ έπιασεν μία ταχυκαρδία.
Αντρέα μου, εσκέφτηκες εδώ στη Βραζιλία
ν᾿ αφήσεις και απόγονους, δεν θα ᾿ν᾿ ατασθαλία;
Εσύ ως τέκνον του παπά, ως τέκνον ιερέως
ενδείκνυται στην ηθικήν να μην είσαι ακραίος.
Ν᾿ αφήσεις τα γονίδια στο Νότιον ημισφαίριον
αφ᾿ ής στιγμής η χώρα σου, βλέπεις πως γνέθει έριον;
Άσε τα αγαλμάτινα κορμιά εδώ στο Ρίο
μήπως σε μεταφέρουνε, εν τέλει, με φορείο,
και γύρνα στην πατρίδα σου γρήγορα, άρον άρον
γιατί φλερτάρεις, φαίνεται, στα ξένα με τον Χάρον.
Γύρνα στην Ψωροκώσταινα, ξέφυγε την παγίδα
και κάνε έναν απόγονο να σώσεις την πατρίδα.

ΑΝΔΡΙΑΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΒΟΥΤΣΑ

Γιατί, λοιπόν, ετίμησες το ανδρικόν μας φύλον
-κι ας πουν κάποιοι γυρεύουμε στ’ άχυρα, τάχα, ψύλλον-
εμείς σ’ ανακηρύσσουμε πρόεδρον των γερόντων
των τεθνεώτων ασφαλώς αλλ’ όμως και των ζώντων.
Το ηθικόν μας ύψωσες, αγαπητέ μου Κώστα,
κι ας λεν κάποιοι δεν κάνουμε ούτε για τα κομπόστα.
Εις τα ογδοντατέσσερα τεκνοποιείς ακόμα
έστω κι αν εκινδύνεψες να πέσεις και σε κώμα.
Από τα όντα, Κώστα μου, είσαι τα τετραπέρατα
κι ας λεν «γάμος στα γέρατα, είτε σταυρός ή κέρατα».
Τον δρόμον, λοιπόν, άνοιξες κι εμείς ακολουθούμε
κι εύχομαι με τα πνεύματα δικαίων μην βρεθούμε.
Οι γέροι θα σου στήσουμε σύντομα ανδριάντα,
στη βάση δε θα χαραχθεί η κάτωθι λεζάντα:
Ενθάδε παριστάνουμε τον Κώστα τον Βουτσά
που στα ογδοντατέσσερα ακόμα τεκνοποιά!

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ

Μου πρότειναν να κατεβώ στις εκλογές του Μάη
αλλά αμέσως σκέφτηκα ότι κάτι βρωμάει.
«Έχεις φίλες στο Facebook αλλ’ όμως και αλλού
μέχρι τα Ιμαλάια και τη Χονολουλού.
Είσαι» μου είπαν «έξυπνος και νέος ευειδής,
μαζί σου όντως δεν μπορεί να συγκριθεί ουδείς.
Θα σε ψηφίσουν άπασες και θά ’ρθεις όντως πρώτος
και τύφλα νά ’χουν ασφαλώς Τσίπρας και Τσακαλώτος».
Και προς στιγμήν εσκέφτηκα να πω το «ναι» στο κόμμα
αλλά είπα «Αντρέα μου, για σκέψου το ακόμα.
Μα τι γυρεύεις να ριχτείς στον λάκκον των λεόντων
και λεία, εν τέλει, να γενείς των σαρκοβόρων όντων;
Να σε μποϋκοτάρουνε οι ίδιοι εκ των έσω-
κάλιο πες τους κατάμουτρα “κύριοι να σας χέσω”.
Θέλεις να μοιάσεις και εσύ του μέγιστου Τρικούπη
και “ανθ’ ημών ο Γουλιμής”; Μην το κουνήσεις ρούπι».
Έτσι, λοιπόν, αρνήθηκα την τελευταίαν ώρα
κι έμεινα με την Ποίηση και χαίρομαι το τώρα.

ΛΗΣΤΕΨΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΖΥΓΟ

Ένας εβδομηντάχρονος εις την Αμερική
εδώ και τώρα ήθελε να πάει φυλακή.
Ο Λόρενς Ριπλ τσακώθηκε προχθές Παρασκευή
με τη συμβία κι έφυγε χωρίς χρονοτριβή.
Μπήκε σε μίαν τράπεζα με γρήγορα τα βήματα
κι απ’ τον ταμία ζήτησε να του δοθούν τα χρήματα.
Δεν μίλησε μα έδωσε ένα μόνο σημείωμα
που ’λεγε πως οπλοφορεί μα ούτε καν ομοίωμα
όπλου δεν είχε πάνω του. Παίρνοντας τα δολάρια
δεν το ’ βάλε, ως σκέφτεστε, ο Ριπλ εις τα ποδάρια.
Κάθησε δίπλα στον φρουρό και του ’δώσε τον σάκκο
και «κάλεσ’ τώρα την Police» του είπε «φιλαράκο».
Εξήγησε στα όργανα της τάξης τα συμβάντα
κι εκείνοι κατανόηση έδειξαν όπως πάντα
αλλά του νόμου εφάρμοσαν το γράμμα και το πνεύμα
και είχε μέσ’ στη φυλακή το πρώτο του το γεύμα.

Από εδώ εξάγεται συμπέρασμα μεγάλο:
Πάψετε οι εργένηδες και μη θρηνείτε άλλο.
Να ζείτε, ως εζούσατε, πολύ ευτυχισμένοι-
βλέπετε τι παθαίνουνε, συχνά, οι παντρεμένοι!

ΟΡΦΕΑΣ ΚΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗ

Σερφάροντας στο φέισμπουκ, εντόπισα μια νέα,
κατάξανθη και όμορφη ετών δεκαεννέα.
Το όνομά της ήτανε, ακούστε, Ευρυδίκη
κι είπα αυτή η νεαρή θέλω να μου ανήκει.
Αμέσως τότε σκέφτηκα να γίνω ο Ορφέας,
κάπως διανοούμενος κι ολίγον συγγραφέας.
Νέον, λοιπόν, λογαριασμόν ανοίγω επειγόντως
φωτογραφία βάζοντας μίαν του παρελθόντος.
«Μπορώ, κυρία» έγραψα «αίτημα να σας στείλω;»
κι εκείνη συγκατάνευσε με κάποιον, μάλλον, ζήλο.
«Είμαι» της λέω «ο Ορφεύς, ο γεννηθείς εν Πάφον
με τράβηξε το όνομα, για τούτο και σας γράφω.
Θέλω να γίνεις ταίρι μου, όπως λέει ο μύθος,
και μην πολυσκοτίζεσαι, είμαι ανήρ με ήθος.
Είμαι, να ξέρεις, ποιητής μα παίζω και τη λύρα
με τρόπο αξιοθαύμαστο που με φθονεί κι η Ήρα.
Γιατί η μελωδία μου τα πάντα ημερεύει
αφού ακόμα και νεκρούς αμέσως γοητεύει.
Κι αν παρ’ ελπίδα κάποτε, μια μέρα, ένα βράδυ
ετίνασσες τα πέταλα και πήγαινες στον Άδη
θα ’ρχόμουν με τη λύρα μου στο σκοτεινό βασίλειο
να σ’ αναστήσω και να δεις ξανά πάλιν τον ήλιο.
«Εσύ» μου είπε «κύριε Ορφέα απ’ την Πάφο,
θαρρώ πως θα με έστελλες παράκαιρα στον τάφο.
Και θά ’ρθεις, μου υπόσχεσαι, παρέα με τη λύρα
να μ’ αναστήσεις τάχατες… – ο νους σου και μια λίρα!
Γι’ αυτό, λοιπόν, κι εγώ προτού με δώσεις εις τον Χάρο
κοίταξε, τ’ αποφάσισα, αμέσως σε μπλοκάρω.
Και όντως με εμπλόκαρε, η κούκλα Ευρυδίκη,
αλλ’ «έστι δίκης οφθαλμός», να ξέρει, Θεία Δίκη!

Δεύτερο βραβείο, 17ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός (σατιρική ποίηση),
Εταιρεία Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου

ΠΡΟΣΟΧΗ

Έτσι όπως με κοίταζε με είχε παρασύρει
και σκύφτηκα να πήγαινα στη μάνα και στον κύρη
να τη ζητήσω επίσημα γυναίκα μου να γίνει.
Μα ύστερα με έπιασε φόβος και σκοτοδίνη
τι η μπορεί μία γυνή τέτοια να προκαλέσει
στον βίο μου τον εύθραυστο πριν καν μου τα φορέσει!
Έτσι, λοιπόν, εδάγκωσα κάπως πικρώς τα χείλη
κι από κοντά της έφυγα περίπου ένα μίλι.
Όντως, είπα, δεν έρχεται μονάχο του το γήρας
ως οι αρχαίοι πρόγονοι μας έλεγαν εκ πείρας.
Όσα μπορείτε κάνετε τώρα που είστε νέοι
και όχι να το παίζετε στα γηρατειά γενναίοι.
Γιατί εις τα εξήντα σας, ακούστε τι σας γράφω,
μία υπερπροσπάθεια σας στέλλει εις τον τάφο!

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 

Αλλάζουν τώρα οι καιροί, τέρμα στην ξεραΐλαν·
το Νόμπελ απονέμεται στον ποιητή Μπομπ Ντίλαν
για νέες του ποιητικές εκφράσεις στο τραγούδι
και σύντομα πως θα καεί, θαρρώ, το πελεκούδι.
Χαίρε καρδιά μου σήμερα, αγάλλου, λοιπόν, σκίρτα
και δάφνες σ᾿ αναμένουνε και στέφανα από μύρτα.
Θα στείλω στη Σουηδική Ακαδημία στίχους
με σάτιρες π᾿ ανάρτησα στου Facebook τους τοίχους.
Να δουν και να θαυμάσουνε την τόση μου ευφυΐα
και περί τη στιχουργικήν οξείαν ευστροφία
που θα ζηλεύει σίγουρα και ο Σουρής κι ο Σούτσος
και κάθε άλλος θα φανεί μπροστά μου σκέτος μούτσος.
Ιδού, θα πούνε οι Κριτές, νέος Αριστοφάνης
κι αυτόματα θ᾿ αποκλεισθεί ο κάθε μπεχλιβάνης.
Αμέσως θα μου δώσουνε το Νόμπελ ομοφώνως
και των αρχαίων, θα μου πουν, Ελλήνων είσαι γόνος!
Τότ᾿ οι καμπάνες θα ηχούν της χώρας επιμόνως
και γκάρισμα χαρμόσυνο θα βγάζει κάθε… όνος!

ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΗΜΟΥΝ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ

Ιδού γιατί θα ήθελα να ήμουνα πιλότος,
να ’μουν καρδιοκατακτητής, ως βλέπετε, ο πρώτος!
Να με κρατάνε αγκαζέ καλλίγραμμες κυρίες
και στη σειρά να καρτερούν κάμποσες διμοιρίες.
Με τέτοιες κούκλες δίπλα μου -πέστε φαντασιώνομαι-
μέχρι και στην προσγείωση θαρρώ θ’ απογειώνομαι!
Και θα καλώ κάθε φορά μίαν στο πιλοτήριο
να φέρνει μ’ ευχαρίστηση ρόφημα εις τον Κύριο!
Στις πόλεις που θα μέναμε για διανυκτερεύσεις
θα κάναμε, ως φυσικό, και κάποιες άλλες πλεύσεις.
Συνέχεια θα πετούσαμε, ξηρά είναι ή αέρας,
κι όλες τις πτήσεις θα ’φερνα πάντα σ’ αίσιο πέρας.
Boeing θα πιλοτάριζα, Airbus κι ό,τι άλλο
κι ας πείτε στον εγκέφαλο πως έχω βγάλει κάλλο.
Όντως η μοίρα μού ’γράφε να ήμουνα ιπτάμενος
μα τελικά απέμεινα… επί ξύλου κρεμάμενος!

Η ΚΑΡΙΟΛΑ ΚΙ Η ΤΣΑΓΙΕΡΑ 

Έφτιαξα τη βαλίτσα μου να πάω στην Αθήνα
κι η μάνα μου μού έβαλε και τούτα και εκείνα.
Επίσης μου παράγγειλε «τον νου σου εις τα γράμματα
γιατί έχω για τη γούνα σου, αλλιώς, να ξέρεις ράμματα.
Να αγοράσεις» είπεν μου «μίαν μικρή καρκόλα
και μην τα μπλέξεις με καμιάν Καλαμαρού ροκόλα.
Να πάρεις» μου επρότεινε «και μιαν φθηνή τσαέρα
και μη γεμίσουν τα μυαλά στην ξενιτειάν αέρα».

Έφθασα εις τον Πειραιά, επήγα στην Αθήνα
και καταγοητεύτηκα, ήτανε μια σειρήνα.
Για λίγες μέρες έμεινα κοντά σε ένα φίλο
κι ευχαριστίες απ᾿ εδώ δημόσια του οφείλω.
Σύντομα ενοικίασα ένα μικρό ισόγειο
και πρίγκηψ αισθανόμουνα, ήμουνα στο απόγειο.

Πήγα σε μιαν πωλήτρια, μιαν άψογη καθ᾿ όλα.
«Θέλω, κυρία» είπα της «να πάρω μιαν καριόλα».
Άλλαξε ύφος πάραυτα, με κοίταξεν αγρίως
και είδα ότι έβραζεν ένδον κι υποδορίως.
«Τι μας περνάτε κύριε, δεν είναι εδώ μπουρδέλο».
«Μα τι λέτε, κυρία μου, καριόλα, είπα θέλω.
Δεν θέλω μίαν ακριβή αλλά μίαν φθηνή,
δεν θέλω πολυτέλεια, θέλω μίαν κοινή».
«Και συνεχίζεις, κύριε, δεν ντρέπεσαι καθόλου
να φύγεις τώρα απ᾿ εδώ, ρε τέκνον του διαβόλου».
Έγινα κατακόκκινος, υπήρχαν γύρω κι άλλοι
και στο κεφάλι ένιωσα πολύ μεγάλη ζάλη.
Κάνω τότε μεταβολή, γυρίζω για να φύγω,
κάτι είδανε τα μάτια μου και στάθηκα για λίγο.
«Αφού, κυρία, έχετε, γιατί δεν μου πουλάτε
κι έξω απ᾿ το κατάστημα άπονα με πετάτε;»
«Μα τι έχουμε κύριε, γιατί τόσο γινάτι;»
«Να τούτη δω κυρία μου». «Μα συ θέλεις κρεβάτι
και δεν γνωρίζεις να το πεις και μου ζητάς καριόλα;»
Κι είχαμε τέλος αίσιο με τούτη τη μαριόλα!

«Τώρα» της είπα «δεσποινίς, θέλω και μια τσαγέρα».
«Πάλι τα ίδια άρχισες, βλέπεις εδώ τσαγιέρα;»
Και μου ‘κανε το τσάι μου πάλιν η δεσποινίδα,
κι αν δεν ντρεπόμουν θα ᾿λεγα «άισιχτίρ ρε γίδα».
Στο βάθος όμως πρόσεξα να ᾿χει πολλές τσαέρες.
«Να τέτοια θα ᾿θελα κυρά, και άσε τις φοβέρες».
«Καρέκλα θέλεις και ζητάς, αγαπητέ, τσαγιέρα;
Πρέπει να είσαι αλλοδαπός, να ᾿ρχεσαι από πέρα.
Και πάλι τα κατάφερες, μ᾿ ανέβασες την πίεση.
Κύπριος θα ᾿σαι κρίνοντας, θαρρώ, απ᾿ την αμφίεση.
Έπρεπε να σε έκοβα, νομίζω, απ᾿ τη μούρη.
Γι᾿ αυτό ακούω να σας λεν «κυπραίικο γαϊδούρι!»

Τοιαύτην περιπέτεια –άσ’ την κυρά μου, άσ’ τη-
είχα τις πρώτες μέρες μου εις το κλεινόν μας άστυ!

Α΄ Βραβείο, 8ος Διαγωνισμός σατιρικής ποίησης,
Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.)

.

ΑΙΣΩΠΕΙΟΙ ΜΥΘΟΙ (2022)

ΓΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΡΝΙΘΕΣ

Σαν έμαθε ο γάτος
οι κότες πως νοσούσι
γίνεται αυτομάτως
γιατρός και με το μούσι,

και στηθοσκόπιο λαβών
και μερικός ενέσεις
καθώς και όργανον μετρόν,
ως λένε, τις πιέσεις,

έφθασε στην οικία τους
και ρώτησε τις κότες
πώς έχουν στην υγεία τους.
Και μ’ ένα στόμα τότες

του είπανε: «Πολύ καλά,
όπως και σεις θωρείτε
και θα ’ναι όλα ομαλά
αν απομακρυνθείτε».

ΓΙΔΑ ΚΑΙ ΓΙΔΟΒΟΣΚΟΣ

Γιδοβοσκός εμάζευε
τις γίδες εις τη στάνη
αλλά μία εχάζευε
κι άλλα ’θελε να κάνει.

Τον πλημμυρίζει ο θυμός.
«Γιατί αργείς, ρε τέρας;»
και ρίψας πέτραν ο βοσκός
της έσπασε το κέρας.

Και πιάνει τρόμος τον βοσκό
κι εκλιπαρεί την αίγα
να μην το πει στ’ αφεντικό
και πάθει κάζο μέγα.

«Μ’ αν το κρατήσω μυστικό,
το στόμα σφραγισμένο,
θα το φωνάζει, ομολογώ,
το κέρας το σπασμένο».

Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ Η ΜΑΣΚΑ

Σαν έψαχνε για την τροφή
αλώπηξ σε κοφίνι
βρίσκει μια μάσκα φοβερή,
μια μάσκαν ανθρώπινη.

Και βγάζει τότε μια φωνή,
καθώς φημολογείται:
Για κοίτα τέτοια καλλονή
και του μυαλού στερείται!

0 ΜΕΣΟΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΕΝΑΔΕΣ

Ένας με ηλικία μεγάλη
είχε δυο ερωμένες,
η μία νια, γριά η άλλη,
οι τρισκαταραμένες.

Η γραία που ’νιώθε ντροπή
με νέο να ’ χει σχέση
τις μαύρες τρίχες του ποθεί
όλες να τ’ αφαιρέσει.

Κι η νέα που τη νοιάζει
με γέρο μη γυρίζει
τις άσπρες τρίχες βγάζει
για νέος να μυρίζει.

Και βγάλε βγάλε συνεχώς,
δεν εύρισκε μιαν άκρα
ώσπου στο τέλος ο φτωχός
είχε μόνο φαλάκρα!

ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ

Είς αστρονόμος μελετών
καθ ’ όλας τας εσπέρας
τους οφθαλμούς του ανυψών
κοίταζε τους αστέρας.

Κοιτάζοντας τον ουρανό
μια νύκτα με σκοτάδι
δεν πρόσεξε μπρος το κενό
κι έπεσε σε πηγάδι.

Κλαίοντας πώς θ’ ανέβει
όντας βαριά σακάτης,
ακούσας τι συνέβη
του λέει ένας διαβάτης:

«Εσύ δεν δύνασαι να δεις
τι βρίσκεται μπροστά σου
και τ’ άστρα ψάχνεις να τα βρεις
χιλιόμετρα μακριά σου;»

ΒΑΤΡΑΧΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΟΣ

Γινόντουσαν του Ήλιου οι γάμοι
μέσα στο καλοκαίρι
και κάθε ζώο να προκάμει
να τρέχει και να χαίρει.

