Η Καλλιόπη Μπαγουλή γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα και μεγάλωσε και ζει στην Πάτρα. Απόφοιτη του Τμήματος Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών, ασχολείται επαγγελματικά με την κατασκευή ιστοσελίδων. Η ανάγκη έκφρασης μέσω του γραπτού λόγου τη συνοδεύει από πολύ νωρίς στη ζωή της και μαζί με την άλλη της αγάπη, το Tango, τη βοηθούν να διατηρεί μία ψυχή ελεύθερη. Μέσα στο 2020 δημιούργησε μία διαδικτυακή φωλιά για να στεγάζει και να μοιράζεται σκέψεις της και κομμάτια της ψυχής της που θέλουν να ταξιδέψουν. Το 2021 η συμμετοχή της σε ποιητικό διαγωνισμό Χαϊκού προκρίθηκε και συμπεριλήφθηκε μαζί με τα άλλα προκριθέντα ποιήματα σε συλλογική έκδοση. Κείμενά της έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά και portals ενώ έχει επιμεληθεί κείμενα σε διάφορες παραστάσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Το «Στάσου λίγο» (ΕΛΚΥΣΤΗΣ 2021) είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και αποτελείται από ποιήματα που έγραψε τις στιγμές εκείνες που η ίδια “στάθηκε λίγο” και που την έκαναν να προχωρήσει μπροστά.
.
.
ΣΤΑΣΟΥ ΛΙΓΟ (2021)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Με μπαμπά στιχουργό, μαμά βιβλιοφάγο και μια αδελφή ζωντανή έμπνευση, το να εξωτερικεύω τα μέσα μου μέσω του γραψίματος ήταν μάλλον μονόδρομος.
Μια εικόνα, μία μελωδία, μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα, ο ουρανός, μια ανάμνηση, το γέλιο του, οι νότες της κιθάρας του, τα μαλλιά της όπως ανεμίζουν καθώς τρέχει χαρούμενη, το βλέμμα ενός περαστικού, η θάλασσα. Πηγές έμπνευσης. Τα πάντα και το τίποτα. Οι σπόροι που τρυπώνουν μέσα μου χωρίς να το καταλάβω, και εκεί στο βάθος βρίσκουν νερό και φως να αναπτυχθούν, να ψηλώσουν, να απαιτήσουν να βγουν. Ανυπόμονα ψηλαφούν να βρουν μια σχισμή στο περίβλημά μου. Να ελευθερωθούν. Και τότε γράφω.
Πολύ πριν το ακούσιο «Στάσου λίγο» (ή πολύ;) που μας επέβαλε στη ζωή μας η πανδημία Covid-19, απασχόλησε τη σκέψη μου η ιδέα του εκούσιου «Στάσου λίγο». Η συνειδητοποιημένη παύση από το αέναο -ενίοτε μηχανικό- τρέξιμο της καθημερινότητας.
Η στιγμή που επιβραδύνεις το βήμα σου, πιάνεις τα γόνατά σου και λαχανιασμένος νιώθεις την πίεση του αίματος στα αυτιά και στα μηνίγγια σου, τον θώρακά σου να ανεβοκατεβαίνει, την καρδιά σου να σφυροκοπάει και κάθε κύτταρο σου ζωντανό.
Η στιγμή που μπορείς να ζυγίσεις απώλειες, κερδισμένα, δυνάμεις και αποθέματα. Να αντιληφθείς το πίσω σου, το μπροστά σου και το εδώ σου. Το πριν σου που έγινε το τώρα σου και το οποίο με τη σειρά του θα γίνει το μετά σου. Και όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτή είναι η στιγμή που προχωράς μπροστά. Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο…
Καλλιόπη Μπαγουλή
ΗΘΕΛΑ
Ήθελα να μιλήσω.
Να με ακούσουν όλοι.
Φώναξα, σύρθηκα, τεντώθηκα.
Έναν έναν
να τους φέρω.
Τώρα όλοι είναι εδώ.
Τώρα όλων έχω την προσοχή.
Τώρα…
Θέλω να σιωπήσω.
ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ
Μια «Καληνύχτα»
σού ψιθυρίζω απαλά
σκύβοντας πάνω απ’ το κρεβάτι σου.
Με ένα φιλί
ξέρω να διώχνω μακριά
κάθε σου φάντασμα, φόβο και τέρας.
Δεν ξεμακραίνουν.