Έτσι κι οι βάτραχοι ασφαλώς
είχαν χαρά μεγάλη
μα ένας βάτραχος σοφός
έξυσε το κεφάλι:

«Ένας» τους λέει «μοναχός
τις λάσπες μας ξηραίνει
ε, άμα γίνει και γονιός
τι θα μας περιμένει;»

ΔΕΙΛΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ

Ο κυνηγός αναζητά
του λιονταριού αχνάρι
και ξυλοκόπον ερωτά
με χάρη, με καμάρι:

«Είδες αχνάρια λιονταριού
και πού αυτό κοιτάζει;
Δείξε μου τώρα και προτού
πάψει τ’ αίμα να βράζει».

Του είπεν ευχαρίστως
στο ίδιο να τον πάρει·
«τ’ αχνάρια του πρωτίστως
ζητώ, όχι το λιοντάρι».

ΖΕΥΣ ΚΑΙ ΦΙΔΙ

Γάμοι του Δία γίνονταν
ήρθε κι αυτού η ώρα
κι όλα τα ζώα επείγονταν
για να του πάρουν δώρα.

Δώρο για να του κάνει
ήταν και φίδι ακόμα
που εις τον Δία φθάνει
με ρόδο εις το στόμα.

«Των άλλων μαζεμένα
τα δώρα θα τα πάρω
μ’ αν πάρω από σένα
σαν να καλώ τον Χάρο!»

ΜΟΥΛΑΡΙ

Έτρωγε ένα μουλάρι
αχόρταγα κριθάρι
κι ως είδηση να πάρει
κατάντησε θρεφτάρι.

Λέγει καθώς χοροπηδά
πως έχει για πατέρα
το άλογο, που πιο γοργά
τρέχει κι απ ’ τον αέρα.

Μα όταν του ζητήθηκε
να τρέξει μιαν ημέρα,
τον γάιδαρο θυμήθηκε
πως είχε για πατέρα.

Ο ΚΑΒΟΥΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ

Μαλώνει η μάνα το μωρό
να περπατάει ίσια
και απαντάει με θυμό
μα και παλληκαρίσια.

«Δεν το αντέχω άλλο αυτό
νομίζω πως θα κλάψω.
Περπάτα μάνα να σε δω
και θα σε αντιγράψω».

ΛΕΑΙΝΑ ΚΑΙ ΑΛΕΠΟΥ

Μια αλεπού περιγελά,
κάπως λικνιζομένη,
μιαν λέαινα και μειδιά
η πολύ ξιπασμένη

ότι γεννά ένα μικρό
και όχι ένα ζευγάρι.
«Ένα» της λέει «εγώ γεννώ,
ένα αλλά λιοντάρι».

ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΚΑΙ ΒΑΤΡΑΧΟΣ

Ακούει λέων κι απορεί
βάτραχο να κοάζει
κι εγύρισε για να ιδεί
ποιου ζώου ομοιάζει.

Σαν είδε μέσ’ απ’ τα νερά
να βγαίνει ένα βατράχι
«βρε, κοίταξε το φουκαρά,
κακό χρόνο που να ’χει.

Θα το πατήσω, δεν μπορώ,
εγώ θα το σκοτώσω.
Το μπάσταρδο τόσο μικρό
και να φωνάζει τόσο!»

ΛΥΧΝΟΣ

Ένας λύχνος εκαυχάτο
πως υπέρ τον ήλιο λάμπει.
Μα κατάφερε, ναι να το,
μια ριπή ανέμου νά μπει

και τη φλόγα του τη θάβει
και ο λύχνος τότε σβήνει.
Κάποιος όμως τον ανάβει
στο σκοτάδι να μη μείνει

και του λέει: «Πρώτα πρώτα
πάψε λύχνε να κομπάζεις·
φέγγε μόνο και σιώπα,
με τα άστρα μην τα βάζεις».

ΜΥΓΑ

Μία μύγα που ’χε πέσει
σε μια χύτρα από κρέας
βλέποντας να ’ναι στη θέση
μιας κατάδυσης μοιραίας

έλεγε στον εαυτό της
«ήπιες, έφαγες κι ελούστης»
κι εκαρτέρει τον χαμό της.
Τόσος ήτανε ο νους της.

ΣΦΗΚΑ ΚΑΙ ΦΙΔΙ

Σ’ ενός φιδιού την κεφαλή
εκάθησε μια σφήκα
ταλαιπωρώντας το πολύ
με πείσμα και με πίκα.

Το φίδι: «Μωρή σφήκα
το νου μου θα ταράξεις.
Ιδού πως τώρα μπήκα
εις τον τροχόν αμάξης.

Αμα με πιάσει η οργή
εγώ γυρίζω φύλλον.
“Αποθανέτω η ψυχή
μετά των αλλοφύλων”».

Ο ΤΟΙΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΟΥΚΙ

Κάρφωναν έναν πάλο
επάνω εις τον τοίχο
κι έβγαλε ένα μεγάλο
θλιμμένο, ο τοίχος, ήχο.

Κι ο πάλος τότε μονομιάς
τ’ ακόλουθα δηλώνει:
«Εμένα μην κατηγοράς
μα ’κείνον που καρφώνει».

.

ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ (2021)

ΕΜΜΕΤΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Α. Επιδεικτικά επιγράμματα

Σε θηλυκό κυνηγετικό σκυλί που κατά τη
διάρκεια του κυνηγιού γέννησε εννιά κουτάβια

Μια σκύλα ετοιμόγεννη ονόματι Γοργώ
ένα ελάφι δίωκε πού ’ταν πολύ γοργό.
Εις τη θεά του κυνηγιού κάνει την προσευχή της
κι εντός ολίγου ήτανε η έλαφος δική της.
Σκοτώνοντας την έλαφο γέννησε εννιά κουτάβια
σ’ ανταποδίδει η Άρτεμις ό,τι ζητάς μ’ ευλάβεια.
Στην σκύλα επροσέφερε ως λέμε δύο σ’ ένα:
Εχάρισε το θήραμα και την καλή της γέννα.

Είς κύνα θηρευτικήν εν αύτή τή άγρα τεκουσαν
εννέα σκύλακας

Κρήσσα κύων έλάφοιο κατ’ ϊχνιον έδραμε Γοργώ
έγκυος άμφοτέρην Άρτεμιν εύξαμένη,
τίκτε δ’ άποκτείνουσα- θοή δ’ έπένευσεν Έλευθώ
άμφω, εύαγρίης δώρα καί εύτοκίης,
καινόν εννέα παισί διδοίγάλα. φεύγετε, Κρήσσαι
κεμμάδες, έκ τοκάδων τέκνα διδασκόμεναυ

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον Θ’: Επιδεκτικά έπιγράμματα,
Αντίπατρος Θεσσαλονικεύς, 268

Στη Μήδεια από την Κολχίδα

Πώς τόλμησες και έφτιαξες φωλιά σου, χελιδόνα,
σε ζωγραφιά της Μήδειας, στης Μήδειας εικόνα;
Δικά της δεν σεβάστηκε παιδιά αγαπημένα
και έχεις την εντύπωση θα σεβαστεί τα ξένα;

Εις Μήδειαν τήν Κολχίδα

Αίαν όλην νήσους τε διιπταμένη συ, χελιδών,
Μηδείης γραπτής πυκτίδι νοσσοτροφεΐς-
έλτιη δ’ όρταλίδων πίστιν σέο τήν γε φυλάξειν
Κολχίδα μηδ’ ιδίων φεισαμένην τεκέων;

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον θ ‘: ’Επιδεικτικά επιγράμματα,
Λεωνίδας Άλεξανδρεύς, 346

Στον εαυτό του

Θνητός είμαι κι εφήμερος σας Λέω εκ των προτέρων
σαν μελετώ τις μύριες κινήσεις των αστέρων
δεν άκου μπω πάνω στη γη αλλά πλάι στον Δία
μ’ αυτή που τρέφει τους θεούς χορταίνω αμβροσία.

Εις εαυτόν

Οίδ’, ότι θνατός έγώ καί έφάμερος· άλλ’ όταν άστρων
μαστεύω πυκτνάς άμφιδρόμους έλικας,
ούκέτ’ επιψαύω γαίης ποσίν, άλλά παρ’ αύτω
Ζανί θεοτρεφέος πίμπλαμαι άμβροσίης.

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον Θ: ’Επιδεκτικά επιγράμματα,
Πτολεμαίος, 577

Β. Σκωπτικά επιγράμματα

Σε γιατρούς

Ο Ευρυσθέας έστειλε τον Ηρακλή στον Άδη
κι εμένα τώρα στέλλει εκεί του ιατρού το χάδι.
Ν’ αλλάξουμε το όνομα του Μητροφάνη δέον
και Ευρυσθέαν ιατρό να τον καλούμε πλέον.

Εις ιατρούς

Εις Άϊδος κατέπεμψε πάλαι ποτέ, δέσποτα Καΐσαρ
ώς λόγος, Εύρυσθεύς τον μέγαν Ήρακλέα·
νυν δ’ εμέ Μηνοφάνης ό κλινικός· ώστε λεγέσθω
κλινικός Εύρυσθεύς, μηκέτι Μηνοφάνης.

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον ΙΑ’: Β’ Μέρος, Σκωπτικά
επιγράμματα, Λουκίλλιος, 116

Σε κλέφτες

Τον υπηρέτη των θεών, τον φτερωτόν Ερμή,
που εις το γυμναστήριο στέκει κι επισκοπεί,
ο Αύλος τον εσήκωσε, ο κλέφτης της νυκτός
λέγοντας τα ακόλουθα και όντως αληθώς:
«Του δάσκαλου ανώτερος ο μαθητής σαφώς»

Εις κλέπτας

Τόν πτανόν Έρμάν, τον θεών ύπηρέταν,
τόν Αρκάδων άνακτα, τόν βοηβολάταν,
έστώτα τώνδε γυμνασίων επίσκοπον,
όνυκτικλέπτας Αύλος είπε βαστάσας·
«Πολλοί μαθηταί κρείσσονες διδασκάλων.»

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον ΙΑ : Β Μέρος, Σκωπτικά
επιγράμματα, Λουκίλλιος, 176

Σε φιλάργυρο

Στον ύπνο του ο Έρμωνας είδε ότι πληρώνει
κάτι μικρά του έξοδα, η θλίψη του φουντώνει
κι από τη θλίψη την πολλή φόρεσε την αγχόνη.

Εις φιλάργυρον

Ποιήσας δαπάνην έν ύπνοις ό φιλάργυρος Έρμων
έκ περιωδυνίας αυτόν άπηγχόνισεν.

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον ΙΑ : Β Μέρος, Σκωπτικά
επιγράμματα, Λουκίλλιος, 264

Σε φιλόλογο κερατά

Έξω διδάσκεις συμφορές Μενέλαου και Πάρη
μα μέσα εις το σπίτι σου δεν το πήρες χαμπάρι
πάμπολλους έχει Πάρηδες της γυναικός σου η χάρη.

Εις γραμματικόν κερασφόρον

Έξω παιδεύεις Πάριδος κακά καί Μενελάου
ένδον έχων πολλούς σης Ελένης Πάριδας.

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον ΙΑ: Β Μέρος, Σκωπτικά
επιγράμματα, Λουκίλλιος, 278

Στον Πλακιανό που παντρεύτηκε γριά

Θέλω να ξέρεις, Πλακιανέ, και μάθε το σαφώς
πως κάθε πλούσια γριά πλούσια είναι σορός.

Εις Πλακιανόν γραίαν γαμήσαντα

Γινώσκειν σε θέλω, Πλακιανέ, σαφώς, ότι πάσα
έγχαλκος γραία πλούσια έστί σορός.

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον ΙΑ’: Β Μέρος, Σκωπτικά
επιγράμματα, Πίσων, 425

Γ. Ερωτικά επιγράμματα

Σε κάποιαν πόρνη που ονομαζόταν Ευρώπη

Μπορείς με μια μόνο δραχμή να έχεις την Ευρώπη
και δεν χρειάζεται καμιάν να πάρεις στο κατόπι.
Κρεβάτι έχει άψογο και τον χειμώνα τζάκι
χωρίς να τρέμεις μη βρεθείς μέσ’ σε κάνα χαντάκι.
Φίλε μου Δία, άδικα μορφήν ταύρου επήρες
και σε ξηρά και θάλασσα έκανες τόσες γύρες!

Εις πόρνην τινά καλουμένην Ευρώπην

Δραχμής Εύρώπην τήν Ατθίδα μήτε φοβηθείς
μηδένα μήτ’ άλλως άντιλέγουσαν έχε,
και στρωμνήν παρέχουσαν άμεμφέα, χώπότε χειμών,
άνθρακας, ή ρα μάτην, Ζεϋ φίλε, βοϋς έγένου.

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον Ε’: Ερωτικά επιγράμματα,
Αντίπατρος, 109 (108)

Στον έρωτα

«Μα τίποτα γλυκύτερο δεν είναι απ’ τον έρωτα
τ’ άλλα όλα κατώτερα είναι, ακούστε, ξέρω τα».
Αυτό το λέει η Νοσσίς. Λέει κι αυτό ακόμα:
«Το μέλι μέχρι και αυτό το φτύνω από το στόμα.
Και όποιον δεν αγάπησε η Κύπριδα -ναι, το δα-
αυτός δεν ξέρει τι λογής λουλούδια είν’ τα ρόδα».

Εις Έρωτα

Άδιον ουδέν έρωτος· ά δ’ όλβια, δεύτερα πάντα
έστίν άπό στόματος δ’ έπτυσα καί τό μέλι,
τούτο λέγει Νοσσίς· τίνα δ’ ά Κύπρις, ούκ έφίλησεν,
ούκ οίδεν τήνα γ’, άνθεα ποία ρόδα.

Ανθολογία Παλατινή, Βιβλίον Ε’: Ερωτικά επιγράμματα,
Νοσσίς, 170 (169)

.

ΑΝΘΗ ΣΟΦΙΑΣ εμμέτρως (2016)

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Θα το φωνάξω δυνατά: χωρίς αμφιβολία
γλυκύτερος ο θάνατος από την τυραννία.
Πεπαιτέρα γάρ μοίρα τής τυραννίδος
Αισχύλος, Αγαμέμνων 1365
***
Η υπεροψία αν ανθεί, καρποφορεί το στάχυ
τ’ ολέθρου τότε σίγουρα, κι ως θέρος δάκρυα θα ‘χει.
Ύβρις γαρ έξανθούσ’ έκάρπωσε στάχυν
άτης, όθεν πάγκλαυτον έξαμά Θέρος.
Αισχύλος, Πέρσαι 821-822
***
Ετούτο έχω να σου πω, μην πεις πως δεν συνάδει:
το ίδιο πρέπει να τιμάς το φως και το σκοτάδι.
Σκότω φάος αντίμοιρον•
χάριτες δ’ ομοίως.
Αισχύλος, Χοηφόροι 319-320

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

«Τι είναι φίλος;», ρώτησε, κι απάντησεν αυτόματα:
«Μία ψυχή που κατοικεί», είπε, «σε δύο σώματα».
Ερωτηθείς τι έστι φίλος έφη, «μία ψυχή δύο σώμασιν
ενοικούσα».
Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, Βιβλίον 5, Αριστοτέλης 20
***
Τ’ Αριστοτέλη λέγεται πως ήτανε η πίστη:
συστατική επιστολή το κάλλος, η καλλίστη.
Τό κάλλος παντός έλεγεν έπιστολίου συστατικώτερον.
Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, Βιβλίον 5, Αριστοτέλης 18
***
«Δεν επιτρέπεται ο σοφός να είναι απαθής»,
ο Αριστοτέλης έλεγε, «μα μετριοπαθής».
Έφη δε τον σοφόν απαθή μέν μή είναι,
μετριοπαθή δέ.
Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, Βιβλίον 5, Αριστοτέλης 31

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ

Θηρίο ακαταμάχητο απ’ τη γυναίκα άλλο
αν θα βρεθεί καμία φορά, πολύ το αμφιβάλλω.
***
Ούδέν έστι θηριον γυναικός αμαχώτερον.
Αριστοφάνης, Λυσιστράτη 1014
***
Είναι αισχρόν, ομολογώ, ο ηλικιωμένος
με μια γυναίκα νεαρή να είναι παντρεμένος.
Αισχρόν νέα γυναικί πρεσβύτης ανήρ.
Αριστοφάνης, Αποσπάσματα
***
Προτού ν’ ακούσεις και τους δυο, τον λόγο να τους δώσεις
δικαστικήν απόφαση ποτέ σου μην εκδώσεις.
Πριν αν αμφοίν μύθον
ακούσης,
ουκ άν δικάσαις.
Αριστοφάνης, Σφήκες724-726

ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ

Την πιο κάτω απάντηση του Διογένη παίρνουν
σαν είδε τους υπεύθυνους ενός ναού να σέρνουν
ένα φτωχό που έκλεψε απ’ τον ναό φιάλη:
«Σέρνουν τον κλέφτη τον μικρό οι κλέφτες οι μεγάλοι».
Θεασάμενος ποτε τους ίερομνήμονας των ταμιών τινα
φιάλην ύφηρημενον άγοντας έφη, «οί μεγάλοι κλέπται
τον μικρόν αγουσι».
Διογένης Λαέρτιος Βίοι φιλοσόφων, Βιβλίον 6, Διογένης 45
***
0 τύραννος ερώτησε ποίος χαλκός συστήνεται
για να κατασκευάζονται τ’ αγάλματα τα κρείττονα.
«Κείνος», του λέει ο κυνικός, «με τον οποίον γίνεται
Το άγαλμα τ’ Αρμόδιου και του Αριστογείτονα».
Ερωτηθείς ποτε υπό τυράννου ποιος είη αμείνων χαλκός
εις ανδριάντα, έφη, «αφ’ ού Αρμόδιος καί Αριστογείτων
εχαλκεύθησαν ».
Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσοφώ ν, Βιβλίον 6, Διογένης 50

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

Όπως που να γεννήθηκες πριν από λίγο χρόνο,
αναχωρείς απ’ τη ζωή στου θάνατου τον θρόνο.
Πας ώσπερ άρτι γεγονώς εκ τού ζήν απέρχεται.
Επίκουρος, Προσφώνησις, LX, Συλλογή Βατικανού
***
Τίποτε είναι αρκετόν, το Λέω και το θίγω,
σ’ εκείνον που το αρκετό το θεωρεί ολίγο.
Ούδέν ικανόν ώ ολίγον τό ικανόν.
Επίκουρος, Προσφώνησις, LXVIII, Συλλογή Βατικανού
***
Δεν πρέπει να εφαρμόζουμε βία κατά της φύσης
μα να πειθόμεθα σ’ αυτήν, αυτή είναι η λύσις.
Ού βιαστέον τήν φύσιν αλλά πειστέον.
Επίκουρος, Προσφώνησις, XXI, Συλλογή Βατικανού

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Σύντομη είναι η ζωή κι αν τα μεγάλα τρέχεις,
στα σίγουρα δεν χαίρεσαι ούτε αυτά που έχεις.
Βραχύς αιών· επί τούτω
δέ τις άν μεγάλα διώκων
τά παρόντ’ ουχί φέροι.
Ευριπίδης, Βάκχαι 397-399
***
Κανένα οπού ευτυχεί μην πείτε ευτυχισμένο
προτού έρθει το τέλος του, τον δείτε πεθαμένο.
Των δ’ εύδαιμόνων
μηδένα νομίζετ’ ευτυχείν, πριν άν θάνη.
Ευριπίδης, Τρωάδες 509-510

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Πόσο σπουδαίο αγαθό είν’ η ελευθερία
του λόγου, ο Ηρόδοτος είπε στην «Ιστορία».
Η ισηγορίη εστί χρήμα σπουδαίον.
Ηρόδοτος, Ιστορίαι Ε78
***
Από το σώμα μια γυνή σαν βγάλει τον χιτώνα
Απ’ το κορμί και την αιδώ βγάζει κατά κανόνα.
Άμα δε κιθώνι εκδυομένω εκδύεται καί τήν αιδώ γυνή.
A Ηρόδοτος, Ιστορίαι Α8
***
Μέχρι κι ο ίδιος ο θεός, είν εξακριβωμένο,
Να αποφύγει δεν μπορεί της μοίρας το γραμμένο.
Την πεπρωμένην μοίραν αδύνατά έστι άποφυγείν και θεώ.
Ηρόδοτος, Ιστορίαι A 91 