Κει, έξω απ’ την πόρτα σου
με περιμένουν για αναμέτρηση.
Είναι που ξέρω.
Όταν εσένα απειλούν
τον θυμό του Αχιλλέα να φορώ.
Είναι που ξέρουν.
Όταν με ξεμοναχιάζουν
την Αχίλλειο πτέρνα μου να βρίσκουν.
ΤΡΙΑ ΧΑΪΚΟΥ
Ι
Η αμυγδαλιά
πριν έρθει η Άνοιξη
ξέρει ν’ ανθίζει.
II
Αστέρι να ‘σαι.
Ν’ αστράφτεις μες στη νύχτα
απ’ το φως εντός.
ΙΙΙ
Μα η θάλασσα
της ψυχής τιθασεύει
κάθε φουρτούνα.
ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ
Κοιμήσου αγγελούδι μου
τα μάτια τώρα κλείσε.
Κι αν από νεύρα έγινα πριν
ως κι από σένα πιο μικρή,
η κούραση είναι μάτια μου.
Ποτέ δε φταις εσύ.
Κοιμήσου αγγελούδι μου.
Στο φως σου λίγο μείνε.
Γιατί δεν είμαι τώρα εγώ
και πρέπει πάλι να με βρω
Δε θέλω το σκοτάδι μου
ποτέ να σου φορώ.
Κοιμήσου αγγελούδι μου
σε όνειρα τυλίξου.
Κι όταν ξυπνήσεις θα ’ μαι εδώ
να σου αξίζω όσο μπορώ,
και να το νιώθεις μέσα σου
κάθε μου «σ’ αγαπώ».
ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΑΨΥΧΟ
Λουλούδι ψεύτικο.
Αψεγάδιαστο.
Αντίγραφο άψυχο.
Αμάραντο στην όψη.
Μαραμένο στην αφή.
Εκκωφαντικό στο χρώμα.
Ανύπαρκτο στη μυρωδιά.
Το κράτησες λίγο.
Φωτογραφήθηκες μαζί του.
Κι ύστερα…
Κατέβηκες στον κήπο.
.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ
ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
ΠΕΡΙ ΟΥ 1/10/2022
I
τα χέρια του ανηλεή
έσφιξαν το λαιμό της
ήσυχος θάνατος, βουβός
να μην ξυπνήσουν τα παιδιά
II
Οι γείτονες είπαν ότι τους άκουγαν για 30 λεπτά να καβγαδίζουν
Οι γείτονες είπαν ότι ήταν εξαρτημένος από το αλκοόλ
Οι γείτονες είπαν ότι ήταν οξύθυμος
Οι γείτονες είπαν ότι ήταν βίαιος
Οι γείτονες είπαν ότι την άκουσαν να τον παρακαλά
Οι γείτονες είπαν ότι την άκουσαν να λέει: “Μη με σκοτώσεις”
Οι γείτονες είπαν ότι άκουσαν γδούπους και χτυπήματα
Οι γείτονες είπαν ότι την άκουσαν να βαριανασαίνει
Οι γείτονες είπαν ότι τον είδαν να φεύγει με αιματοβαμμένα ρούχα και χέρια
Οι γείτονες είπαν.
ΙΙΙ
ήταν διεξοδικός
δεν άφησε τίποτα να του ξεφύγει
της τράβηξε τα μαλλιά που τόσο του άρεσε να τα βλέπει λυτά
της χτύπησε τα χείλη που τον φιλούσαν
τα μάτια που τον κοίταζαν
την κοιλιά απ’ την οποία βγήκαν τα τρία του παιδιά
τα στήθη που τα θήλαζαν
τα πόδια της που αναδεικνύονταν με εκείνο το φόρεμα που της είχε πάρει
ήταν διεξοδικός
δεν άφησε τίποτα να του ξεφύγει
τέσσερα χειρουργεία
δε φτάσανε
ΙV
οκτώ μήνες ήταν αυτοί
πώς μπόρεσε να τον χωρίσει;
οκτώ μήνες ήταν αυτοί
δίχως εκείνη πώς να ζήσει;
δίχως εκείνη πώς να πεθάνει;
οκτώ μήνες ήταν αυτοί.
V
το μωρό καθόλου δεν το πείραξε
όλα κι όλα
κακός σύζυγος μπορεί να ήταν
μα ήταν καλός πατέρας
όχι, καθόλου δεν το πείραξε
μωρό ήταν άλλωστε
δε θα θυμόταν τίποτα
(μόνο θα ένιωθε)
(που και που)
(ανεξήγητα)
(βασανιστικά)
(κείνη την έλλειψη οξυγόνου)
(της ύστατης στιγμής της μαμάς του)
*Εμπνευσμένο/Τραυματισμένο από γυναικοκτονίες που συνέβησαν μέσα στο 2021.
.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
ΒΑΡΒΑΡΑ ΧΡΙΣΤΙΑ
«Στάσου λίγο» μας παροτρύνει η Καλλιόπη Μπαγουλή, στην πρώτη της συλλογή ποιημάτων, προτείνοντάς μας να μειώσουμε λίγο τους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας, ή άλλοτε το αδιάφορο βλέμμα στα πέριξ μας τεκταινόμενα και συμβαίνοντα και να ανασυνταχθούμε, να ισορροπήσουμε και ακλόνητα να προχωρήσουμε μπροστά.
Η Μπαγουλή ψάχνει το φως σ΄ εκείνη τη μικρή σχισμή της καθημερινότητας, που συνήθως αγνοούμε ή προσπερνάμε αδιάφορα και επιδιώκει τη σχάση του κακού και την απελευθέρωση της θετικής ενέργειας που μπορούν και δικαιούνται να έχουν οι ζωές μας. Καταπιάνεται με τα απλά καθημερινά συμβάντα που κάποτε μπορεί και να περνούν απαρατήρητα από την ψυχή, αλλά που την σημαδεύουν χωρίς να μπορούμε καν να αναγνωρίσουμε και να διαγνώσουμε την αιτία της πληγής.
Με έναν ιδιαίτερα ευφυή τρόπο, χωρίς μεγαλοστομίες και αφορισμούς, μετατρέπει κάθε δυσάρεστη διαπίστωση, σε αφύπνιση και μας οδηγεί στην αυτοσυνειδησία.
Γλώσσα απλή, μεστή, νεανική, ευθύβολη και βαθιά ειλικρινής.
Ποίηση, δηλαδή, ευθέως ανάλογη με το μεστό και το ευθύ του χαρακτήρα της.
.
ΤΖΕΝΗ ΚΟΥΚΙΔΟΥ
koukidaki.gr 13/1/2021
Η στιγμή εκείνη που στέκεσαι, παίρνεις μια ανάσα και ζυγίζεις –κερδισμένα, χαμένα, λάθη, σωστά κ.ο.κ.–, η στιγμή του απολογισμού σου δηλαδή είναι όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει η στιγμή που προχωράς μπροστά. Αυτά μας εξηγεί η Καλλιόπη Μαγουλή στον πρόλογο της συλλογής της. Μας λέει και κάτι ακόμα, πολύ ρομαντικό, κατά τη γνώμη μου: Πηγές έμπνευσης τα πάντα και το τίποτα. Αυτά και άλλα, θα σας τα πει όμως και η ίδια παρακάτω.
Εκείνα που θα σας πω εγώ σχετικά με το βιβλίο της και αφορούν τη δική μου εμπειρία ανάγνωσης σχετίζονται με τον τρόπο και τον λόγο που γράφει. Στο Ήθελα ξεκαθαρίζει πως ήθελε να μιλήσει ανοιχτά, δημόσια, αλλά χωρίς φωνή, άρα καταθέτοντας τις σκέψεις στο χαρτί. Κι έτσι προέκυψε, προφανώς, τούτη η συλλογή με τους ελεύθερους στίχους –αν και δεν λείπουν οι ομοιοκαταληξίες ενώ ένα από τα έργα, το Εκούσια νοθεία, μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως τραγούδι έτσι ρυθμικό που είναι, όπως και το Κουδούνι– και τα σκίτσα μονοκοντηλιάς στη διακόσμηση.
Πέρα όμως όλων, θεωρώ πως η έκδοση των ποιητικών κειμένων δεν στοχεύει σε ένα ευρύ κοινό αλλά σε όποιον έχει την ανάγκη να την «ακούσει», όπως κι εκείνη είχε την ανάγκη να ακουστεί· κι εξάλλου, στο Ένας αρκεί γίνεται ολοφάνερο πως η ποσότητα μειονεκτεί απέναντι στην ποιότητα.
Η αμυγδαλιά
πριν έρθει η Άνοιξη
ξέρει ν’ ανθίζει.