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

Πρέπει να ξέρεις, φίλτατε, και άγρια και ήμερα
και σώματα και χρήματα, όλα είναι εφήμερα.
Εφήμερα σώματα καί χρήματα.
Θουκυδίδης, Ξυγγραφή Β 53
***
Δυο είναι τ’ ασυμβίβαστα γι’ απόφαση σωστή
κι αυτά ναι αναμφίβολα ταχύτης και οργή.
Δύο τά εναντιώτατα εύβουλία είναι, τάχος τε και οργήν.
Θουκυδίδης, Ξυγγραφή Γ 42 |
***
Ελπίδα μα και έρωτα σε κάθε πράγμα είδα
και πρώτα είν’ ο έρωτας κι ακολουθεί η ελπίδα:.
Ή τε ελπίς καί ό έρως έπί παντί, ό μεν ηγούμενος,
ή δ’ έφεπομένη. |
Θουκυδίδης, Ξυγγραφή Γ 45

ΞΕΝΟΦΩΝ

Τα αγαθά διδάσκεσαι από τους αγαθούς·
Αν έχεις φαύλων επαφές απόλλυται κι ο νους.
Εσθλών μεν γάρ απ’ εσθλά διδάξεαν ήν δή κακοίσι
συμμισγης, απολείς καί τόν εόντα νόον.
Ξενοφών, Απομνημονεύματα 20
***
Τα λόγια του Ησίοδου έγιναν παροιμία:
«Ντροπή δεν είναι η δουλειά μα είναι η αργία».
Ησιόδου μέν το έργον δ’ ουδέν όνειδος, αεργίη δέ τ’ όνειδος.
Ξενοφών, Απομνημονεύματα 56
***
Νομίζω πως οι άνθρωποι τον πλούτον και πενίαν
Τους έχουνε εις τις ψυχές και όχι στην οικίαν.
Ότι νομίζω, ώ άνδρες, τούς ανθρώπους ούκ εν τώ οίκω
Τον πλούτον και την πενίαν έχειν, άλλ’ έν ταίς ψυχαίς.
Ξενοφώντος Συμπόσιον 34

ΠΙΝΔΑΡΟΣ

Ναι, είναι προτιμότερο, λέω, να με φθονούν,
παρά να με οικτίρουν και να με λοιδωρούν.
Κρέσσων γάρ οικτιρμού φθόνος.
Ιωάννης Στοβαίος, Έκλογαί – Αποφθέγματα – Ύποθήκαι, Βιβλιον τρίτον
Περί φθόνον 22
***
Και ο πλούσιος και ο φτωχός κι ο πάνω κι από κάτου
παίρνουν μαζί αμφότεροι τον δρόμο του θανάτου.
Αφνός πενιχρός τε θανάτου πέρας άμα νέονται.
Πίνδαρος, ΝεμεόνικοςΖ 19
***
Εις τη ζωή εφήμεροι! Τι είναι; Τι δεν είναι;
Σκιά ονείρου ο άνθρωπος. Γι’ αυτό τρώγε και πίνε.
Επάμεροι! Τί δέ τις; τί δ ον τις; σκιάς όναρ άνθρωπος.
Πίνδαρος, Πυθιόνικος VIII 95

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Το πείσμα εις τις συμφορές καθόλου δεν συμφέρει•
καινούργιες ίσως συμφορές ενδέχεται να φέρει.
Θυμός δ’ έν κακοίς ου ξύμφορον.
Σοφοκλής, Οιδίπους έπι Κολωνώ 592

***
Απ’ όλα πιο σημαντικό είναι η φρονιμάδα•
να δίνεις τόπο στην οργή και εις την αγριάδα.
Όσω κράτιστον κτημάτων ευβουλία;
Σοφοκλής, Αντιγόνη 1050

***
Στον κόσμο δεν γεννήθηκα για να μισώ τους άλλους
αλλά τους άλλους ν’ αγαπώ, μικρούς είτε μεγάλους.
Ούτοι συνέχθειν, άλλα συμφιλείν έφυν.
Σοφοκλής, Αντιγόνη 523

***
Ο έρως αναμφίβολα, όταν και όπου λάχει,
είνα ακατανίκητος πάντοτε εις τη μάχη.
Έρως ανίκατε μάχαν.
Σοφοκλής, Αντιγόνη 781

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Όποιος, λοιπόν, λιγότερα έχει εις το ταμείον
Αυτός σίγουρα βρίσκεται εις τους θεούς πλησίον.
Και ελάχιστων δεόμενος έγγιστα είναι θεών.
Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, Βιβλίον 2, Σωκράτης 27
***
«Ποίον αναγνωρίζετε ως κάλλιστον κτημάτων;»
«Τις ώρες τις ελεύθερες αντί πολλών καμάτων».
«Και έπήνει σχολήν ώς κάλλιστον κτημάτων.
Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, Βιβλίον 2, Σωκράτης 31
***
Προτού να πιει το κώνειον του είπεν η Ξανθίππη:
Αδίκως αποθνήσκεις, ναι, και άδικα σε χάνω».
Και ο Σωκράτης άνετα κατόρθωσε να είπει:
Μήπως εσύ θα ήθελες δίκαια να πεθάνω;»
Της γυναικός είπούσης, «άδίκως αποθνήσκεις», «συ δέ»,
έφη, «δικαίως εβούλου;»

.

ΑΙΣΩΠΕΙΟΙ ΜΥΘΟΙ (2016)

ΕΜΜΕΤΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

ΑΗΔΟΝΙ ΚΑΙ ΓΕΡΑΚΙ

Πάνω σε μια βελανιδιά ένα αηδόνι άδει
κι ούτε περνά απ’ ίο μυαλό η ύπαρξη του Άδη.
Ένα γεράκι όρμησε πάνω ίου να ίο φάει
και τ’ αηδόνι τρέμοντας θερμοπαρακαλάει:
«Δεν είναι κρίμα αφέντη μου μαζί μου να μιλλώσεις;»
Δεν πας με μεγαλύτερα πουλιά για να μπουκώσεις;
«Τι λες, μωρέ αγόρι μου, τι λες, ρε παλληκάρι,
ν’ αφήσομε το γάμο μας να πάμε για πουρνάρι;»

ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΧΡΕΟΦΕΙΛΕΤΗΣ

0 δανειστής εζήταγε τα χρήματα επειγόντως
μα ο χρεώστης ήτανε πολύ μπατίρης όντως.
Γι’ αυτό και εκουβάλησε ό,τι είχε, – μια γουρούνα
και να φωνάζει άρχισε, τι άλλο, άλα ούνα!
Ένας ανήρ πλησίασε για να την αγοράσει
και για τις γέννες ρώτησε οποίαν είχεν κράση.
«Είναι πολύ παράδοξο, μυστήριο θα είπω
ανήκει, όπως φαίνεται, σε ένα σπάνιο τύπο.
Τη μια γεννά αρσενικά και θηλυκά την άλλη.»
Και όταν ο αγοραστής είπε πως τον προσβάλλει
και ότι από τις ψευτιές τον έπιασε η ζάλη,
«ακόμα και ερίφια» του ‘πε, «μπορεί να βγάλει».

ΓΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΤΕΙΝΟΣ

Ο γάτος συλλαμβάνοντας ένα μικρό κοκόρι
άνευ καθυστερήσεως έτσι το κατηγορεί:
«Πολύ τον κόσμο ενοχλάς, τον ύπνο τους ταράζεις
όταν τις νύχτες, άπονε, σαν πετεινάρι κράζεις.»
«Για το καλό τους προσπαθώ, είμαι το ξυπνητήρι
τις νύχτες μένω ξάγρυπνος, τους κάνω το χατίρι.»
«Είσαι ένας πολύ πρόστυχος, είσαι ένας αιμομίχτης.»
«Για ν’ αυξηθεί η παραγωγή, να αυξηθεί ο δείχτης.
Για το καλό τ’ αφεντικού, ρε γάτε μου, πασχίζω.»
«Ου με πείσεις καν με πείσεις και σε καταβροχθίζω.»

ΠΕΤΕΙΝΟΙ

Δυο πετεινοί εμπήκανε σε κοκορομαχία
κι ο ηττημένος κρύφτηκε κάπου σε μια γωνία.
0 νικητής ανέβηκεν επάνω σ’ έναν τοίχο
και ένα νικητήριον έβγαλε, κράξας, ήχο.
Εις αετός τον πρόσεξε κι ώρα χωρίς να χάσει
επέπεσε επάνω του και τον κατασπαράσσει.
0 ηττημένος πετεινός ξεκίνησε από τότες
και άφοβα εβάτευε τις θηλυκιές τις κότες.

ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΦΥΛΙΑ

Μια αλεπού σαν πρόσεξε να κρέμονται σταφύλια
τα σάλια της αρχίσανε να τρέχουν απ’ τα χείλια.
Και μια και δυο επήδησε τους βότρυας να φθάσει
μα σύντομα κατάλαβε το χρόνο πως θα χάσει.
Κι ενώ πρώτα την έβλεπε ως σπάνια τροφή
φεύγοντας αναφώνησε πως «όμφακες εισί».

Η ΚΟΛΟΒΗ ΑΛΕΠΟΥ

Μια αλεπού επιάστηκε – οποία η συμφορά της!-
σε μια παγίδα κι έχασε, ναι, όλη την ουρά της.
Ωσάν κι αυτήν εσκέφτηκε να κάμει και τις άλλες
να μην αισθάνεται ντροπή, να μην έχει τις ζάλες.
Τις κάλεσε σε σύσκεψη, να οπλισθούν με θάρρος
να αφαιρέσουν την ουρά, να φύγει ένα βάρος.
Και μια αλεπού σηκώθηκε κι είπε να της μιλήσει
και έτσι πολύ σύντομα τη σύναξη να λύσει.
– Όλα αυτά, κουμπάρα μου, αλλού να τα πουλάς.
Εάν εσέ δε σύμφερε, φτερά δεν ξεκολλάς!

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ

Ένας φτωχός στο σπίτι, του άγαλμα είχε στήσει
και το θεό ικέτευε για να τον βοηθήσει.
Οι μέρες επερνούσανε η μια μετά την άλλη
μα έμενε στη φτώχεια του και στο κακό του χάλι.
Μίαν ημέρα το λοιπόν τ’ αρπάζει απ’ το πόδι
και τρίζοντας τα δόντια του «θεός είσαι ή βόδι»
είπε και το εκτύπησε, του ’σπάσε το κεφάλι,
και από μέσα μπόρεσε χρυσόν πολύν να βγάλει.
«Καλά μου ‘πεν ο κύρης μου παλιά, κάποιαν ημέρα
ακόμα και ο άγιος χρειάζεται φοβέρα!».

ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ

Εις αστρονόμος έβγαινε καθ’ όλας τας εσπέρας
και ανυψών τους οφθαλμούς κοίταζε τους αστέρας.
Κοιτάζοντας τον ουρανό μια νύκτα με σκοτάδι
δεν πρόσεξε ο δύστυχος κι έπεσε σε πηγάδι.
Ενώ ’κει μέσα ευρίσκετο πραγματικός σακάτης,
αφού έμαθε τι έγινε, του λέει ένας διαβάτης:
«Εσύ δεν δύνασαι να δεις τι βρίσκεται μπροστά σου
και τ’ άστρα ψάχνεις να ιδείς χιλιόμετρα μακριά σου;

ΓΕΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ

Ένας γεωργός ευρήκε μέσ’ στη μέση του χειμώνος
ένα φίδι ναρκωμένο λόγω της πολλής χιόνος.
Το λυπήθηκε αρκούντως και στον κόρφο του το χώνει
και εκείνο σαν συνήλθε το σωτήρα του δαγκώνει.
Κι εψιθύρισε οδεύων προς του Χάροντα τας θύρας
«Δίκαια τώρα παθαίνω, έναν πονηρό οικτίρας».

ΔΕΙΛΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ

Αναζητούσε κυνηγός του λιονταριού αχνάρι
και ξυλοκόπο ρώτησε με χάρη, με καμάρι:
«Ειδες αχνάρια λιονταριού και πού αυτό κοιτάξει;
Δείξε μου τώρα, αν μπορείς, το αίμα μου που βράζει».
Σαν προθυμοποιήθηκε στο ίδιο να τον πάρει
«τα’ αχνάρια του σου ζήτησα και όχι το λιοντάρι».

ΤΟ ΕΛΑΦΙ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ

Μια ελαφίνα έδινε στον γιο της συμβουλές:
«Αγαπημένε μου υιέ, ελάφι μου που λες,
Η φύση σε επροίκισε με κέρατα, με σώμα
Και συ να τρέμεις τα σκυλιά, να τα φοβάσαι ακόμα;»
Πριν να τελειώσει άκουσε να έρχονται οι σκύλοι
Και πρώτη η μάνα έτρεξε κι έκοψε ένα μίλι.

Ο ΚΑΒΟΥΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ

Μια καβουρίνα δίδασκε τον γιο της, σαν βαδίζει
το σώμα του στα πλάγια ποσώς να μη λυγίζει.
«Να περπατάς ολόισια, γιε μου, σαν κυπαρίσσι
Το σώμα σου ευθυτενές και όχι υπό κλίση
μη πάθεις και σκολίωση και εις το μέλλον κλάψω».
«Περπάτα, μάνα, να σε δω και θα σε αντιγράψω».

ΚΑΥΧΗΣΙΑΡΗΣ

Εις αθλητής στον τόπο του δεν πέτυχε μια νίκη
κι ονειδιζόμενος πολύ επήγε σ’ άλλα μήκη.
Γυρίζοντας αργότερα στα πάτρια εδάφη
επαίρετο πως κέρδισε νίκες πολλές, χρυσάφι.
Εις δε τη Ρόδο έκανε άλμα, ως είπε, μέγα
που ουδέποτε κατάφερε ούτ’ όναγρος ούτ’ αίγα.
Αυτό του το κατόρθωμα πολλοί θα μαρτυρήσουν,
εάν ποτέ το πόδι τους στον τόπο του πατήσουν.
Και ένας τότε φώναξε: «παράτα τα καυχήματα.
Ιδού η Ρόδος, φίλε μου, ιδού και τα πηδήματα».

Ο ΛΥΧΝΟΣ

Ένας λύχνος εκαυχάτο ότι υπέρ τον ήλιο λάμπει.
Εκατάφερε στο σπίτι μια ριπή ανέμου να μπει
και ο λύχνος τότε πάει και ο λύχνος τότε σβήνει.
Κάποιος τότε τον ανάβει στο σκοτάδι να μη μείνει
και σιγά του ψιθυρίζει: «Πάψε λύχνε να κομπάζεις
φέγγε μόνο και σιώπα, με τα άστρα μη τα βάζεις.»

ΝΑΥΑΓΟΣ

Ένας πλούσιος Αθηναίος εταξίδευε με πλοίο
όταν πιάνει τρικυμία και το έκοψε στα δύο.
Όλοι τότε κολυμπούσαν για να βγούνε στη στεριά
και αυτός μόνο κοιτούσε κατά Όλυμπο μεριά.
«Αθηνά γαλανομάτα, γλύτωσε με απ’ τον πνιγμό
και γω δώρα θα σου κάμω που δε θα ‘χουν τελειωμό.»
«Για να γλυτώσεις, φίλε μου, κολύμπα σα δελφίνι
τα παρακάλια άσε τα. «Συν Αθηνά και χείρα κινεί».

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Εις οδοιπόρος εύρηκε εις γην ερημωμένη
μία γυναίκα μόνη της πολύ κατσουφιασμένη.
«Ποια είσαι», την ερώτησε. «Με λεν», είπεν, «Αλήθεια»
«Θα κάμω μιαν ερώτηση και μη την πεις ηλίθια.
Γιατί την πόλη άφησες και ζεις στην ερημία;».
«Όλοι το ψέμα προτιμούν, εμέ ψυχή καμία».

ΓΑΙΔΑΡΟΣ, ΠΕΤΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Ένα γαϊδούρι έβοσκε με ένα πετεινάρι
όταν εις το γάιδαρο όρμησε ένα λιοντάρι.
Το πετεινάρι λάλησε φωνή πολύ μεγάλη
και το λιοντάρι έκανε στα πόδια να το βάλει.
0 γάιδαρος ενόμισε αυτός ήταν αιτία
που το λιοντάρι τρόμαξε, γέμισε τα βρακία.
Γι’ αυτό και ο γάιδαρος ρίχνεται στο λιοντάρι
ώσπου φωνή δεν έφτανε από το πετεινάρι.
0 λέων αναθάρρησε και τον καταβροχθίζει
κι ο γάιδαρος πεθαίνοντας ούτω πως κλαυθμυρίζει:
Αφού από πολέμαρχους η σκούφια σου δεν φτάνει
τι ήθελες και έπεσες στης μάχης το καζάνι;

ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΣΤΡΕΣ

Ενός πλουσίου πέθανε η μία θυγατέρα
ο ήθελε να την κλάψουνε μια νύκτα και μια μέρα.
Γυναίκες τότε μίσθωσε να τη μοιρολογήσουν
κι η άλλη κόρη εθλίβετο που ξένες θα θρηνήσουν.
-Μητέρα», της εφώναξε, «είμαστε σιχαμένες,
για να μας κλάψουν τη νεκρή φέραμε πληρωμένες»
«Να μη λυπάσαι, κόρη μου, δεν έχουμε το κρίμα.
Αυτές θρηνούν μεν γοερώς, μα είναι για το χρήμα»

ΣΑΛΠΙΓΚΤΗΣ

Ο σαλπιγκτής που σάλπιζε της μάχης εμβατήρια
επιάστηκε αιχμάλωτος κι ήταν στα κρατητήρια.
«Ουδέποτε εσήκωσα ακόντιο ή δόρυ
ουδέποτε εσκότωσα άντρα, κούρο ή κόρη.
Τη σάλπιγγά μου έπαιζα, τίποτε παραπάνω
γι’ αυτό αν με σκοτώσετε, άδικα θα πεθάνω».
«Το ξέρουμε πως έπαιζες μια σάλπιγγα χαλκίνη.
Γι’ αυτό θα σε σκοτώσουμε, γιατί μαζί μ’ εκείνη
τον κόσμο εξεσήκωνες να πάει εις τη μάχη
και πολεμώντας υψηλό το φρόνημά του να ’χει».

ΧΥΤΡΕΣ

Μέσ’ στα νερά του ποταμού, μέσ’ στην τρελή του δίνη
δυο χύτρες εκατέβαιναν, χαλκή και οστρακίνη.
Κι η οστρακίνη φώναξε: «χάλκινη, μη μου άπτου,
γιατί αλλιώς θα δώσουμε δουλειά του νεκροθάπτου».

.

ΣΑΤΙΡΙΚΕΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΕΣ Β’ (2015)

ΕΝΑ ΠΛΟΙΟ ΝΗΣΙ

Ένα καράβι θα ‘θελα, μία θαλαμηγό
κι ας μη γνωρίζω σίγουρα πώς να την πλοηγώ.
Νησί το σκάφος να ‘τανε ηφαιστειογενές
και με αυτό το πέλαγος θα ‘σχίζα τ’ αχανές.
(θα ‘χε την παραλία του και μερικές καλύβες
καθώς και λίγους φοίνικες απ’ τις αρχαίες Θήβες.
Έτσι η ζωή μου θα ‘τανε όλη μια παραλία
και δεν θα γνώριζα ποτέ τι ‘ναι μελαγχολία.
Στο πλοίο θα ευρίσκοντο πάντα πεντέξι γκόμενες
και άμα τις βαριόμουνα θα ‘φερνα τις επόμενες.
Μπροστά μου τύφλα να ‘χουνε ο βασιλιάς κι ο ρήγας·
νάνοι αυτοί θα φαίνονται κι εγώ θα ‘μαι ο γίγας.
Πόσο πολύ θα ήθελα ένα πλοίο νησί
αλλά περιορίζομαι στο … «όμφακες εισί». 