Της αρέσει να «παίζει» με τις λέξεις και τη γλώσσα γενικότερα, χρησιμοποιώντας διάφορα λεξοπαίγνια ή γλωσσοπαίγνια στα κείμενά της και, παράλληλα, της αρέσουν οι αντιθέσεις (γεμίζουμε – αδειάζουμε, λίγο – πολύ, απών – παρών, ήσουν – δεν ήσουν, ανάβουν – σβήνουν, δύση – ανατολή κ.ά.).
Της αρέσει να εκφράζεται με τη γραφή. Να μιλάει με αυτόν τον τρόπο για ό,τι την απασχολεί, να μελετάει εαυτό και τον κόσμο, και –γιατί όχι;– να τον κάνει καλύτερο βρίσκοντας τις απαντήσεις (της), όπως οφείλει γενικότερα να κάνει καθένας: να βρεις εσύ μόνος τον διακόπτη / που ανάβει το φως.
Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο…
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Καλλιόπη Μπαγουλή: Πολύ πριν το ακούσιο «Στάσου λίγο» (ή πολύ;) που επέβαλε στη ζωή μας η πανδημία Covid-19, απασχόλησε τη σκέψη μου η ιδέα του εκούσιου «Στάσου λίγο». Η συνειδητοποιημένη παύση από το αέναο –ενίοτε μηχανικό– τρέξιμο της καθημερινότητας.
Η στιγμή που επιβραδύνεις το βήμα σου και μπορείς να ζυγίσεις απώλειες, κερδισμένα, δυνάμεις και αποθέματα. Να αντιληφθείς το πίσω σου, το μπροστά σου και το εδώ σου. Το πριν σου που έγινε το τώρα σου και το οποίο με τη σειρά του θα γίνει το μετά σου.
Και όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτή είναι η στιγμή που προχωράς μπροστά. Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο…
Τέτοιες δικές μου στιγμές γέννησαν τα ποιήματα που απαρτίζουν την πρώτη μου ποιητική συλλογή στην οποία επέλεξα να δώσω αυτόν τον τίτλο και η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Μ.: Διέξοδος.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Κ.Μ.: Θα χρησιμοποιήσω ως συμβουλή προς τους συνταξιδιώτες μου τους στίχους του Νικόλα του Άσιμου:
Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο σ’ το λέω ν’ αγαπάς
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Κ.Μ.: Επειδή αγαπώ το Tango και το ταξίδι στο μακρινό Buenos Aires είναι ένα όνειρο ζωής για εμένα, είναι πολύ δελεαστικό να δώσω αυτή την απάντηση αλλά νομίζω κανένα ταξίδι, όσα χιλιόμετρα μακριά κι αν σε πηγαίνει, δεν μπορεί να συγκριθεί με το ταξίδι που ξεκινάς μέσα σου διαβάζοντας ένα βιβλίο. Υπάρχουν πολλά κρυμμένα μέρη εκεί, σκοτεινά και φωτεινά, αιχμηρά και ομαλά, ξεχασμένα και καταχωνιασμένα που αξίζει να ανακαλύψεις από την αρχή και να σταθείς εκεί μια στιγμούλα, έναν αιώνα.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Κ.Μ.: Θα μοιραστώ ένα ποίημα που έχει τον τίτλο «Ποτε άτονο»:
Τίποτα πιο επικίνδυνο
από ένα «πότε;»
παραμελημένο.
Κακιώνει.
Στραβώνει.
Τόσο όσο χρειάζεται
για να γλιστρήσει ο τόνος
στη λήγουσα.