ΑΓΡΙΟ ΞΥΛΟ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ

Και φέτος, όπως είθισται, Ορθόδοξοι κι Αρμένιοι
φέρθηκαν ως οι έσχατοι του κόσμου τιποτένιοι.
Εις τον ναό της Γέννησης εν Βηθλεέμ τη πόλει
αντί να είναι άγιοι φέρθηκαν ως διαβόλοι
Κάνοντας το καθάρισμα που ‘ναι γνωστόν ως «σάρωμα»
πολεμικόν εις τον ναόν επικρατούσεν άρωμα.
Έβαλαν οι Ορθόδοξοι τη σκάλα σ’ ένα μέρος
μα οι Αρμένιοι όρμησαν επάνω τους εγκαίρως.
Λογομαχίες άρχισαν, τα σου ‘πα και τα μου ‘πες
κι εν συνεχεία άρχισαν να πέφτουνε οι σκούπες.
οι πολισμάνοι φώναζαν: «Αδέλφια, ειρήνη υμίν»
μα κείνοι υπερασπίζοντο της πίστης την τιμήν.
Έσπασαν δύο δάκτυλα του μοναχού Ματθαίου
Τον ώμο δε τραυμάτισαν ενός διακόνου νέου.
Έτσι συχνά οι Χριστιανοί τρώγονται σαν τους σκύλους
Κι αποδεικνύουν έμπρακτα το «αγαπάτε αλλήλους!»

ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ ΣΤΟ ΝΕΠΑΛ

Και καλλιστεία στο Νεπάλ έγιναν ελεφάντων.
Κύριε των Δυνάμεων και των αγίων Πάντων!
Τα ζώα επαρέλασαν σε μία πασαρέλα
κι η μέρα ήταν όμορφη, η φύση εχαμογέλα.
Αφού πρώτα τους έπλυναν, τους άλειψαν με λάδι,
τους έβαψαν, τους έδωσαν στη ράχη ένα χάδι.
Ύστερα τους εκάλυψαν με ρούχα από μετάξι
και όλοι τους εφαίνοντο να ‘ταν πολύ εντάξει.
Κριτήρια που λήφθηκαν για τη βαθμολογία
ήταν η διακόσμηση αλλά κι η πειθαρχία.
Μία δεκαπεντάχρονη που την ελέγαν Κάλι
εστέφθηκε βασίλισσα κι όλοι είπαν χαλάλι.
Εμείς δεν ημπορούσαμε τα καλλιστεία όνων
να κάναμε στον τόπο μας, ή έστω ημιόνων;
Να παρελάσουν ζωντανά με τσιούλλους* και με σάματα
μα τίποτα δεν κάνουμε, ρε είμαστε για κλάματα!
*τσιούλλος: προστατευτικό κάλυμμα ζώου, κάτω από το σάγμα
σάμα: σάγμα

H JORDAN CARVER ΣΕ ΡΟΛΟ JANE ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ

Και μόλις την αντίκρισα εφώναξα αμάν
κι’ επήρα την απόφαση να γίνω ο Ταρζάν.
Μαζί της θα κυκλοφορώ μέσ’ στα παρθένα δάση
και δεν θα είμαστε ποτέ οι δυο μας υπό τάση.
Θα την αρπάζω αγκαλιά και θα πηδώ στα δέντρα
κι εκείνη θα ‘ναι βασικά βασίλισσα κι αφέντρα.
Την κάθε μέρα θα ‘μαστέ ντυμένοι ελαφρώς
κι ούτε θα σκοτιζόμαστε πώς θα ‘ναι ο καιρός.
Η κάθε μέρα θα ‘ναι πανήγυρης, γιορτή
κι εκείνη θα ενδίδει, θαρρώ, αμαχητί.
Κι αν έρθει κάποια μέρα κανένας τοκετός
ο πιο ευτυχισμένος θα ‘μαι, δηλώ, θνητός. 

LADA SAMARA

Μία ζωή αγόραζα Peugeot του Σαρκοζί
μα τώρα αποφάσισα ν’ αλλάξω μαγαζί.
Μα ούτε και τη Mercedes σκοπεύω ν’ αγοράσω·
η Μέρκελ με κατάφερε να πω το «να σας βράσω».
Κοιτάζων τα οπίσθια αυτών των δεσποινίδων,
ήλθεν το φως στους οφθαλμούς, ανέβλεψα και είδον,
το κάρον που επιθυμώ τώρα να αποκτήσω
να ‘ναι γραμμένον ασφαλώς στη ράχη τους οπίσω.
Κι αμέσως ανεβόησα: «Θεέ μου τι καμπύλες!
Για τούτες θυσιάζομαι σε νέες Θερμοπύλες».
Και φεύγω τώρα ολοταχώς για ν’ αγοράσω Lada
να ‘χα και μίαν απ’ αυτές, κι ας τρώω αυγά μελάτα! 

ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ FACEBOOK

Νύχτα και μέρα όλοι σκυμμένοι στην οθόνη
μιλούμε με τους άλλους, μα στην ουσία μόνοι.
Κοιτάμε πόσα λάικ βάλαν στις αναρτήσεις
και μήπως μας εκάναν πολλές κοινοποιήσεις.
Έξω από το φέις δεν κάνουμε ούτε ώρα
KL αν λείψουμε για Λίγο κάτι μας τρώει ως ψώρα.
Μια φαεινή ιδέα ήρθε σ’ έναν Κροάτη
για μας όλους του φέις να φτιάξει ένα κρεβάτι.
Κι έτσι μες στο κρεβάτι όλοι μας ξαπλωμένοι
θα ‘μαστέ με το φέις πάντα συνδεδεμένοι.

ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

Αυτή εδώ η καλλονή η εικονιζομένη
του μακαρίτη Richard Pratt ήταν η ερωμένη.
Αυτός ο Pratt ήταν πολυεκατομμυριούχος
αλλά του Άδη έγινε τώρα τιμαριούχος.
Εκείνη δεν εδούλευε σ’ ένα κοινό μπουρδέλο•
του Hustler και του Penthouse ήτανε το μοντέλο.
Λέγεται Ashton Madison, θαυμάστε το κορμί της
και σίγουρα πανευτυχής πήγεν ο μακαρίτης.
Ζητά εκατομμύρια από τον μακαρίτη
για τις υπηρεσίες της έξω και μες’ στο σπίτι.
Έστησεν οίκον Συνοδών σ’ ένα ξενοδοχείο
που τελικά αποδείχτηκε σωστό χρυσωρυχείο.
Την ώρα τους εχρέωνε με χίλια πεντακόσια
δολάρια, μη φανταστείς πως ήταν τάχα γρόσια!
Μα τους γειτόνους κτύπησε επάνω στο κρανίον
και κάποιοι την κατάγγειλαν πως λειτουργεί ττορνείι
Έτσι λοιπόν της έκλεισαν τώρα το πρακτορείον
και έγινεν η Madison ανήμερον θηρίον.
Χιλιάδες θα επλήρωνα γι’ αυτήν την συνοδόν
για να την έχω σπίτι μου ή έστω καθ’ οδόν.
Δική μου για διάστημα λίγων μόνων ωρών
ας ήταν και ας μ’ έστελλε σε … τόπον χλοερόν!

ΣΟΥΤΙΕΝ … ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ: ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΒΕΡΑ!

Φεύγοντας απ’ τη χώρα τους παλιά οι Σταυροφόροι
δεν άφηναν τη σύζυγο μόνο με μεσοφόρι.
Μια ζώνη της αγνότητας φορούσαν στο κορμί τους
και το κλειδί που άνοιγε το έπαιρναν μαζί τους.
Και έτσι ήταν σίγουροι δεν θα τους απατούσαν
όσο καιρό για τον Χριστό αυτοί θα πολεμούσαν.
Και επειδή την σήμερον διά του αρραβώνος
πολλοί τη νέα γεύονται κι ύστερα ανοικτιρμόνως
φεύγουν και την αφήνουνε ρόδον τσαλακωμένοι
στηθόδεσμον εφτιάξανε πολύ ασφαλισμένον.
Θ’ ανοίγει ο στηθόδεσμος μονάχα με τη βέρα
και τότε μόνον τα βυζιά θα πάρουνε αέρα.
Τώρα λοιπόν που έχουμε ασφάλεια μεγάλη
και δεν μπορεί τα στήθη της να δει άλλος ή άλλη
το πήρα πια απόφαση να παντρευτώ εν τελεί
κι ας τρέμει η μασέλα μου κι ας τρέμουνε τα μέλη

ΑΝΤΙΟ, ΛΟΙΠΟΝ, ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ

Επήρα την απόφαση και το ανακοινώνω:
φεύγω από το φέισμπουκ και δεν το μετανιώνω.
Δεν θα ‘μαι εδώ συνέχεια να γράφω καλημέρα
και να εισπράττω τελικά κοπανιστόν αέρα.
Να απαντώ ακούραστα σε όλα τα σκουντήματα
και να σκοτίζομαι αν ναι θα πω εις τα αιτήματα
Έχετε γεια οι φίλοι μου και όλη η παρέα
μέχρις εδώ και κλείνουνε οι δρόμοι μας μοιραία.
Φεύγω λοιπόν και μη θρηνείς μητέρα μου Ελλάδα
αφήνω τις ομάδες σου, πάω σ’ άλλην ομάδα.
Πάω να μπω σ’ αυτήν εδώ που βλέπεις την ομάδα
κι εύχομαι μη μου δώσουνε καμιά τριχομονάδα.
Θα είμαι εγώ ο αρχηγός του γυναικείου πλήθους
και ο αδέκαστος κριτής του ολόγυμνού τους στηθους
Θα πάρω ένα ποδήλατο και θα τις συνοδεύω
κι ελπίζω όταν τις κοιτώ τα λόγια μην μπερδεύω
Βγάζω, λοιπόν, και το πετώ του φέισμπουκ το γκέμι,
να ζήσετε κι εσείς καλά κι εγώ με το χαρέμι.

ΕΒΑΛΕ AIR CONDITION ΣΤΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ

Ενώ άλλοι χειμάζονται να πω επιεικώς
ακούστε το τι έκανε αξιωματικός.
ανεμιστήρες έβαλε και κλιματιστικά
μέσα στο θερμοκήπιο και στα πουλερικά.
Γιατί να υποφέρουνε, σκέφτηκε, τα κλωσσόπουλα,
είπε να ζήσουνε κι αυτά ως άλλα βασιλόπουλα.
Εμάς λοιπόν οι κότες μας έχουν air condition
Κι ας παίρνουν οι πολιτικοί μας μίζες και commission.
Να δούνε οι Κουτόφραγκοι πως αγαπούν τα ζώα
Οι Έλληνες, που βασικά πλάσματα είν’ αθώα,
Ας το ακούσουν όλοι αυτοί που μας θωρούν μπατίρηδες
ακόμα και στις κότες μας είμαστε νοικοκύρηδες!
Λεφτά λοιπόν υπάρχουνε και σήμερα και τότες,
λεφτά υπάρχουνε πολλά, λεφτά να φαν κι οι κότες.

ΜΟΥ ΦΑΓΑΤΕ ΤΟ ΕΦΑΠΑΞ

Λάθη πολλά εκάνατε πλειστάκις κι όχι άπαξ,
και τελικά μου φάγατε, κύριοι, το εφάπαξ.
Τριάντα χρόνια δούλευα και κάτι παραπάνω
και τώρα με το κλείσιμο όλα σχεδόν τα χάνω.
Μία ζωή την έφαγα επάνω εις την έδρα
και τώρα μ’ αποστέλλετε εκεί ένθα απέδρα.
Σαράντα χρόνια Λαϊκή και αποταμιεύσεις
δεν έπρεπε ν’ αξιωθώ τοιαύτης, λέω, γεύσης.
Με πείσατε και άφησα τα χρήματα κοντά σας
και έτσι εκατάντησα μπατίρης ο μπαγάσας.
Φάγατε ό,τι μάζεψα μετά μεγάλου κόπου·
να ‘χετε την κατάρα μου κι εκείνη του Πισκόπου

ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ ΝΑ Σ’ ΕΙΧΑ ΠΡΩΤΑ!

Τι ήθελα και έγινα απόφοιτος Ιδρύματος
και δεν γινόμουν πωλητής αυτού του καταστήματος
Τα νιάτα μου σπατάλησα μες’ στα Πανεπιστήμια
τόσα χρόνια με έρευνες, μελέτες και δοκίμια.
Κι εν τέλει εκατάντησα διδάσκαλος της Μέσης
διδάσκοντας στους μαθητές των πλανητών τις θέσεις
Καθότι τους εδίδασκα και τη Γεωγραφία
αλλά τα Βιολογικά ήταν πλειοψηφία.
Εδίδασκα περί φυτών, περί του φασιόλου,
περί στομάχου, ειλεού και κατιόντος κόλου.
Εδίδασκα τ’ αμφίβια, τα ψάρια και τα φίδια
αλλά και τα μαλάκια, τα μύδια και τα στρείδια.
Δίδασκα για μετάλλαξη, τι είναι τα γονίδια
και κάθε χρόνο έλεγα τα ίδια και τα ίδια.
Τα χρόνια μου σπατάλησα επάνω εις την έδρα
κι επήρα τώρα την οδόν «ένθα οδύνη απέδρα».
Εδώ να ήμουν πωλητής να πούλαγα υποδήματα
αντί που αναλώθηκα διδάσκοντας μαθήματα.
Δεν θα ‘χα τα διαβάσματα και προετοιμασία
αλλά για τέτοιες σαν κι αυτή θα γίνομουν θυσία!
Να είχα λέγω, ομολογώ, μυαλό δύο κουκούτσια
αντί για γνώση έπρεπε να πούλαγα … παπούτσια!

120ΧΡΟΝΟΣ ΙΝΔΟΣ ΞΑΝΑΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ

Στα εκατόν του είκοσι παντρεύτηκε και πάλι·
οποία είδηση κι αυτή χαρμόσυνη, μεγάλη!
Πριν έξι χρόνια χήρεψε μα πού να μείνει μόνος
μα τούτο και μια σύζυγο γύρευε επιμόνως.
Μετά από προσπάθεια μεγάλη τα παιδιά του
βρήκανε μια που μέτραγε τα χρόνια τα μισά του.
Έτσι αισίως ήρθανε εις γάμου κοινωνίαν
και όλοι τους ευχήθηκαν να ‘χουν μακροζωίαν.
Αυτά κοιτάζω και εγώ και παίρνω μέγα θάρρος
ότι μακράν ευρίσκεται, πολύ μακράν ο Χάρος.
Τώρα εις τα εξήντα μου καλά είμαι εργένης
κι ας λεν χωρίς την παντρειά πως είμαι ένας πένης.
Έχω μπροστά μου, σκέφτομαι, εξήντα χρόνια ακόμη
να ζήσω ελεύθερο πουλί κι ύστερα αλλάζω γνώμη. 

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ

Μα ‘ναι της ηλικίας μου να στέλλω εγώ μηνύματα
εγώ που επαρέδιδα μία ζωή μαθήματα;
Εγώ που δεν επέτρεπα οι μαθητές στην τάξη
τα κινητά τους να κρατούν, κι ήμουν πολύ εντάξει;
Αν είχε ένας μαθητής το κινητό στο χέρι
τον κηδεμόνα έπρεπε μπροστά μου να τον φέρει.
Ακόμα και τις όμορφες μαθήτριες τιμωρούσα
έστω και αν ενδόμυχα πάρα πολύ πονούσα.
Μα τώρα πώς κατάντησα, στο κινητό όλη μέρα
από Δευτέρα συνεχώς ως την άλλη Δευτέρα.
Αλλά να στέλλω έμαθα ακόμα και καρδίες
και όσα πριν ενόμιζα πως ήταν αηδίες.
Κοίταξε πώς κατάντησες στα γηρατειά, Αντρέα.
και ίσως να σε λοιδορούν οι φίλοι σου μοιραία.
Γι’ αυτό σου λέω σύνελθε και άσε τα μηνύματα,
μάλλον να επισκέπτεσαι συχνότερα τα … μνήματα.

.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΕΜΜΕΤΡΩΣ (2015)

ΔΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΙΑ

Ο Δίας με τις πιο πολλές του Άτλαντα τις κόρες
επέρναγε ευχάριστα, φιλήδονα τις ώρες.
Μιαν ημέρα τα ‘φτιάξε λοιπόν και με τη Μαία
που ήτανε «καλλίκομη», είχε μαλλιά ωραία.
Τη νύκτα που κοιμότανε πολύ βαθιά η Ήρα
ο Δίας εσηκώνετο κι εχάνετο τριγύρα.
Πήγαινε και την έβλεπε σε σπήλαιο στην Κυλλήνη
κι από την πρώτη επαφή άναβε σαν καμίνι.
Και επαφή στην επαφή γκαστρώθηκε η Μαία
και τον Ερμή εγέννησε χωρίς γιατρό ή μαία.

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Από ψηλά εώρακε ο Δίας στη Συρία
ύπαρξιν όντως όμορφη και λίαν αιθερία.
Του ταύρου παίρνει τη μορφή, πλευρίζει την κυρία
κι εκείνη αθώα καβαλά με κάποιαν απειρία.
Αρχίζει ποδαρόδρομο ο ταύρος για την Κρήτη
κι εκείνη του εφώναζε: «Πού πας μωρέ αλήτη;»
Στη νήσο όταν έφτασε έγινε ο ταύρος Δίας
και την Ευρώπη γκάστρωσε άνευ καμιάς αδείας.
Εκείνη του εγέννησε δυο μπάσταρδους και κάτι
που υιοθέτησεν ο Ζευς κι έφερε στο παλάτι.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΔΩΝΙ

Η Αφροδίτη ήτανε σφόδρα ερωτευμένη
με τον μικρό τον Άδωνι, πολύ καψουρεμένη.
0 Άρης δεν ανέχετο, όμως, η ερωμένη
να γυροφέρνει ερωτικώς με κάθε παλιοεργένη:
«Ως πόσο μεσ’ στα πόδια μου θα σ’ έχω ρε μαϊμούνι
κι ευθύς μεταμορφώθηκε σε άγριο γουρούνι.
Αίφνης ενεφανίσθηκε μπροστά στο παλληκάρι
και τη ζωή του γρήγορα κατάφερε να πάρει.

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΙΔΙΑ

Ο Ηρακλής κι ο Ιφικλής κοιμόντουσαν αντάμα.
Τον Ηρακλή εξύπνησε του αδελφού το κλάμα.
Σαν άνοιξε τα μάτια του αντίκρισε δυο φίδια.
«Εδώ εσείς, τί θέλετε;» και σούφρωσε τα φρύδια.
Τα άρπαξεν απ’ το λαιμό, τα έσφιξεν με λύσσαν
κι εντός ολίγου και των δυο τα μάτια των εκλείσαν.
Και η Αλκμήνη έτρεξεν ίσια στον Τειρεσία.
«Βλέπω», της είπε, «γύναι μου, αιματηρή πορεία.
Θα έχει αναμφίβολα της ρώμης τα ηνία
και θ’ αποκτήσει σύντομα και δόξαν αιωνία».

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΑΡΓΩΣ

Σαν δέχτηκε ο Ιάσονας τον όρο του Πελία
κατέφυγεν εις τους Δελφούς να πάρει οδηγία.
Εν συνεχεία ζήτησε να γίνει το καράβι
και να ‘ναι καλοτάξιδο, το έργο ν’ αναλάβει.
Η Αθηνά βοήθησε ανάλαφρο να γίνει
και μια λαλιά απίστευτη του ‘δώσε ανθρωπίνη,
γιατί ξύλο στην πλώρη του η Αθηνά καρφώνει
της ιερής βελανιδιάς που είναι στη Δωδώνη.
Είχεν την ικανότητα σωστά να προφητεύει.
Γιατί ήταν πολύ γρήγορο Αργώ τ’ αναγορεύει.
Έστειλε ο Ιάσονας κήρυκες στην Ελλάδα:
«Όσοι πιστοί προσέλθετε, ελάτε στην ομάδα».
Εδήλωσαν συμμετοχή κάμποσα παλληκάρια
που τη ζωή τους έπαιζαν άφοβα εις τα ζάρια.
Μαζεύτηκαν στην Ιωλκό· καλύτερους δεν είδα
κι από εκεί ξεκίνησαν να πάνε στην Κολχίδα.

.

ΕΚΑΤΟΝ (+) ΜΙΑ ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΕΣ (2011)

ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ

ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΛΕΒΕΙ… TIΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Μία κουβέντα ευφυής ρίχνει γυναίκες πιότερο
απ’ ότι μια συνεύρεση σε φιλντισένιο κότερο.
Μία γυναίκα εκτιμά μιαν έξυπνη ατάκα
απ’ το να ξόδευες γι’ αυτήν χιλιάρικα μια δράκα.
Και δεν δίνει βαρύτητα τόσο στην ευμορφία
όσο να ‘χει ο άντρας της στο χιούμορ ευστροφία.
Αυτό λέγει η έρευνα άγγλων επιστημόνων·
μήπως ισχύει, σκέφτομαι, για τις εγγλέζες μόνον;
Για πόσα, πόσα Σάββατα τη σάτιρα σας γράφω
και δεν ευρέθη μια γυνή ακόμα εις την Πάφο
να εκτιμά το χιούμορ μου, την τόση μου σοφία
και να ζητήσει έστω μια, μια μου φωτογραφία.
Φαίνεται η Παφίτισσα πως εκτιμά το χρήμα
και λέγει για τον ποιητή «για κοίτα ένα βλήμα».

ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΟΙ

Εχθές, προχθές και σήμερα ο κόσμος ομιλεί
γι’ αυτό που εσυνέβηκε στη μακρινή Χιλή.
Σηκώνεται η τρίχα μου και μόνο που το γράφω
γιατί στο νου μου έρχεται το «η Ζωή εν Τάφω».
Για τόσες μέρες έμειναν στα έγκατα της γης
και μόνο που το σκέφτεσαι μπορεί να εκραγείς.
Καλύτερα να τρέφομαι με κρόμμυα κι ελαίας
και να βαδίζω στας οδούς με μόνον τας σκελέας,
παρά να είμαι έγκλειστος κάτω στα μεταλλεία
ή στα αμπάρια ζωντανός σε βυθισμένα πλοία.
Καλύτερα να τρέφομαι μονάχα με κριθάρι
κι ακόμα ας με λακτίζουνε πεντέξι γαϊδάροι,
αλλά να ‘μαι στο έδαφος, εις την στεριά επάνω
κι ας τρώγω άρτον και ελιάν, τίποτε παραπάνω!

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΑ 85

Μια έρευνα της Εθνικής των ΗΠΑ Ακαδημίας
έγινε πρόξενος χαράς, θάρρους και ευθυμίας.
Η ευτυχία έρχεται εις τα ογδονταπέντε
σίγουρα, αναμφισβήτητα, άλλοτε πως Βεραμέντε.
Μπορεί να ‘ναι τα νιάτα μας τα πιο καλά μας χρόνια
μα δεν κρατάνε δυστυχώς, ως θέλουμε, αιώνια.
Γινόμαστε σοφότεροι όσο περνά ο χρόνος
κι ευτυχισμένοι πιο πολύ ομολογώ συγχρόνου.
Απ’ τα σαράντα ξεκινά μια αισιοδοξία
που αποκτά τη μέγιστη στα γηρατειά αξία.
Πίσω της έχει την ουρά, είπανε, η αχλάδα
αντέξετε την καταχνιά και έρχεται λιακάδα.
θάρρος λοιπόν αδέλφια μου, θάρρος και πάλι θάρρος
κι η ευτυχία θα μας βρει λίγο πριν έρθει ο Χάρος!

«ΠΑΓΩΤΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ» ΚΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

Μια εταιρεία παγωτού από την Ιταλία
έφτιαξε μια θυγατρική με έδρα την Αγγλία.
Η εταιρεία λέγεται Antonio Federici
κι έβαλε διαφήμιση το πιο κάτω κορίτσι:
μιαν έγκυον καλόγριαν αργά ν’ απολαμβάνει
το παγωτόν σε κύπελλον, χωρίς χρόνο να χάνει.
Βγήκε η διαφήμιση επί τη ευκαιρία
της ιερής επίσκεψης του Πάπα στην Αγγλία,
θέση δεν παίρνω ασφαλώς επί του προκειμένου
μήπως αρπάξω και καμιά ποινή αφορεσμένου.
Μα φαίνεται το παγωτό – εάν μπορώ να κρίνω –
πως είναι δραστικότερο ακόμα κι απ’ το κρίνο!

ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΣΜΑ

Ένας τριανταδυό χρονών κάτοικος Λετονίας
θέλησε να απαλλαγεί της πλήξης και ανίας.
Πήρε λοιπόν τη σύζυγο και πήγε στο ποτάμι
καθότι ήταν καύσωνας, το μπάνιο του να κάμει.
Η σύζυγος του ήτανε, λέγεται, γκαστρωμένη
κι ένιωθε μέσ’ στον ποταμό πολύ χαλαρωμένη.
Μα τη φωλιά του φύλαγε κάπου εκεί πλησίον
Ο κύκνος, κι αύθις έγινε ανήμερο θηρίον.
Όρμησε προς την έγκυο δια να την ραμφίσει
Κι ο άντρας της προσέτρεξε για να την βοηθήσει.
Μα όμως εκτυπήθηκε άσχημα στο κεφάλι
και βρέθηκεν απρόσμενα σε χλοερήν αγκάλη.
0 κύκνος έτσι ξαφνικά σε χρόνου μικρό κλάσμα
έγινε για τον σύζυγο το κύκνειόν του άσμα.

ΕΡΩΤΟΣ … ΔΡΩΜΕΝΑ

FACEBOOK

Μπήκα κι εγώ στο Facebook τώρα στα γηρατεία
κι αμέσως αναφώνησα «οποία γοητεία».
Σύντομα διαπίστωσα ένα καινούργιο κόσμο
γεμάτο από λούλουδα, βασιλικό και δυόσμο.
Κάποιοι και κάποιες με καλούν για να με κάνουν φίλο
κι ανοίγει η καρδούλα μου, ως λένε, φύλλο φύλλο.
Όπως δείχνουν τα πράματα και κατά τα φαινόμενα
μπορεί εις τα γεράματα να Βρω κι εγώ μια γκόμενα!

ΤΟ ΜΑΣΑΖ ΧΑΛΑΡΩΝΕΙ… ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Έγινε μία έρευνα στην Ταϊβάν εσχάτως
κι από τ’ αποτελέσματα είμαι χαρά γεμάτος.
Μας λεν οι επιστήμονες πως οι χειρομαλάξεις
είν’ ευεργετικές πολύ, κι ολίγον αν το ψάξεις
βοηθούν και ψυχοπάθειες που ‘ναι πολύ στα μείον
κι ενίοτε μας στέλλουνε εις στο φρενοκομείον.
Μειώνουν τα επίπεδα των ορμονών του στρες
τους δυο απλά αυξάνοντας νευροδιαβιβαστές.
Έτσι λοιπόν η μάλαξη μας δίνει ευεξία
στο σώμα μα και στη ψυχή στην κυριολεξία.
Γι’ αυτό δηλώνω υπεύθυνα, σας λέω τελεσίδικα,
κομμένα πια τα φάρμακα, όλοι στα μασαζίδικα!

Η ΔΙΧΤΥΩΤΗ ΠΕΡΙΒΟΛΗ TΗΣ

Σ’ αυτό το δίχτυ που θωρείς έχουν μπλεχτεί κάμποσοι,
κάποιοι που ‘ταν αγράμματοι κι άλλοι που είχαν γνώση.
Απλοί πολίτες του λαού και αξιωματούχοι
πολίτες εργαζόμενοι μα και συνταξιούχοι.
Σ’ αυτό το δίχτυ μπλέχτηκαν μεσόκοποι και γέροι
και νέοι αναρίθμητοι, ολόκληρον ασκέρι!
Παγίδεψε θρησκόληπτους, αμαρτωλούς και θρήσκους
ηγέτες και υπήκοους, αθρώπους κι ανθρωπίσκους.
Σ’ αυτό το δίχτυ που θωρείς εμπλέκονται οι πάντες
Από ανθρώπους λαϊκούς μέχρι κι ιεροφάντες.

ΤΑΛΕΝΤΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

Λάθος λοιπόν εντύπωση αγαπητές κυρίες,
λέω εσχηματίσετε, και λάθος εμπειρίες.
Οι άντρες δεν κοιτάζουνε τόσο πολύ τα μάτια
μα ούτε και τα θεωρούν του έρωτα παλάτια.
Μια έρευνα απέδειξε ότι κοιτούν τα χείλη
κι αυτά είναι του έρωτα, ωε φαίνεται, η πύλη!
Ιδίως αν με ροζ κραγιόν είναι καλά βαμμένα
εκεί είναι ιδιαίτερα τα βλέμματα στραμμένα.
Αν τύχει δε τα χείλη σας να είναι και σαρκώδη
τίποτα δεν χρειάζεστε απ’ τα λοιπά χρειώδη.
Η έρευνα απέδειξε ότι λοιπόν τα χείλη
κάνουν τον ήλιο του έρωτα αμέσως ν’ ανατείλει.

ΕΝ ΟΙΚΩ ΚΑΙ ΕΝ ΔΗΜΩ

Ο ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

Όλος ο κόσμος να το δει και να τ’ ομολογήσει
ότι ανέκαθεν ορθή ήταν αυτή η ρήση:
Η Κύπρος είναι ο ομφαλός ετούτου του πλανήτη
και λόγια αυτά δεν ήτανε ενός ψευδοπροφήτη.
Εμπράκτως το απέδειξε η ίδια η NASA
φωτογραφία δίνοντας στην Οικουμένη πάσα.
Να δούνε κι οι εξ αίματος ‘Έλληνες αδελφοί
που λανθασμένα νόμιζαν πως είναι οι Δελφοί.
Της γης λοιπόν ο ομφαλός είναι αυτή η νήσος
γι’ αυτό κι ο κόσμος μας μισεί, ενδεχομένως, ίσως.
Γι’ αυτόν λοιπόν τον ομφαλόν ήρθαν τόσοι κουρσάροι
κι εκάθησαν στο σβέρκο μας, πάντα βαρύ γομάρι.
Γι’ αυτό το μέγα γεγονός τον Κύριον υμνούμε
ολόχρονα κορδώνουμε και… ομφαλοσκοπούμε!

ΦΡΟΥΡΑ ΣΤΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ

Με αυτό που έχει γίνει δεν τολμάς πια να πεθάνεις
μήπως πέσεις και συ θύμα μιας ανίερης σκαπάνης.
Να ‘ρθουν νύκτα τυμβωρύχοι να σε βγάλουν απ’ το μνήμα
και να κρυφολέει ο κόσμος «τον ξεθάψανε, τι κρίμα!»
Δια τούτο εισηγούμαι με την όση έχω σοφία
και φρουρά να μπει από τούδε μέσα στα νεκροταφεία.
Να προσέχει μέρα νύχτα όλους τους Κεκοιμημένους
μην ο ύπνος τους ταράξει από τους διεστραμμένους.
Όλοι στο νεκροταφείο θα εισέρχονται με πάσο
για ν’ αποφευχθεί στο μέλλον ό,τι έγινε στον Τάσο.
Εάν δεν μπορεί να γίνει θα καώ να γίνω στάχτη
να γλιτώσω απ’ τα σκουλήκια κι όποιον άλλον μ’ έχει άχτι.

ΟΥΤΩ ΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Πρέπει, ούτω καλούμενη, πατρίδα μας μητέρα
να πεις τώρα δημόσια ποιον έχουμε πατέρα.
Ή είμαστε εξώγαμο που εγεννήθη πρώμο
και ως ανεπιθύμητο πετάχτηκε στο δρόμο;
Να γίνει τεστ μητρότητος να δούμε αν είσαι μάνα,
η μάνα που μας γέννησε ή μήπως παραμάνα;
Να αιωρούνται δεν πρέπει τέτοιες καταγγελίες
γιατί ο Κυρ- Χριστόφιας μας έχει αμφιβολίες.
θυμάσαι που μας είπανε πόρνη, σαν την Ελένη;
Έστω κι αν ήταν ψέματα η ρετσινιά μας μένει.
Για τούτο η κατάσταση πρέπει να καθαρίσει
και το «ούτω καλούμενη» κεφάλαιο να κλείσει.

ΕΜΠΡΟΣ

Εμπρός λοιπόν ας πάρουμε λείψανα των αγίων
που χρόνια τώρα βρίσκονται εντός των υπογείων.
Τα λάβαρα ας σηκώσουμε των ένδοξων προγόνων
που εξισούνται άνετα με βόμβες μεγατόνων.
Να πορευθούμε Βόρεια να πάμε στην Κερύνεια
χωρίς μπαζούκας, πύραυλους, κανόνια και μαρτίνια.
Οι άγιοι θα κάνουνε το θαύμα τους και πάλι
και θα ‘ναι της Ανάστασης μέρα πολύ μεγάλη.
Μπροστά ναν’ ο Χρυσόστομος, ο ένας αλλά λέων·
άχθος αρούρης να ‘μαστέ δεν το μπορούμε πλέον.
Και την Κωνσταντινούπολη αφήνουμε γι’ αργότερα
όταν θα αποκτήσουμε λείψανα περισσότερα.

ΧΙΛΤΟΝ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Έλα να προκρατήσουμε θέσεις για τη σελήνη
για να ‘μαστέ πανέτοιμοι σαν έρθει η ώρα εκείνη
που θα ανοίξει επίσημα το Χίλτον στο φεγγάρι
και ο καθείς μας θα τραβά εκεί να ρομαντζάρει.
Δε με γεμίζει στο εξής η γήινη μας φύση
ούτε και θέλω, αγαπητή, πεζές περιπλανήσει.
Εμείς δεν γεννηθήκαμε για τούτο τον πλανήτη
αλλά για τη σελήνη μας και τον Αποσπερίτη.
Λέω να πάμε πιο κοντά στον ήλιο να λιαζόμαστε
και στη σελήνη γνήσια να … σεληνιαζόμαστε.

Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΞΕΝΙΑ

Αφότου εμφανίστηκαν στο πρόσωπό μου γένια
βροχή πήγαιναν κι έρχονταν στο σπίτι τα προξένια.
Εκεί που αποφάσιζα άλλαζα πάλι γνώμη
κι εβαυκαλίζουμουν κρυφά, «είναι νωρίς ακόμη».
Το κάθε νέο προξενιό χειρότερο απ’ τ’ άλλο
και συνεχώς απέφευγα τα στέφανα να Βάλω.
Ήλπιζα πως θα εύρισκα γυναίκα πιο ωραία
κι ένας εργένης γέροντας κατάντησα μοιραία.
Έμεινα στα αζήτητα, καμιά πια δεν με θέλει
ούτε οι χήρες κι οι γριές δεν με ποθούν εντέλει.
Έτσι κι η Κύπρος ψάχνοντας να εύρει τέλεια λύση
σε βιλαέτι της Τουρκιάς πάει να καταντήσει.

.

ΦΥΣΙΟΔΡΟΜΙΟ (2002)

Βιότυποι

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ

Μην αφήσετε το φως
να φάει το σκοτάδι
εξ ολοκλήρου.
Ακόμα κι η φωτοσύνθεση
έχει τη σκοτεινή της φάση.

Ο ΓΟΝΟΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΑΣ

Ο έρως ο εφήμερος
ελέγχεται από υποτελές.
Ο έρως ο αιώνιος
ελέγχεται από επικρατές.
Εμείς φέρομε το επικρατές
σε ομόζυγη κατάσταση.

ΤΗΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ

Τι εγωισμό, τι έπαρση
εκείνη η μετάλλαξη.
Της διαφεύγει το γεγονός
πως ήταν τυχαίο λάθος.

ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ

Τι θλιβερόν
ν’ απωλεσθεί
το κάλλος
της ποικιλίας.
Γρήγορα.
πετάξετε τον κλώνο
κρατήστε την ποίηση.
Κρατήστε το κάλλος.

ΧΕΙΜΕΡΙΟΣ ΥΠΝΟΣ

Για να αποφύγομε τη λιμοκτονία
περιπέσαμε σε χειμέριο ύπνο
εμείς, θηλαστικά όντες.
Αν μη τι άλλο
αποσπάσαμε το φθόνο
της χειμέριας νάρκης.

ΣΥΝΑΨΗ

Από καιρό υπήρχε
μία αμοιβαία έλξης.
Μα εκείνο το απόγευμα
που βρέθηκαν τυχαία
-ήταν τυχαία η συνάντηση;-
είχαν πολλή δουλειά
να κάνουν οι συνάψεις.
Οι νευροδιαβιβαστές
ελευθερώνονταν ποτάμι.
Άναψαν οι συνάψεις.
Αναπόφευκτα
συνήψαν σχέσεις.

ΗΡΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ

Ήρθες για να δεις
τα βαλσαμωμένα πουλιά.
Σε άγγιξα δοκιμαστικά
και μου απάντησες θετικά.
Σ’ έφερα στην αγκαλιά μου
και τα χείλη μου συνάντησαν
την παρειά σου.
Πού ήσουνα ταριχευτή
να βαλσαμώσεις τη στιγμή;

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Η μελεαγρίνη η μαργαριτοφόρος
όταν ερεθιστεί
κάνει μαργαριτάρι.
Ένα ερέθισμα παρακαλώ.

Φυσιοδρόμιο

ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟ ΧΑΟΣ

Αινείτε το χάος,
τον πατέρα της τάξης
την κατάληξη των πάντων.
Αινείτε το χάος.
Το χάος ελλοχεύει.

ΚΕΝΟ

Είσαι το κλασικό κενό
κι εγώ το κβαντικό μπορεί.
Επαίρεσαι για το κλασικό
και με οικτίρεις για το κβαντικό.
Επαίρου.
Παρά την έπαρσή σου
δεν παύεις να είσαι
ένα απόλυτο κενό.

ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

Ιερείς όλου του κόσμου
συσπειρωθείτε.
Το άστρο του Κυνός
εγκυμονεί κινδύνους.
Μπορεί ν’ αποκαλύψει
τα μυστικά του σκότους.
Άστρο του Κυνός: ο Σείριος.

ΕΙΔΩΛΑ

Από κεκτημένη ταχύτητα
πλησίασες την κορυφή του κατόπτρου.
Το είδωλό σου φανταστικό.
Πόσο θα ήθελα
να φτάσω και να μείνω
πάνω στην κύρια εστία.
Να πάω στο άπειρον!

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΠΤΗ

Αποδεδειγμένα
εκείνο το άγγιγμα
έκλεισε το διακόπτη.
Άρχισαν να φωτοβολούν.
Αυτή η φωτοβολία τους
θα διαρκέσει πολύ.
Η φόρτιση του συσσωρευτή
είχε κρατήσει χρόνια.

ΑΚΡΑΤΟΣ ΕΡΩΣ

Δε βιαστήκανε.
Αφήσανε τον έρωτα
να πάρει τον καιρό του,
να υποστεί τη ζύμωση.
Τώρα ακράτητοι
τον γεύονται άκρατο.

ΑΙΤΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Μη γίνει ισοπέδωση των πάντων.
Να μείνουν οι διαφορές.
Η διαφορά δυναμικού
δημιουργεί το ρεύμα.