Η Καλλιόπη Μπαγουλή απαντά σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για την ποιητική της συλλογή, Στάσου λίγο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Παρακάτω, η ίδια γράφει δημιουργικά αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση του Ακρότιτλου:
Σχισμή αδιόρατη
Τάφρος βαθιά
Ατσάλινο σκοτάδι
Σχίζει
Οδούς φωτός
Υφαίνοντας
Λαμπιρίσματα
Ιαματικά, τη ρίζα
Γλύφουν της
Ουλής
s://www.koukidaki.gr/2021/12/stasou-ligo.html?fbclid=IwAR1SWAyYSiFZylonUO5bDisHM6fwSnYZkZPwXx3c099luRizo3Kwu40ZrY4
.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΣΜΑ
Εφημερίδα Πελοπόννησος 27/11/2021
Γράφονται σήμερα ποιήματα; Στην τρέχουσα εποχή (αν και είναι μεγάλη ανάγκη για την ψυχή μας), οι εγκλωβισμένοι στις καθημερινές δυσκολίες άνθρωποι έχουν ξεχάσει την τέχνη;
Θεωρώ πως οι ανάγκες της ψυχής που οδήγησαν κάποτε στην τέχνη είναι αέναες και διαχρονικές ανεξαρτήτου εποχής. Συνεπώς είναι αδύνατον να ξεχαστεί ή να σβήσει η τέχνη και πόσω μάλλον σε δυσμενείς περιόδους όπως οι τρέχουσα που όλοι διανύουμε. Είναι γεγονός πως κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζούμε τώρα, πολλές εκφάνσεις τις τέχνης έχουν πληγεί αφάνταστα αλλά η ανάγκη για εκείνη παραμένει άσβηστη και δυναμώνει μέσα σε όλους μας πασχίζοντας να βρει τρόπους έκφρασης και διοχέτευσης ακόμα και στις πιο μικρές καθημερινές στιγμές μας. Σχετικά με τα ποιήματα θα έλεγα ότι ισχύει το ίδιο. Οι ανάγκες που εξαρχής γέννησαν την ποίηση είναι εκείνες που εξασφαλίζουν οτι ποτέ δεν πρόκειται να χαθεί όσο ζούμε και αναπνέουμε.
Όταν η ποίηση εκφράζεται με λιτό τρόπο καθησυχάζει ή κινητοποιεί τον άνθρωπο. Ποιο είναι το δικό σας χαρακτηριστικό;
Για εμένα η ποίηση είναι κάτι που ξυπνάει από γνήσιο συναίσθημα και που αντίστοιχα ξυπνά συναισθήματα. Χαρά, λύπη, θυμό…οποιοδήποτε συναίσθημα. Ο ψυχισμός του καθενός διαφέρει. Σε άλλους ανθρώπους είναι περισσότερο “κλειδωμένος” και δαιδαλώδης και θέλουμε περισσότερο χρόνο να τον καταλάβουμε. Σε άλλους είναι πιο άμεσα αντιληπτός σε εμάς. Τόσοι διαφορετικοί ψυχισμοί με διαφορετικά βιώματα γεννούν ποίηση. Τόσοι διαφορετικοί ψυχισμοί με διαφορετικά βιώματα εισπράττουν ποίηση. Για αυτό το λόγο η ποίηση δε περιορίζεται σε καλούπια. Μπορεί να διαβάσεις κάτι που άμεσα να καταλάβεις και να δακρύσεις. Μπορεί να διαβάσεις κάτι που η λογική σου δεν αντιλαμβάνεται πλήρως αλλά και πάλι να δακρύσεις. Υπάρχει ένας εσωτερικός διερμηνέας μέσα μας, μοναδικός για τον καθένα, που μεταφράζει στη ψυχή μας αυτό που διαβάζουμε. Αν καταφέρει να την αγγίξει – συνειδητά ή υποσυνείδητα – επιτυγχάνεται η επικοινωνία ανάμεσα σε εκείνον που γράφει και σε εκείνον που διαβάζει.
Πως γίνεται ένας άνθρωπος της τεχνολογίας να γράφει; Πως τα συνδυάσατε;
Φαντάζομαι ότι τόσο το γράψιμο όσο και το Tango, η άλλη μου αγάπη, είναι οι διέξοδοι μου. Οι τρόποι απόδρασής μου. Όπως έλεγε ο HoracioSalas στο βιβλίο του “ElTango”, «…η καλλιτεχνική δημιουργία είναι μια εκδήλωση σχεδόν πάντα ανταγωνιστική, μια πράξη απόδρασης ή ανταρσίας. Δημιουργούμε αυτό που δεν έχουμε, αυτό που κατά κάποιο τρόπο είναι αντικείμενο του πόθου μας και της ελπίδας μας, αυτό που μαγικά μας επιτρέπει να δραπετεύσουμε από τη σκληρή καθημερινή πραγματικότητα. Και σ’ αυτό η τέχνη μοιάζει με το όνειρο…»
H Πατρινή Καλλιόπη Μπαγούλη παρουσιάζει το νέο της βιβλίο «Στάσου λίγο»
Πείτε μας δυο λόγια για το Στάσου λίγο…
Πολύ πριν το ακούσιο “Στάσου λίγο” (ή πολύ;) που επέβαλε στη ζωή μας η πανδημία Covid-19, απασχόλησε τη σκέψη μου η ιδέα του εκούσιου “Στάσου λίγο”. Η συνειδητοποιημένη παύση από το αέναο –ενίοτε μηχανικό – τρέξιμο της καθημερινότητας.