ΑΠΟΣΤΑΞΗ

Η ξηρή απόσταξη των λιθανθράκων
παράγει φωταέριο.
Μην αγχώνεσαι.
Πάντα υπάρχει χρόνος
για μια ξηρή απόσταξη.

Η ΗΛΕΚΤΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ

Από καιρό καραδοκούσαν
να με ηλεκτρολύσουν.
Με είχαν στο βολτάμετρο
με είχαν εις την πρίζα·
τους έλειπαν οι ηλεκτρολύτες.
Μα πάντα υπάρχουν καλοθελητές
– και δη συγγενείς εξ αίματος
Η μία πρόσφερε οξύ
η άλλη πρόσφερε τη βάση
και με διέσπασαν.
Το οξυγόνο εις την άνοδο
το υδρογόνο εις την κάθοδο.
Εν ολίγοις
με έκαμαν αέρια.
Μην καρτεράς να επανέλθεις
στην προτέρα σου κατάσταση.
Ποιος να σου δώσει ευδιόμετρο;
Ποιος να σου δώσει ρεύμα;
Βολτάμετρο, ηλεκτρολύτες: αναγκαία για την
ηλεκτρόλυση (διάσπαση) του νερού.
Ευδιόμετρο: συσκευή για την (ανα)σύνθεση του νερού.

Η ΖΗΛΕΙΑ ΤΟΥ

Δε ζηλεύω τίποτα
παρά μόνο το λαμπίκο.
Μπορεί και βγάζει απόσταγμα.
Έτσι μονολογούσε
ένας φλύαρος ποιητής.

.

O TEMPORA, O MORES! (2001)

ΑΪΝΤΑ

Έλα Παφίτη άφησε τα πού ’ντα και τα είντα
και πάρε εισιτήριο να δεις και συ Αΐντα.
Πάφε ν’ ακούεις τσιατιστά, ν’ ακούεις αμανέδες
εις τις ζωοπανήγυρεις και εις τους καφενέδες.
Πάφε ν’ ακούεις Γαβαλά, ν’ ακούεις Μαίρη Λίντα
καιρός είναι, Παφίτη μου, ν’ ακούσεις και Αΐντα
Πάρε και συ, Παφίτισσα, καινούργια τουαλέτα
κι άσε τα ρούχα τα φτηνά, τ’ απλά μα και τα σκέτα.
Δείξε πως είσαι και εσύ μία γυνή της Δύσης
και όχι τριτοκοσμική με το σταμνί της βρύσης.
Έλα, Παφίτη, δείξε τους πως είσαι Ευρωπαίος
κι ας ήσουν τράγος μια ζωή… αποδιοπομπαίος!

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ

Κατέφθασαν στη νήσο μας τα πρώτα χελιδόνια
και του Τροόδους έλιωσαν τα τελευταία χιόνια.
Οποία αγαλλίαση, οποία ευφροσύνη
να βλέπεις τα πουλάκια μας να τρέχουν κατά σμήνη!
Να σχίζουνε τον ουρανό, να σχίζουν τους αιθέρες
και συ να προαισθάνεσαι καλύτερες ημέρες.
Τώρα που θα ‘ρθει στο νησί του έρωτα το χάπι
και ραφανίς θα γίνεται ο κόκκος το σινάπι.
Και θα χαρούν τα πρόσωπα που ήταν λυπημένα
θα σηκωθούν και… τα πουλιά που ήταν ναρκωμένα!

0 TEMPORA, Ο MORES!

Οποία σήψης και βρωμιά, οποία δυσοσμία!
Το βλέπουν και οι Ιταλοί και λένε «mamma mia».
Εδώ πρέπει να έρχονται να μετεκπαιδευτούνε
στο πώς να χρηματίζονται, εις το λαβείν και δούναι.
Εδώ πρέπει να έρχονται, εις το δικό μας χάνι
να κάμνουν την ειδίκευση οι ξένοι πολισμάνοι.
Να κάμνουν σεμινάρια εδώ κι οι τρομοκράτες
και βασικήν εκπαίδευση Τσετσένοι και Κροάτες.
Εδώ πρέπει να κάμνουνε, στου καμπαρέ τις πίστες
την πρακτικήν εξάσκηση οι όπου γης αρτίστες.
Σίγουρα υπερέχομε από τις άλλες χώρες
ω τι καιροί, τι ήθη! Ο tempora ο mores!

ΠΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Ήμαστε ένα δείγμα παραδείσου επιγείου
και εγίναμε εσχάτως ένας στάβλος του Αυγείου.
Φόνοι και ανατινάξεις κι εκτελέσεις εν ψυχρώ
κι εξαφάνιση ατόμων στήσανε τρελό χορό.
Βιασμοί των κορασίδων κι έξαρση ναρκωτικών
εγχωρίων μα και ξένων και σκληρών και μαλακών.
Επικράτησε ο νόμος της μαφίας, των νονών
και κανείς δε μαρτυράει, παριστάνει τον μαννόν.
Μέχρι που ‘ρθεν ένας Κκόσιης, ένα τρομερό παιδίν
που εθύμωσε λιγάκι και αγρίεψεν το δειν
κι αποφάσισε να βάλει μία τάξη στο νησί
κι έβαλε φωνή μεγάλη κι υπεσχέθη τοις κυσί:
Ως εδώ και μη παρέκει, μωρέ άντρες της νυκτός,
θα σας σβήσω από το χάρτη, για καλά και δια παντός.

ΨΗΛΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΚΟΝΤΟΥΣ

Απ’ τη χαρά μου την πολλή νομίζω πως πετάω
σαν έμαθα τα νέα σου, δόκτορα Ζια Χετάο.
Ψηλώνεις λένε τους κοντούς κατά ολίγους πόντους
κι όλοι αφ’ υψηλού θωρούν τον κόσμο για δικόν τους.
Γι’ αυτό και κάμνω αίτηση ομού μετά του Σπύρου
να μπούμε εις την κλινική μετά χαράς απείρου
πεντέξι πόντους και για μας να δώσεις, ιατρέ μου,
να μας θωρούν και να λαλούν τι ύψος ρε, Θεέ μου!
τέτοιους ανθρώπους θέλομε δια την Προεδρία
κι όταν μας δει και ο Ντενκτάς να θέλει εκεχειρία.
Να σκάσουν ’που τη ζήλεια τους κι ο Γαλανός κι ο Τάσος
και να χαθεί εις τη στιγμή το άπειρό τους θράσος.
Κι άσπροι να γίνουνε κι οι δυο, κάτασπροι ως ο γύψος
όταν σταθούμε, ιατρέ, εις το δικό μας… ύψος!

ΔΙΑΙΤΑ

Είπα να κάμω δίαιτα αμέσως και εν τάχει
να χάσω περιττά κιλά, τα λίπη και τα πάχη
και άρχισα και έπαιρνα της δίαιτας τα χάπια.
Όντως, εκεί που ήμουνα σαν τη χοντρή την πάπια,
και άρχισα να γίνομαι ωραίος και στυλάκι
αίφνης μας εκατέφθασε η είδηση φαρμάκι:
Τα χάπια που ανέφερα βλάφτουνε την καρδία
μπορεί να σου προσφέρουνε και γρήγορη κηδεία.
Εκεί που απολάμβανα τα πάχη μου, τα κάλλη
τώρα ακούω την καρδιά σαν την τρελή να πάλλει.
Τα ήθελα και τα ‘παθα ο δύστυχος, ο τάλας
καλύτερα γερή καρδιά κι ας μοιάζω της βουβάλας!

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΠΑΘΑΡΗ

Ήτανε χάρμα οφθαλμών και χάρμα του ειδέναι
η συνεδρία στη Βουλή, λαέ μου καημένε!
Τους είδες και τους άκουσες ωμά να μας λαλούσιν
για τίποτε δε νοιάζονται, πεννιάν πως δε φακκούσιν.
Τους είδες να τσακώνονται όπως τα πετινάρια
και έλαμψαν δημόσια σαν τα σβηστά φανάρια.
Κατηγορίες είπανε και τις βαφτίσαν χάδια
και σου μιλούν συνέχεια για φούρνους παξιμάδια.
Για τίποτε δε νοιάζονται, τίποτε δεν τους μέλει
ας πάει και το παλιάμπελο, ας πάει και το αμπέλι.
Τους είδα και τους θαύμασα, τι ομορφιά, τι χάρη
μου θύμισαν παράσταση… Ευγένιου Σπαθάρη.

ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Μίλησαν για ζιζάνια και ζιζανιοκτόνα
κι είπαν υπονοούμενα πολλά κατά κανόνα.
Μας μίλησαν για γεροβού και για τις ηλικίες
κι είπανε φράσεις άτυπες κι όχι πολύ οικείες.
Τουτέστιν κτυπηθήκανε πιο κάτω απ’ τη μέση
και όπως πάμε φίλοι μου θα μας φορέσουν φέσι.
Να μας φυλάει ο Θεός και η αγία Θέκλα
ο νους τους είναι μοναχά πιστεύω στην καρέκλα.
Να μας φυλάει ο Θεός στη γη την ημισεία
ούτε το δόγμα σώζει μας ούτε και η Ρωσία.

ΠΡΟΑΓΩΓΕΣ

Καθόλου δε σεβάστηκε την πείρα μου την τόση
μία μικρή προαγωγή και μένα να μου δώσει.
Τα φώτα μου νυχθημερόν τα δίνω στην παιδεία
διδάσκοντας τους μαθητές πώς κάνουν τα παιδία.
Ποτέ δεν πήρα άδεια από γιατρό ή μαία
ποτέ δεν είπα έσφαλα, ποτέ το culpa mea.
Πρώτος πηγαίνω στο σχολειό και φεύγω τελευταίος
ουδέποτε χρημάτισα και ανεξεταστέος.
Ήλπιζα μια προαγωγή, Επιτροπή, να δώσεις
κι όχι να βάλεις πισινή, στο τέλος να κολώσεις.
Πότε ως τώρα έκανα απ’ το σχολειό κοπάνα
ή πότε μου ερίξατε καμιά μικρή καμπάνα;
Οι μαθητές με έχουνε υπογραμμό και τύπο
και σεις με αδικήσατε, τι άλλο να σας είπω.
Πώς ημπορείς, Επιτροπή, τις νύκτες να κοιμάσαι;
Δε βλέπεις που σε βρίζουνε «αι γενεαί αι πάσαι»;

ΒΡΑΒΕΙΑ «ΑΦΡΟΔΙΤΗ» (1)

Μπράβο, Φειδία, μπράβο σου για την πρωτοβουλία
που δείχνει πως δεν σκέφτεσαι μονάχα την κοιλία.
Μιλώ για την Επιτροπή βραβείων Αφροδίτη
που θα τιμά ετήσια τον άριστο Παφίτη.
Θα γίνεται η βράβευση αρίστων των γραμμάτων
και όχι όπως γινότανε κωφών και αομμάτων.
Είμαι καθόλα σίγουρος θ’ αρχίσετε από μένα
που έχω χιούμορ άφθονο και δυνατή την πέννα.
Το πρώτο να το δώσετε σε με που γράφω στίχους
αν θέλετε να έχετε τους βίους σας ησύχους. 

ΒΡΑΒΕΙΑ «ΑΦΡΟΔΙΤΗ» (2)

Έγινε η απονομή βραβείων Αφροδίτη
και μένα με αγνόησαν τον έντιμο πολίτη.
Εγώ ποτέ δεν έδειρα μικρόν τε ή μεγάλον,
ποτέ μου δεν εσκότωσα κολιόν ή παπαγάλον.
Γιατί έχουνε οι βίδες μου ολίγον δήθεν λάσκο
μ’ αρνήθησαν τη βράβευση, ω τι μεγάλο φιάσκο!
Υπόψη δεν ελάβατε τον έντιμό μου βίον
και με καταδικάσατε ως άχρηστον πληβείον.
Εγώ που κάθε Σάββατο τη σάτιρα σας γράφω
εγώ που σας εκόμισα το χιούμορ εις την Πάφο.
Εγώ να μείνω, Επιτροπή, έξωθεν των βραβείων;
Τώρα θα έχεις σίγουρα… αβίωτον τον βίον.

ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

Να πάμε λέω, φίλοι μου, ξανά πίσω στη φύση
εκεί νομίζω βρίσκεται, αγαπητοί, η λύση.
Εμπρός όλοι εκτρέφετε κοτόπουλα και χοίρους
και σταματήστε πάραυτα τα χάμπουργκερς και γύρους.
Τέρμα στα εισαγόμενα, τέρμα στις διοξίνες
ελάτε πίσω στους αγρούς, στ’ αλέτρι, στις αξίνες.
Να πάτε ν’ αγοράσετε και μία δυο κουνέλες
να τρώτε λίγους κούνελους, μην τρώτε καραμέλες.
Να ‘χετε μέσα στην αυλή και μία δύο γίδες
να τις αρμέγετε αυτές αντί για τις… Βελγίδες!

ΜΗ ΠΡΟΑΓΩΓΗ

Επήγα σε συνέντευξη διά να με προάξουν
και παρ’ ολίγο, φίλοι μου, να με κατασπαράξουν.
Απάντουν την ερώτηση κάθιδρως και ασθμαίνων
και παμψηφεί μ’ απέρριψαν μετά πολλών επαίνων.
Το λάθος μου δεν έβαλα κι εγώ κανένα μέσο
τα μέλη της επιτροπής να τα προδιαθέσω.
Και έτσι με απέρριψαν, εμέ που είμαι φωστήρας
τον κάτοχο διπλώματος κι ιδιαιτέρας πείρας.
Και πάλι επαρέμεινα απ’ έξω του νυμφώνος
για να εργάζομαι σκληρά ως ο γνωστός σας… όνος!

.

ΑΚΑΡΙΑΙΑ (1999)

Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ

Η ακτινοβολία σου
προκάλεσε μετάλλαξη
στο γονίδιο του έρωτα•
τον έκανε παράφορο.
Πόσο αισθάνομαι ευτυχής!
Μ’ αλλοίμονο• το ξέρω•
θα ’ναι θνησιγενής.

Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ

Πάντα μας Θησέα
Θα σκοτώνουμε το Μινώταυρο
εφόσο μας παρέχεται
ο μίτος της Αριάδνης.
Και πάντα όμως
Θα σκοτώνουμε τον Αιγέα
εφόσο θα ξεχνούμε
– ακούσια ή εκούσια –
ν’ αλλάξουμε πανί.
Κατά τα άλλα, πάντα
Θα είμαστε ήρωες.

ΝΑ ΜΗ ΘΥΜΩΣΕΙΣ

Να μη θυμώσεις που η Σθενόβοια
θα σε συκοφαντήσει στον Προίτο.
Μόνο έτσι θα μπορέσεις
να σκοτώσεις τη Χίμαιρα,
να δοξαστείς.
Όσο για τη Σθενόβοια
δεν είναι ανάγκη να την τιμωρήσεις.
Άστηνε• θα αυτοκτονήσει.
Προς θεού όμως.
Μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα
και θελήσεις ν’ ανεβείς
στα ουράνια δώματα.
Σου φτάνουν και τα επίγεια.

ΕΠΟΥΣΙΩΔΗ

Τι κι αν ο Σίσυφος
διέφθειρε τα χρηστά ήθη της Αντίκλειας.
Τι κι αν κεράτωσε το Λαέρτη.
Φτάνει που γεννήθηκε ο Οδυσσέας.
Με χρηστά ήθη και κέρατα θ’ ασχολούμαστε;

ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ

Μάταια μάχεσαι Έκτορα
να σκοτώσεις τον Αγαμέμνονα.
Φύλαξε τα βέλη σου
και κάνε μια ευχή:
Η Κλυταιμνήστρα να ’ν’ καλά.
Οι Έλληνες πεθαίνουν από Έλληνες.
Ε τότε, λέει η Ανδρομάχη,
ο Θεός να δίνει χρόνια
και στην Ηλέκτρα.

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ

Έπρεπε να το περιμένεις
Σαλαμίνα.
Ο Τεύκρος
δεν έφερε μόνο εσένα.
Έφερε μαζί του
την κατάρα της Τροίας
την εκδίκηση της Τρίαινας.
Αμαρτίαι γονέων, βλέπεις. 

ΓΙΑΤΙ

Γιατί Θησέα ξέχασες
ν’ αλλάξεις το πανί
και χάθηκε ο Αιγέας;
Κάτω στην άκρη του γιαλού
κάθομαι και κλαίω
που δεν αλλάζομε πανί
και χάνεται το Αιγαίο.

ΤΙ ΔΕΙΛΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ

Πόθος μας κοινός η ένωση.
Μας κρατάει όμως χωριστά
η Κοινή Γνώμη.
Τι δειλοί που είμαστε
να λαμβάνομε υπόψη μια κοινή!

Η ΑΤΥΧΙΑ ΜΑΣ

Από πολύ νωρίς
μας άφησε η μάνα μας.
Και να δεις την ατυχία μας.
Δεν μπορέσαμε να έχουμε
ούτε μια καλή παραμάνα.

Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΩΝ

Οι δεινόσαυροι κάλεσαν γενική συνέλευση.
Πρώτος μίλησε ο τυραννόσαυρος.
—Συνερπετά, με τυραννεί μια σκέψη.
Κινδυνεύει η ύπαρξή μας
από κάτι πυγμαία τρωκτικά.
Πρέπει να δείξομε την πυγμή μας.
— Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα
βροντοφώναξε ο βροντόσαυρος.
Η κατάστασή μας είναι δεινή
αγαπητοί δεινόσαυροι.
Πρέπει να χαραχθεί
μία κοινή γραμμή.
Όλοι συμφώνησαν με την κοινή
μα διαφώνησαν στη γραμμή.
Σήμερα βρέθηκαν τα απολιθώματά τους.
Κάποιοι κροκόδειλοι που επέζησαν
χύνουν κροκοδείλια δάκρυα
για τους χαμένους συγγενείς.

ΕΛΑΤΕ

Ελάτε να κυλίσομε το λίθο
που στέκεται εμπρός μου.
Ελάτε να σβήσομε το μύθο
που έγινε θεός μου.
Είναι βαθύς ο όρθρος
αργεί να ξημερώσει.
Είναι πλατύς ο βόθρος
και ποιος θα με γλυτώσει;

ΤΥΧΑΙΑ

(Στο θάνατο του Παναγούλη)

Δεν υπάρχει αυτόπτης μάρτυς.
Μόλις είχε φύγει ο Μάρτης
παίρνοντας μαζί και τον Απρίλη.
Δεν αφήνουν τύπους σήμερα οι ήλοι.
Πέστε ατύχημα τυχαία•
να γραφτεί εις τα τροχαία.

ΠΡΕΠΕΙ

Δεν ημπορείς να τ’ αρνηθείς•
πρέπει να πας εις την αγνείαν•
να πορευθείς ανάμεσα
του διχοτομημένου σκύλου.
Δεν ημπορείς να τ’ αρνηθείς-
παρ ’ όλο που το διαισθάνεσαι,
παρ ’ όλο που είσαι σχεδόν σίγουρος
πως είναι παγίδα του Περδίκκα.
Πρέπει να πας.
Το επιβάλλουν οι καιροί.
Πρέπει να πας.
Να σε κατασπαράξουν οι ελέφαντες.

ΣΑΦΗΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ

Αφήσαμε τη σκανδάλη
και πιάσαμε τα σκάνδαλα.
Σαφής προτίμηση
τον ουδετέρου γένους. 

ΑΡΚΕΙ

Αφού έγραψες ποιήματα
γιατί σε θλίβουν τέτοιο λογισμοί;
«Άτιμος εγώ βιώσομαι
και ουδείς ουδαμού»;
Είσαι ποιητής!

ΠΡΟΣΟΧΗ

Ηρακλή,
χρειάζεται μεγάλη προσοχή•
προσοχή εις τους χιτώνας.
Η Δηιάνειρα ελλοχεύει.

ΤΟΥ ΣΥΡΜΟΥ

H primula sinensis
είναι του συρμού.
Αλλάζει χρώματα
αναλόγως θερμομέτρου.

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ Ν’ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ

Να πελεκάς το νόημα
ουχί την ομοιοκαταληξία,
Ποιητή.
Να γράφεις «ολιγόστιχα μεν,
δυνάμεως δε μεστά».
Πρόσεχε αυτή τη λεπτομέρεια
αν θέλεις ν’ αποφύγεις των Μουσών
το
«έρρε [ποιητή] κακέ».

«ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ»

«ούλος ορά, ούλος δε νοεί, ούλος δε τ’ ακούει»
Ξενοφώνης ο Κολοφώνιος
Τ’ ακούεις Αθηναίε που με ρώτησες
τι γλώσσα μιλάμε εις την Κύπρο
σαν άκουσες το ούλος;
Του Ξενοφάνη του Κολοφώνιου
Έλλην Αθηναίε.

.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Παρουσίαση από MICHELE IANNELLI

Ευτυχισμένη ή ποίηση που ταξιδεύει άπό τη μιά στην άλλη γλώσσα!
(Beata la poesia che transita dall’una in altra lingua!) K. Χρυσάνθης
Ο Ανδρέας Γεωργιάδης, ο όποιος έχει βραβευθεί με το Πρώτο Διεθνές Βραβείο Γραμμάτων «Jean Μοηηέί» 2002, γεννήθηκε το 1948 στη Μεσόγη της Πάφου, χωριό της Κύπρου, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τη θάλασσα που καυχιέται ότι γέννησε την Αφροδίτη, στην πιο επιβλητική περιοχή της Κύπρου έπειτα από εκείνη του Τροόδους, τόσο για το τοπίο όσο και για τη
χλωρίδα και την πανίδα της. Κάτω από έναν βαθυγάλανο ουρανό, μέσα στον όποιο, ολόκληρο τον χρόνο, ο ήλιος κυριαρχεί Θριαμβικά, το χώμα είναι ντυμένο με πλούσια βλάστηση από τα εσπεριδοειδή ως τις ελιές, από τ’ αμπέλια ως τις χαρουπιές, δίνοντας γρήγορα τη θέση του στο δάσος, όπου βρίσκονται μαζί λουλούδια, φυτά και ζώα που δεν συναντιούνται αλλού, όπως ο βραχύφυλλος κέδρος, ο πελεκάνος και το αγρινό, πολύ όμοιο με το αγριοκάτσικο της Σαρδηνίας και της Κορσικής μα πιο μεγάλο, για να μη πούμε και για τα πουλιά που ενδημούν εκεί η τα αποδημητικά, που περνούν από τον βορρά στον νότο κι από τη δύση στην ανατολή, από και προς τις
τρεις ηπείρους που βρέχονται από τη Μεσόγειο, και σταματούν για να πάρουν μιαν ανάσα.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ο Ανδρέας Γεωργιάδης δεν μπορούσε να μην αποκτήσει εξ απαλών ονύχων, σεβασμό, αγάπη και πάθος για τη φύση, τόσον ισχυρά, ώστε, στον κατάλληλο χρόνο, να κατευθύνει προς αυτήν και τις σπουδές του: σπούδασε πρώτα φυσιογνωστικά στις ΆΘήνες και ειδικεύτηκε κατόπι στο ίδιο θέμα στον Καναδά.
Η είσοδός του στον Παρνασσό έγινε πριν δώδεκα χρόνια με τη συλλογή του ’Ακαριαία (1990), που την ακλούθησαν ο Αίσωπος εσαεί (1999) και το Ο tempora, ο mores! (2001). Με αυτά όλα στο ενεργητικό του, στα όποια πρέπει να προστεθεί κι ο ρόλος του ως καθηγητή των φυσιογνωστικών, από το 1978, στα σχολεία μέσης παιδείας, εξέδωσε μέσα στο 2002 την ποιητική συλλογή Φυσιοδρόμιο.
Αποτελείται από 28 συνολικά ποιήματα, που τα χαρακτηρίζει η συντομία, η απλότητα και η μεστότητα του στοχασμού, ιδιότητες που ταιριάζουν στο επιγραμματικό είδος. Χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο, με δεκατρία ποιήματα, τιτλοφορείται Βιότυποι, όρος με τον όποιο η γενετική στο παρελθόν δήλωνε μιαν ομαδοποίηση ειδών κατώτερης ομοταξίας θεωρούμενων γενετικώς ομογενών, η έννοια των όποιων σήμερα αποδίδεται με τον όρο «καθαρόαιμη γραμμή». Το δεύτερο μέρος, με δεκαπέντε ποιήματα, έχει τον ίδιο τίτλο της συλλογής Φυσιοδρόμιο, μια ποιητική διαδρομή που τη διαπερνούν οι νόμοι της φύσης, τον
σκοπό των οποίων ο ποιητής τον εξηγεί βάζοντας ως προμετωπίδα της συλλογής έναν στοχασμό του Ίωάννου του Σιναϊτου.
Έργο ποιητικό, καρπός της εμπειρίας ενός φυσιοδίφη, ενός δασκάλου και ενός αθλητή των μουσών, ο όποιος στο έργο του αυτό μαστιγώνει τα ήθη, όπως και στις προαναφερθείσες συλλογές Αίσωπος εσαεί και Ο tempora, ο mores!. Γίνεται όμως Αμέσως σαφές πως, αν είναι Αλήθεια —και είναι Αλήθεια— ότι όλα τα λογοτεχνικά έργα απευθύνονται στους λίγους, με την έννοια ότι δεν αποτελούν ψωμοτύρι για τον οποιοδήποτε αναγνώστη,
το έργο αυτό είναι διπλά απευθυνόμενο στους λίγους. Απαιτεί ένα ελάχιστο επιστημονικών γνώσεων, στον βαθμό που ο συγγραφέας, στο τέλος μερικών ποιημάτων, σημειώνει τις βιοφυσικοχημικές αρχές από τις όποιες αντλεί την έμπνευση της ποίησής του. Τη θέλει βραχύλογη, χωρίς ψεύτικα στολίδια, όπως διαβάζομε στα ποιήματα Η ζήλεια του και Είδωλα. Στο
πρώτο, το τελευταίο της συλλογής, ο ποιητής ρίχνει διακριτικά βέλη στους φλύαρους ποιητές, βάζοντάς τα, παραδόξως, στο στόμα ενός μονολογούντος φλύαρου ποιητή, ο όποιος, κάποια μέρα, παραδεχόμενος τα όριά του, ομολογεί τη ζήλεια του για τον αποστακτήρα. Ας του δώσουμε τον λόγο:
Δε ζηλεύω τίποτα
παρά μόνο το λαμπίκο
Μπορεί και βγάζει απόσταγμα.
Έτσι μονολογούσε
ένας φλύαρος ποιητής.
Στα Είδωλα, έκτο ποίημα του δεύτερου μέρους, ο ποιητής σκιαγραφεί τη διαφορά Ανάμεσα στον ίδιο, δεδηλωμένο ποιητή του συγκεκριμένου και της ρεαλιστικής γλώσσας, και στους άλλους, τους φλύαρους κατά την άποψή του, που εμείς θα μπορούσαμε να τους ονομάσομε ποιητές των λόγων, οικειοποιούμενοι μια φράση του Pirandello, ο οποίος, αντιτάσσοντας τον εαυτό του στον D’ Annunzio, που τον χαρακτήριζε ποιητή των λόγων, όριζε τον εαυτό του ποιητή των πραγμάτων. Aς δούμε, εν προκειμένω, πως εκφράζεται, ελέγχοντας εκείνους, οι όποιοι, αντί να εμβαθύνουν, προσεγγίζουν επιπόλαια τα προβλήματα:
Από κεκτημένη ταχύτητα
πλησίασες την κορυφή του κατόπτρου.
Το είδωλό σου φανταστικό.
Πόσο θα ήθελα
να φτάσω και να μείνω
πάνω στην κύρια εστία.
Να πάω στο άπειρον!
Από τα δύο επιγράμματα, αυτό το τελευταίο ανάγεται στους
νόμους της οπτικής και συγκεκριμένα στην αντίληψη περί κύριας εστίας, η όποια αποτελεί σύμβολο του συγκεκριμένου, αντιπαρατιθέμενης σ’ εκείνην περί δευτερεύουσας εστίας, σύμβολου του αφηρημένου, ενώ το προηγούμενο ποίημα κάνει συσχετισμό με τον αποστακτήρα, για να καταστήσει σαφές ότι η ποίηση πρέπει να είναι καρπός ακριβούς στάθμισης και στοχασμού, ένα αληθινό απόσταγμα του νου. Αϊτή η επανειλημμένη
χρήση του λεξιλογίου των θετικών επιστημών στο Φυσιοδρόμιο είναι σταθερή.
Κάθε τόσο συναντούμε εκεί αναφορές σε επιστημονικά όργανα, όπως βολτάμετρο, ηλεκτρολύτες, άνοδος και κάθοδος, έντομα και άνθη, καθώς και διάφορους φυσικούς νόμους και φαινόμενα, κύτταρο, φωτοσύνθεση, ηλεκτρόλυση, κλώνος και κλωνοποίηση, υμενόπτερα, γονιμοποίηση, δεινόσαυροι και βροντόσαυροι, μαλάκια, ήλεκτρον. και ούτω καθ’ έξης. Για τούτο έχει δίκαιο ο Ανδρέας Πετρίδης, όταν παραβάλλει, μέσα στον αναγκαίο βέβαια σεβασμό των αποστάσεων, τον κόσμο του Γεωργιάδη μ’ εκείνον του Κωνσταντίνου Καβάφη, τονίζοντας το γεγονός ότι, ενώ ο τελευταίος, για τις ποιητικές του συνθέσεις, πήρε πρόσωπα και σύμβολα από την ιστορία, ο δικός μας, θραύοντας αποφασιστικά τις γέφυρες με την παράδοση, ως μελετητής της φύσης που είναι, παίρνει τα σύμβολά του από
τον βιοφυσικοχημικό κόσμο.
Η πρωτοτυπία όμως δεν στηρίζεται τόσο στην προσφυγή στις επιστημονικές προόδους και στα ειδικά μέσα με τα όποια αυτές πραγματοποιούνται στα εργαστήρια, όσο στο γεγονός ότι ο Γεωργιάδης, χάρις στην ευαισθησία και στη φαντασία (χαρίσματα απαραίτητα για να ασκεί κάποιος την τέχνη της ποίησης) άλλα και χάρις στο γεγονός ότι είναι μια πέννα από χρόνια εξοικειωμένη με τον μόχθο της λογοτεχνίας, πετυχαίνει να μεταδώσει ένα αίσθημα, το δικό του και το δικό μας, και ως εκ τούτου οικουμενικό στα πολυάριθμα φαινόμενα που ρυθμίζουν το σύμπαν, μετατρέποντάς τα έτσι σε ποιητικά, ικανά δηλαδή να προξενούν συναισθήματα. Και το ότι είναι ένας φυσιολάτρης το φανερώνει το γεγονός ότι απέναντι στον κόσμο από τον οποίο παίρνει τα σύμβολά του τρέφει τον σεβασμό εκείνου που αισθάνεται ότι η ανθρώπινη γνώση δεν μπορεί και δεν πρέπει να βιάζει τη φύση με τη λανθασμένη αυταπάτη ότι μπορεί να
τα εξηγήσει όλα. Είναι απαραίτητο πάντα να υπάρχει, όπως στο φαινόμενο της φωτοσύνθεσης, κάτι ακατάληπτο, σκοτεινό, ανεξερεύνητο, μ’ ένα λόγο ανυπέρβλητο, ώστε να αποφεύγεται οποιαδήποτε ανεξέλεγκτη έρευνα που μπορεί να μας εκθέσει σε ανυπολόγιστους κινδύνους.
Διακηρύσσει αυτή την αλήθεια ως μια προμετωπίδα στη συλλογή, με την πρώτη επιγραμματική σύνθεση που έχει τον τίτλο Απαραίτητο.
Τα φυσικά φαινόμενα και οι νόμοι τους έχουν γίνει δομικά εργαλεία στην ποιητική του δημιουργία, με κανένα όμως τρόπο ως αυτοσκοπός, αλλά, όπως έχει ήδη λεχθεί, σε μια λειτουργία διδακτική. Πειστική είναι, εν προκειμένω, Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων, που έχει τη μορφή και τη γεύση ενός μύθου. Δίνοντας φωνή στα προϊστορικά ζώα, ελέγχει την ελλιπή ευαισθησία μας απέναντι στα προβλήματα του περιβάλλοντος, τοσούτο μάλλον αφού, απέναντι στη βαθμιαία φθορά του πλανήτη μας, αντί να ανασκουμπωθούμε και να κάνομε όσα απαιτεί το κοινό συμφέρον, ασχολούμαστε με άγονες συζητήσεις παρά με έργα, αν και είμαστε βέβαιοι πως ένα γυάλινο μπουκάλι, το όποιο στο παρελθόν ανόητα χαρακτηριζόταν «άδειο για απόρριψη», αν πετιέται στο περιβάλλον, δεν είναι μόνο υλικό
ρύπανσης αλλά και πλούτος που γίνεται καπνός.
Όπως γίνεται φανερό, το ηθικό δίδαγμα δεν είναι κάτι ψεύτικο, δεν έχει τη γεύση του αποφθέγματος η της παροιμίας που κάποτε αποτελούσε την κατακλείδα των κειμένων με διδακτικό περιεχόμενο. Βρίσκεται, αντίθετα, μέσα στη λογική των πραγμάτων, ως φυσικός επίλογος της αφήγησης, η όποια είναι λιτή αλλά ταυτόχρονα ζωηρή, καθώς τη διαπερνά άλλοτε μια
ευτραπελία, καθ’ ολοκληρίαν μεσογειακή, συγκροτημένης καυστικότητας και άλλοτε μια ειρωνεία που γίνεται σαρκασμός η αυτοειρωνεία, όπως στο ποίημα με τον τίτλο Πολύ πυκνόν, με αναφορά στον ποιητικό του τρόπο και αντίληψη, ως κατάληξη του έργου, που μπαίνει στο στόμα ενός αναγνώστη ενοχλημένου και συγχυσμένου από την τόση ερμητικότητα, ο οποίος στο τέλος ξεσπά σε μια κραυγή καταδίκης.
Ο σαρκασμός είναι παρών και στο ποίημα Η μοίρα μας, στο όποιο επισημαίνεται κάθε υποκρισία και εξαπάτηση και όπου μιλούν τα υμενόπτερα, τα όποια, μέσω της επικονίασης, γονιμοποιούν τις ορχιδέες, που το όνομά τους, οφειλόμενο στο σχήμα της ρίζας – βολβού τους, υποδηλώνει μια ψευδοανδρικότητα. Τον βρίσκομε ακόμα και στο ποίημα Του συρμού, όπου ψέγεται η συμπεριφορά εκείνων που αλλάζουν γνώμη και χρώμα σε κάθε πολιτική μεταβολή. Στο Της διαφεύγει, λαμβάνοντας υπ’
όψη τις κινήσεις της μετάλλαξης (υιοθετεί τη λέξη μετάλλαξη και όχι μεταλλαγή) στη δομή ενός κυττάρου (πηγής καθόλου ευχάριστης αλλαγής), την παρομοιάζει με κάποιον που φτάνει ψηλά χωρίς να το αξίζει, αλλά συμπτωματικά. Στο Προς Θεόν, με το όποιο αρχίζει το δεύτερο μέρος της συλλογής, βεβαιώνεται η αρχή ότι ο Θεός είναι απρόσιτος και ακατάληπτος, για τούτο το να τον φθάσει κανείς είναι πράγμα αδύνατο. Για να το καταλάβει κάποιος πρέπει να αναχθεί στο ακουστικό φαινόμενο
Doppler εφαρμοζόμενο στην οπτική, το όποιο θα οδηγούσε στην
παραδοχή μιας ταχύτητας απομάκρυνσης στα ουράνια σώματα
με επακόλουθη την απεριόριστη διέκταση του σύμπαντος, που,
αν είναι έτσι, θα μας εμπόδιζε να προσεγγίσομε στον Θεό. Δεν
μπορούμε, ωστόσο, να αποκλείσουμε ότι ο ποιητής μπορεί να
υπαινίσσεται κάτι άλλο, το αδύνατο, παραδείγματος χάριν, της
σύζευξης της θρησκευτικής πίστης με πολιτικά πιστεύω στηριγμένα στην άρνηση της ύπαρξης του Θεού. Στην Κλωνοποίηση, συνώνυμη μιας ισοπεδωτικής όσο και επικίνδυνης ομοιομορφίας,
επιτιμά τους επιδέξιους πρωτοπόρους πειραματιστές. Εδώ φθάνει σε μοντέρνα εκδοχή, η ηχώ των λόγων του Λουκιανού: Η ποικιλία κάνει ελκυστική και, ως εκ τούτου, ωραία τη ζωή, όπως και το σκόρπισμα του ανθρώπου της εποχής μας, εκφραζόμενο με μεγαλύτερη δραστικότητα στο ποίημα Η ηλεκτρόλυση του ύδατος, όπου ο λόγος δίνεται στο νερό, το όποιο εδώ συμβολίζει τον άνθρωπο ως άτομο και ως σύνολο μαζί.
Τα στοιχεία υδρογόνο και οξυγόνο, αποτέλεσμα της διάσπασης, όπως και ο ηλεκτρισμός και οι ηλεκτρολύτες που την προκάλεσαν, συμβολίζουν τους παράγοντες της αλλοτρίωσης και του κατακερματισμού του σύγχρονου ανθρώπου, ο όποιος, αφού έχασε κάθε πίστη σε άξιες σταθερές και αντικειμενικές, αισθάνεται ανερμάτιστος και μόνος μπροστά στα ανεξήγητα
ερωτηματικά της ύπαρξης. Κι ακόμα συνεχώς πιο τρωτός, τη στιγμή που βρίσκεται στην κορυφή τόσων εκπληκτικών κατακτήσεων της τεχνικής και της επιστήμης, οι όποιες, αν τις χειριστούμε με φρόνηση, παράλληλα προς την ανάκτηση των παλιών άξιών, συμβατών με τις νέες (όπως εκείνες της οικογένειας, της αληθινής αλληλεγγύης και του αισθήματος του δικαίου) θα αποτρέψουν τις απειλές εναντίον ενός πλανήτη, ο όποιος αντιδρά όσο
πάει και πιο έντονα στη βία, στην όποια τον υποβάλλομε.
(μτφ. Γ. Χατζηκωστής)
[’Από την παρουσίαση του «Φυσιοδρόμιου» στο Salon du Centre
CultureI Frangals (via Garibaldi 20, Genova), με την ευκαιρία της απονομής στον Α. Γεωργιάδη του Πρώτου Βραβείου της Όγδοης Περιόδου του Διεθνούς Βραβείου Γραμμάτων JEAN ΜΟΝΝΕΤ (13 Δεκεμβρίου 2002). Το όλο κείμενο της παρουσίασης δημοσιεύθηκε στην καθημερινή εφημερίδα Η Σημερινή στις 17 Φεβρουάριου 2003, σε μετάφραση του Γιώργου Χατζηκωστή, επιμελητή της παρούσας έκδοσης].