Η στιγμή που επιβραδύνεις το βήμα σου και μπορείς να ζυγίσεις απώλειες, κερδισμένα, δυνάμεις και αποθέματα. Να αντιληφθείς το πίσω σου, το μπροστά σου και το εδώ σου. Το πριν σου που έγινε το τώρα σου και το οποίο με τη σειρά του θα γίνει το μετά σου.
Και όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτή είναι η στιγμή που προχωράς μπροστά. Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο…
Τέτοιες δικές μου στιγμές γέννησαν τα ποιήματα που απαρτίζουν την πρώτη μου ποιητική συλλογή στην οποία επέλεξα να δώσω αυτόν τον τίτλο και η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από τις Εκδόσεις Ελκυστής.
Πως βιώσατε εσείς την εγκλεισμό εξαιτίας της πανδημίας Covid – 19;
Η αλήθεια είναι ότι λίγα χρόνια πριν έρθει στη ζωή μας η πανδημία Covid – 19 έγινα μαμά και συνεπώς γνώρισα παρόμοιες συνθήκες “εγκλεισμού” νωρίτερα. Ξαφνικά δε μπορούσα να βγαίνω ακριβώς τη στιγμή που το είχα ανάγκη και έπρεπε να καταλάβω ότι στο εξής οι ενέργειες μου επηρέαζαν και κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό μου. Και όλα αυτά ενώ όλοι οι φίλοι και γνωστοί μου δε βίωναν παρόμοιες συνθήκες αλλά συνέχιζαν τη ζωή που μέχρι τότε ήξερα κι εγώ. Από αυτή τη σκοπιά ο εγκλεισμός του Covid – 19 μου “θύμισε” εκείνη την περίοδο της ζωής μου και γέννησε αντίστοιχα αναστοχασμούς, εσωτερικές περιπλανήσεις και αναζητήσεις που διοχετεύθηκαν σε πολλά από τα ποιήματα αυτής της πρώτης μου ποιητικής συλλογής.
.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΓΚΟΡΑ
elenigkora.gr 6/4/2022
Με την Καλλιόπη Μπαγουλή και το “Στάσου λίγο”
Αυτήν την εβδομάδα καλωσορίζουμε την Καλλιόπη Μπαγουλή και τη συλλογή ποιημάτων της, που τιτλοφορείται «Στάσου λίγο» από τις εκδόσεις Ελκυστής. Η Καλλιόπη Μπαγουλή απάντησε στις ερωτήσεις της στήλης «Συνομιλώντας με συγγραφείς» και μοιράζεται μαζί μας μερικά μυστικά της ποιητικής της τέχνης.
– Γιατί νιώθεις μέσα σου ότι θέλεις να γράψεις ένα ποίημα;
Είναι σα να διψάς και να θέλεις να πιεις νερό. Να πεινάς και να θέλεις να φας κάτι. Είναι ικανοποίηση μιας επιτακτικής και ζωτικής για εμένα ανάγκης.
-Τι ιδιαίτερο νομίζεις ότι έχουν οι ποιητές σε σχέση με τους πεζογράφους;
Δε νομίζω οτι έχουν κάτι ιδιαίτερο οι μεν σε σχέση με τους δε. Απλά τα μέσα τους διαλέγουν να εκφραστούν με διαφορετικό τρόπο προς τα έξω. Αυτό που με γοητεύει στη φύση της ποίησης είναι οτι αφήνει μεγάλη ελευθερία τόσο στον ποιητή σχετικά με το πως θα αποδώσει το νόημα σε αυτό που γράφει όσο και στον αναγνώστη σχετικά με το πως θα εκλάβει το νόημα σε αυτό που διαβάζει χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα στο τέλος τα δύο νοήματα να ταυτίζονται.
-Πώς γράφεις ένα ποίημα;
Συνήθως κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, μια σκέψη, μια εικόνα με ταλανίζει για ώρες ή και μέρες. Νιώθω μια διαρκή ανησυχία, ένα ανικανοποίητο συναίσθημα για όσο διαρκεί αυτή η εσωτερική ζύμωση μέχρι που παίρνω χαρτί και μολύβι και γράφω. Και ηρεμώ. Πολλές φορές τη στιγμή εκείνη βλέπω κι εγώ το απόσταγμα της σκέψης και του συναισθήματος χωρίς συνειδητά να το έχω αντιληφθεί μέχρι να το διαβάσω.
-Ποια χαρακτηριστικά της Καλλιόπης ίσως θα συναντήσει κανείς διαβάζοντας την ποιητική σου συλλογή;
Σίγουρα πίσω από τις λέξεις βρίσκονται χαρακτηριστικά εκείνου που τις γράφει αλλά δε θα ήθελα κάποιος συνοδοιπόρος μου στο ταξίδι να αναλωθεί σε αυτή την αναζήτηση. Εξάλλου πολλές φορές διαβάζοντας τα ποιήματα κάποιου, ενώ περιμένουμε να δούμε ή να μαντέψουμε κάποια χαρακτηριστικά του, τις περισσότερες φορές καταλήγουμε να εντοπίσουμε κάποια δικά μας χαρακτηριστικά να κρύβονται εκεί. Άλλη μια μαγεία της ποίησης.
-«Στάσου λίγο», ένας τίτλος προτρεπτικός συμβουλευτικός… Πότε πιστεύεις ότι αναγνωστικά θα έχει επιτελέσει τον σκοπό του;
Το “Στάσου λίγο” σαν έννοια απασχόλησε τη σκέψη μου πολύ πριν η πανδημία covid-19 έλθει στη ζωή μας. Στο μυαλό μου αυτή η προτροπή ή συμβουλή όπως το εκφράζεις, αναφέρεται στη συνειδητοποιημένη παύση από το αέναο –ενίοτε μηχανικό – τρέξιμο της καθημερινότητας. Ένα τρέξιμο που συχνά μας κρατά στάσιμους. Η παύση λοιπόν. Η στιγμή που επιβραδύνεις το βήμα σου και μπορείς να ζυγίσεις απώλειες, κερδισμένα, δυνάμεις και αποθέματα. Να αντιληφθείς το πίσω σου, το μπροστά σου και το εδώ σου. Το πριν σου που έγινε το τώρα σου και το οποίο με τη σειρά του θα γίνει το μετά σου. Τα ποιήματα της συλλογής γράφτηκαν σε στιγμές που και η ίδια στάθηκα λίγο και όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτές ήταν οι στιγμές που με έκαναν να προχωρήσω μπροστά. Iσως αυτή την ιδέα ήθελα να μοιραστώ με τους συνταξιδιώτες μου στις σελίδες.
Το «Στάσου λίγο της Καλλιόπης Μπαγουλή από τις εκδόσεις Ελκυστής είναι μια ποιητική συλλογή που μας καλεί να σταθούμε, έστω και μια μικρή στιγμή, τόση όση διαρκεί η ανάγνωση ενός ποιήματος. Το «Στάσου λίγο» αποτελείται από σαράντα τρία (43) ποιήματα που μας ζητούν να δούμε τον κόσμο γύρω μας. Που μας ζητούν να αντιληφθούμε τη ροή των πραγμάτων, άλλοτε με την αισιόδοξη ματιά κι άλλοτε με την αίσθηση της ματαίωσης και του αναπόφευκτου. Παραθέτω ένα από τα ποιήματα που ξεχώρισα:
Ζακέτα πάρε
(Πέντε χαϊκού)
Ι
Ζακέτα πάρε.
Κάνει ψύχρα στις ψυχές
που θ’ανταμώσεις.
Μα και δίπλα μου
ραγισμένη η ψυχή
που και που μπάζει.
ΙΙ
Ζακέτα πάρε.
Ο μύθος του Αισώπου
μύθος δεν είναι.
Τα κουμπιά σφιχτά
Βοριά όταν συναντάς
θα τα μαντρώνεις.
Τις κουμπότρυπες
μόνος σου μπρος στον ήλιο
θα τις αδειάζεις.
«Στάσου λίγο» σχεδόν σαν μια παραίνεση, σαν μια παράκληση από την ίδια την ποιήτρια να αφουγκραστούμε μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής μας. Και εγώ δεν έχω παρά να ευχηθώ στην Καλλιόπη Μπαγουλή και το «Στάσου λίγο» πολλά ταξίδια μέσα στο σήμερα, στο αύριο και το χθες!
.