.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ

Εξ Αφορμής Αισθητικές προσεγγίσεις (2014)
Η ιδιότυπη συμβολιστική του Ανδρέα Γεωργιάδη
Η σπαρακτική στο είδος της ποιητική ενεργοποίηση στοιχείων και φαινομένων των θετικών επιστημών, κάνει τον Ανδρέα Γεωργιάδη να είναι και να φαίνεται ως ο πλέον ιδιότυπος – και ας τον γνωρίζουν ελάχιστοι – ποιητής του χώρου μας.
Η προσπάθειά του, τηρουμένων των αναλογιών, παραπέμπει στον κόσμο των πολλαπλών προσωπείων του Καβάφη, με μια βασική ωστόσο διαφορά. Ο Καβάφης χρησιμοποιεί προσωπεία και σύμβολα από τον ευκολότερα
αναγνωρίσιμο χώρο της ιστορίας, κάτι που μειώνει σημαντικά τον βαθμό διακινδύνευσης της επικοινωνίας του με τον αναγνώστη. Ο Ανδρέας Γεωργιάδης κάνει τα πάνω κάτω και κόβει ολότελα τις γέφυρες με τη γνωστή και δοκιμασμένη συμβολιστική, αντλώντας το υλικό του σχεδόν
αποκλειστικά από τον απάτητο ποιητικά κόσμο της Βιολογίας, της Φυσικής ή της Χημείας. Αναμετράται έτσι δημιουργικά με την ψυχρή και συναισθηματικά ανύπαρκτη επιφάνεια τους, μπαίνοντας σε ανάλογη καλλιτεχνική
διακινδύνευση. Θέτει συχνά ενώπιον του ιδιόμορφες καλλιτεχνικές προκλήσεις, προκαλώντας με τη σειρά του κι εμάς να σκύψουμε χωρίς προκατάληψη πάνω απ’ τις δύσβατες εκφραστικές του αναζητήσεις.
Κινείται έτσι διαρκώς σε τεντωμένο σχοινί, με υπαρκτό ρίσκο να διαταράξει λεπτές ισορροπίες και να περιπέσει στο πνευματικό ευφυολόγημα ή την ευρηματική ατάκα.
Η δυσκολία για τον αναγνώστη έγκειται σχεδόν αποκλειστικά στην ειδική γνωσιολογική προπαίδεια, μια βασική προϋπόθεση για την άμεση και ακριβή πρόσληψη των νύξεων και υπονοουμένων των στίχων του.
Η προσεκτική όμως ανάγνωση ανταμείβει τελικά τον αναγνώστη, αφού τον φέρνει σε επαφή μ’ ένα πρωτόγνωρο αισθητικό κλίμα, σπάνιο στο είδος του. Και δεν είναι λίγες οι στιγμές που πραγματώνεται μ’ εκπληκτικό τρόπο
μια σύμπνοια μορφής και ουσίας, όπου πνευματικές αγωνίες και ανθρώπινα πεπρωμένα αναδύονται δειλά δειλά μέσα από απίθανα προσωπεία φυσικοχημικών και βιολογικών φαινομένων. Κι ενώ τούτο σε πρώτο πλάνο
αιφνιδιάζει και προσλαμβάνεται καταρχήν ως διανοητικό παιγνίδι, εμβαθύνοντας στην ανάγνωση οδηγούμαστε στην εμβίωση μιας κρυπτικής κι επτασφράγιστης αισθαντικότητας.
Πρόκειται σίγουρα για μια ανοίκεια και διαφορετική φωνή με αναγνωρίσιμο ύφος, που διεκδικεί – παρά την ολιγογραφία και τις όποιες ουσιαστικές αντιρρήσεις- τον ελάχιστο χώρο της στο μωσαϊκό της νεότερης Κυπριακής
ποίησης. Η επάνοδος εξάλλου του ποιητή, κάθε φορά με βελτιωμένους και εμπλουτισμένους ποιητικούς τρόπους, μας υποχρεώνει να του δώσουμε περισσότερη προσοχή κι ετοιμότητα αποδοχής αυτού που δεν συνηθίσαμε. Ακόμα κι αν δεν είναι πάντοτε βέβαιο, ότι κινείται εντός των ορίων της ποιητικής επικράτειας.
Δείγματα γραφής του Ανδρέα Γεωργιάδη:
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑ
Από τον Ενεστώτα
φτάσαμε στον Παρατατικό.
Σιγά σιγά εγίναμε
και Αορίστου χρόνου.
Εν τέλει
καταλήξαμε στον Παρα – κείμενο
με το επιτύμβιου
«ενθάδε κείται»….
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ
Ένας ειδωλολάτρης:
Και να το ξέρεις Θεοδόσιε. *
Η φωτιά που άναψες
ϋα μας φέρει το σκότος.
Και νυν και αεί
και εις τους αιώνας
των αιώνων.
* 0 αυτοκράτορας Θεοδόσιος έδωσε την άδειά του στον
Πατριάρχη Αλεξανδρείας για πράξεις θρησκευτικού φανατισμού,
που οδήγησαν τελικά καί στην καταστροφή της Μεγάλης Βιβλιοθήκης
της Αλεξάνδρειας, όπου εφυλάττετο η σοφία των αρχαίων.
ΑΓΝΟΙΑ
Μ’ έκοψαν
με κομμάτιασαν.
Αγνοούσαν
πως είμαι Ύδρα.
Στην ηλεκτρόλυση του ύδατος που ακολουθεί, περιγράφεται δήθεν η χημική διάσπαση του νερού, όπως τη μάθαμε, σε υδρογόνο και οξυγόνο, με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού και διαφόρων ηλεκτρολυτών… Που φυσικά δεν
είναι άλλοι από τους σύγχρονους ψυχρούς συντελεστές της αποξένωσης και διάσπασης της ανθρώπινης ύπαρξης, στη συγκεκριμένη περίπτωση του ίδιου του ποιητή. Το ποίημα αναπτύσσεται με μια επιφανειακά παγερή
πιστότητα στη χημική διαδικασία της ηλεκτρόλυσης του νερού, που συμβολίζει στην προκειμένη περίπτωση την ίδια την ψυχή και το σώμα του δημιουργού.
Η ΗΛΕΚΤΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ
Από καιρό καραδοκούσαν
να με ηλεκτρολύσουν.
Με είχαν στο βολτάμετρο
με είχαν εις την πρίζα·
τους έλειπαν οι ηλεκτρολύτες.
Μα πάντα υπάρχουν καλοθελητές
– και δη συγγενείς εξ αίματος
Η μία πρόσφερε οξύ
η άλλη πρόσφερε τη βάση
και με διέσπασαν.
Το οξυγόνο εις την άνοδο
το υδρογόνο εις την κάθοδο.
Εν ολίγοις
με έκαμαν αέρια.
Μην καρτεράς να επανέλθεις
στην προτέρα σου κατάσταση.
Ποιος να σου δώσει ευδιόμετρο;
Ποιος να σου δώσει ρεύμα;
Βολτάμετρο, ηλεκτρολύτες: αναγκαία για την
ηλεκτρόλυση (διάσπαση) του νερού.
Ευδιόμετρο: συσκευή για την (ανα)σύνθεση του νερού.

.

ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΗ

ΗΔΥΦΩΝΟ 15/11/2015
Ο Ανδρέας Γεωργιάδης υπηρετώντας εδώ και χρόνια επαξίως
το είδος, έχει πολιτογραφηθεί ως ένας από τους πλέον δόκιμους και γόνιμους
σατιρικούς ποιητές της σύγχρονης ποιητικής μας Γραμματείας. Στις εικονογραφημένες του συλλογές «0 tcmpora. o mores!» και ·· Εκατόν
συν (+) μία Σατιρικές Τοξοβολίες» δεv αφήνει σχεδόν κανένα αξιοπερίεργο
ή ιλαρό τραγικό συμβάν της παλαιότερης και πρόσφατης κυπριακής
ελληνικής ή παγκόσμιας επικαιρότητας, που να μην το προβάλει κάτω από τον δικό του μεγεθυντικό φακό. Σχολιάζοντας το με πνευματώδες
χιούμορ, το παρωδεί ταυτόχρονα με καυστική ειρωνεία ευθύβολης διορθωτικής διάθεσης από τις αθέατες εσοχές μέχρι τις εκρηκτικές «ηλιακές» του προεξοχές. Έτσι, με ρέουσα λεκτικό ευστοχία ζευγαρωτής
ομοιοκαταληξίας οι ιαμβικοί του δεκαπεντασύλλαβοι κατορθώνουν να
αναδείξουν τον καίριο προβληματισμό της περιρρέουσας ατμόσφαιρας
αποστάζοντας το γελοίο, αλλά και μεταφέροντας μας από τις άχρωμες
μέρες των αυχμηρών καιρών στη χρωμόσφαιρα του ευτράπελου αλληγορικού κόσμου μιας πολυσήμαντης ποιητικής σατιρογραφίας.
Τεκμηριώνοντας τις ανωτέρω επισημάνσεις, παραπέμπουμε στον εικονιζόμενο φακό, που εστιάζει στο ποίημα -Έστελλε παπάδες για τεστ
Παπανικολάου!». καθώς και στους τελευταίους στίχους ενός άλλου τών
«Τοξοβολών»: -Φύσηξε, Αίολε, κι εδώ να φέρεις λίγα νέφη/να ανακτήσουμε κι εμείς οι δύστυχοι το κέφι». Ενώ. στο επιλογικό επιγραμματικό
ποίημα της βραβευμένης συλλογής του «Φυοιοδρόμιο», όπου μεταστοιχειώνει φυσικοχημικά και βιολογικά φαινόμενα σε πρωτότυπες ποιητικές φανερώσεις, αισθητοποιεί μεταφορικά την τελετουργική διαδικασία της ποιοτικής ποιητικής δημιουργίας «Δε ζηλεύω τίποτα / παρά μόνο τον λαμπίκο./ Μπορεί και βγάζει απόσταγμα/Ετσι μονολογούσε ένας φλύαρος ποιητής».
Ωστόσο, ο «φλύαρος ποιητής» αποδεικνύεται εύγλωττος μυθολόγoς μιας χυμώδους αφηγηματικής μεταποίησης της – Ελληνικής Μυθολογίας». κατά την ομώνυμη φετινή συλλογή του. Με επιδεξιότερη και ωριμότερη υφολογική σκευή απ’ ότι στα προγενέστερα σατιρικά του έργα, εμπνευσμένα από τον Αίσωπο, ζωντανεύει μυθολογικούς ήρωες και θρυλικά δρώμενα, ανθρωπόμορφες αδυναμίες θεών και ημίθεων, μα και τα υπεράνθρωπα επιτεύγματα τους, διανθίζοντας ης παραστατικές εικόνες της υποβλητικής του σκηνογραφίας με έγχρωμες απεικονίσεις γλυπτών. ανάγλυφων, αγγειογραφιών και μωσαϊκών μαζί με ζωγραφικούς πίνακες μεγάλων καλλιτεχνών, που εποπτικοποιούν αντιστοίχως κάθε έντιτλο ποίημα.
Από το DNA του αρχέγονου μυθολογικού πυρήνα, ο ποιητής διαδραματίζει ρόλο αγγελιοφόρου και μεταφορικού RNA, μεταγράφοντας το γενετικό υλικό σε έμμετρη λειτουργική απόδοση, για να μιλήσουμε με βιολογικούς όρους, που
προσιδιάζουν στο πεδίο του επιστητού του. Ενσωματώνοντας στην κύρια εκδοχή του μύθου στοιχεία από διάφορες παραλλαγές του, την εμπλουτίζει ακόμα περισσότερο με εύστοχες αποτιμήσεις συμβολικών προεκτάσεων, που διαθλώνται πρισματικά στο παρόν. Από την πολυφασματική θεματογραφία της συλλογής σημειώνουμε ενδεικτικά πτυχές από τις μυθικές γενεαλογίες, την περιπετειώδη ζωή των θεών του Ολύμπου και ης σχέσεις τους με τους θνητούς, από τις προϊστορικές βασιλικές δυναστείες, καθώς και μυθολογούμενες επικές ιστορίες οπό τον Θηβαϊκό και Τρωικό Κύκλο, την Αργοναυτική Εκστρατεία και τους άθλους του Ηρακλή. Παρά τις φανταστικές ικανότητες και τις ευφάνταστες πράξεις τους, «οι θεοί είναι άτομα και όχι αφηρημένες έννοιες, ιδέες ή αντιλήψεις», κατά τον Ελληνιστή Walter Burkcrt. Αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ελληνικής θεανθρωπομορφίας, ως εναρμόνια συμμετρία της ανθρώπινης και θεϊκής φύσης του κόσμου, φωτίζει «εμμέτρως» ο Ανδρέας Γεωργιάδης, τονίζοντας τη διαχρονικότητα της φιλοσοφικής μυθοπλαστικής πρόσληψης των
αρχαίων Ελλήνων, όπως και την ανά τους αιώνες θελκτική επενέργεια του αγέραστου αρχαιοελληνικού μύθου στην αισθητική αγωγή και τη δημιουργική φαντασία Αντί επιλόγου, ως δείγμα γραφής και επίκαιρης σημειολογίας παραθέτουμε μερικούς στίχους: «Γέμισε από κοπριά η χώρα του Αυγεία / κι άμεσα εκινδΰνευε του κόσμου η υγεία / 0 Ευρυοθέας έμαθε για όλη αυτή την
κρίση / και κάλεσε τον Ηρακλή να δώσει μία λύση,/ χωρίς καμιά βοήθεία με τα δικά του χέρια/σε χρόνο πολύ σύντομο, μίαν ημέρα πλέρια».

.

ΟΝΗΣΙΦΟΡΟΣ  ΝΕΟΦΥΤΟΥ

«Ο τόπος εν ο άδρωπος … και χωρίς τον άνδρωπον ο τόπος εν γέρημος». Αυτή η διαχρονική λαϊκή θυμοσοφία ισχύει για όλο τον κόσμο, ισχύει πανανθρώπινα. Αδιαμφισβήτητα αυτή η ρήση ισχύει και για το χωριό μας, τη
Μεσόγη, που σαν τόπος δεν είναι «γέρημος». Οι άνθρωποί της, οι Μεσογειώτες, είν’ αυτοί που της προσδίδουν τιμή, ομορφιά, πολιτισμό. Καθημερινοί άνθρωποι, άνθρωποι του μεροκάματου, των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, με τον βίο και την πολιτεία τους, με τις δημιουργικές δραστηριότητες τους, κάνουν το χωριό τους να έχει μια θέση αξιόλογη, να ξεχώριζα από άλλες κοινότητες.
Ένας τέτοιος «άδρωπος». ένας τέτοιος Μεσογειώτης καμάρι της κοινότητάς μας είναι αναντίρρητα ο Αντρέας Γεωργιάδης Ο βίος και η πολιτεία του δικαιολογούν την κατάταξή του μεταξύ των Μεσογειωτών, που λαμπρύνουν την κοινότητά μας. Εκπαιδευτικός δάσκαλος και επιθεωρητής των
Φυσιογνωστικών και της Βιολογίας έκανε, υπηρετώντας την Παιδεία, μια επιτυχή σταδιοδρομία. Άφησε κατά τη διάρκεια της καριέρας του τις καλύτερες των εντυπώσεων. Οι μαθητές και οι συνάδελφοί του έχουν να λεν για τον Αντρέα τα καλύτερα Τον επαινούν ως δάσκαλο και ως συνάδελφο. Φίλος μου εκπαιδευτικός που γνώρισε και συνεργάστηκε με τον Αντρέα. χαρακτήρισε την εκπαιδευτική του σταδιοδρομία ως ευλογία για την παιδεία. Σκοπός μου, φυσικά, με τα γραφόμενά μου, δεν είναι να αξιολογήσω σήμερα την καριέρα του Αντρέα ως εκπαιδευτικού. Αυτό το έκαναν οι μαθητές και οι προϊστάμενοί του, που τον χαρακτήριζαν με τα πιο κολακευτικά λόγια. Σε μένα επομένως δεν πέφτει τέτοιος λόγος
Παίρνω σήμερα χαρτί να γράφω γιο τον Αντρέα. παρακινημένος από το πλούσιο ποιητικό-συγγραφικό του έργο, που με ενθουσιάζει και με κάνει να νιώθω ευχάριστα κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με κάποιο οπό τα δημιουργήματα του. Κάνω την αποκοτιά, και δεν το κρύβω, πως τρέμω οπό φόβο και διστάζω με τη σκέψη, μήπως αδικήσω τον Αντρέα με τα γραφόμενα μου. Λογοτέχνης δεν λογαριάζομαι, με τη βιβλιοκρισία δεν καταπιάστηκα ποτέ μου. Αυτές οι ανασχετικές σκέψεις κάνουν την πένα μου να συγκρατιέται και να μην τολμά να καταγράψει όλα όσο νιώθω και όσα ταιριάζουν να καταγραφούν για τον επιτυχημένο σατιρικό ποιητή και συγγραφέα. Θα διερωτηθεί ο αναγνώστης και δικαιολογημένο θα πει:« Αφού, κύριε, δεν
πληροίς τις προϋποθέσεις για να γράψεις για ένα ποιητή-συγγραφέα του μεγέθους του Γεωργιάδη. τι μπαίνεις στον κόπο να μουτζουρώσεις το χαρτί και να ξοδέψεις τα μολύβια σου;»
Στη βιβλιοθήκη μου παρελαύνουν και τη στολίζουν δέκα βιβλία του Γεωργιάδη. Αυτά τα βιβλία, ιδιαίτερα το σατιρικό, μου χάρισαν πολύ ευχάριστες στιγμές διαβάζοντας τα. Αυτή την ευχαρίστηση θέλω, γράφοντος να την εξωτερικέψω. Σε ποιο αληθινά οπό τα δέκα του βιβλία που κυκλοφορούν, τα μάτια δεν βόσκουν αχόρταγα στο περιεχόμενό τους και η ψυχή του αναγνώστη δεν ευφραίνεται! Στα «Ακαριαία», στον «Αίσωπο
εσαεί», στο «Ο lempora, ο mores»; Στο «Φυσιοδρόμιο», στον «Αίσωπο νυν και αεί», στις «Εκατόν συν (+) μία Σατιρικές Τοξοβολές»; Στην «Ελληνική Μυθολογία εμμέτρως» ή στην τελευταίο έκδοση «Σατιρικές Τοξοβολές Β’»; Στο βιβλίο του «Φόνοι και δίκες στην πρώιμη Αγγλοκρατία 1. Νικολής ΧστζησντώνηΤσιοκολής», συναντά ο αναγνώστης στο περιεχόμενό του ένα εξαίρετο ερευνητή-λογοτέχνη, που ντοκουμενταρισμένα φέρνει στην
επιφάνεια ξεχασμένες σελίδες της ιστορίας του χωριού μας και όχι μόνο.
Φιλόλογος ο Αντρέας δεν είναι Κι όμως ο αναγνώστης τον θαυμάζει για την ικανότητά του να χρησιμοποιεί με θαυμάσιο τρόπο την κυπριακή τοπολαλιά, την κοινή ελληνική και την καθαρεύουσα. Αυτό τα τρία γλωσσικά εργαλεία τα χρησιμοποιεί περίτεχνο και πετυχαίνει τις ομοιοκαταληξίες στα σατιρικά του ποιήματα.
Τα ποιήματα του τα διακρίνει μια λεπτή ειρωνεία και αυτοσαρκασμός που γοητεύουν τον αναγνώστη. Είναι αριστοτέχνης στον χειρισμό του έμμετρου λόγου και με απλότητα εκφράζει επιγραμματικά τα μηνύματα του. Αυτά όλα μας υποχρεώνουν να τον κατατάξουμε στους σπουδαίους σατιρικούς ποιητές Δικαιολογημένο μερικοί αναγνώστες του τον ονόμασαν Σουρή της Κύπρου
Σ’ όλα του τα ποιήματα δια φαίνεται η δυνατή του φαντασία και μαζί με την πολυμάθεια του γίνεται άριστος «τοξοβόλος», πετυχαίνοντας τους στόχους του. Προσυπογράφουμε τον χαρακτηρισμό που του έδωσαν «ο Σουρής της Κύπρου». Για μας ο Αντρέας Γεωργιάδης είναι ο Μεσογειώτης Σουρής και χαιρόμαστε τη δημιουργικότητα του, τιμά τη Μεσόγη μας.

1 σκέψη για το “ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ”

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.